Toen Gina de vorige avond terug was gegaan naar haar kamer, had ze al geweten dat ze die nacht niet zou kunnen slapen. Nadat ze Zahir gewond had aangetroffen en hij vervolgens woedend was geworden omdat ze zijn courtisane niet had willen worden, was ze danig van slag geweest. Het schokte haar dat hij zo onvoorzichtig was en naar een gedeelte van zijn koninkrijk was gegaan dat werd gecontroleerd door gewapende rebellen. Besefte hij dan niet hoeveel zijn dierbaren om hem gaven?
Tegelijkertijd voelde ze zich gekwetst, omdat hij haar alleen maar leek te willen gebruiken om zijn seksuele lusten te stillen. Had ze zich soms maar ingebeeld dat hij zo teder was geweest, die avond dat ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden? Ze was er zo zeker van geweest dat hij ook van haar hield, dat ze hem zelfs haar onschuld geschonken had. Had dat dan niets voor hem betekend?
Bij het ontbijt op het terras at ze weer weinig, en nu begon het zelfs Jake op te vallen.
‘Voel je je wel goed, Gina? Je hebt wallen onder je ogen en je hebt je eten amper aangeraakt.’
‘Het gaat wel,’ mompelde ze. ‘Ik ben gewoon een beetje moe.’
‘Dat komt vast door de hitte hier. Misschien moet je het vandaag maar een beetje rustig aan doen,’ merkte haar collega meelevend op.
Nadat Jake terug was gegaan naar zijn kamer, wenkte Gina Jamal en vroeg ze hem nerveus hoe het met Zahir ging. De bediende zei dat Zijne Koninklijke Hoogheid het goed maakte en weer op de been was, maar dat ze er rekening mee moest houden dat ze hem vandaag niet zou zien. De arts had gezegd dat hij rust moest houden.
Daarna vroeg ze beleefd of ze gebruik mocht maken van de paleisbibliotheek. Jamal antwoordde dat het haar vrij stond gebruik te maken van alles wat ze nodig had voor haar onderzoek. Als hij zich al afvroeg waarom de sjeik haar gisteravond bij zich had geroepen, liet hij daar niets van merken.
Gina had altijd al troost gevonden in bibliotheken. Als kind had ze er vaak haar toevlucht gezocht als ze zich eenzaam voelde. Ze beschouwde boeken als haar vrienden; ze lieten haar nooit in de steek.
Maar Zahirs bibliotheek benam haar regelrecht de adem. Rij na rij stond vol oude en moderne boeken. Tussen de boekenkasten stonden comfortabele banken en fauteuils om in te lezen. De ruimte deed denken aan een kathedraal, door het hoge plafond van zandsteen en graniet, belegd met mozaïeken.
Gina had een plan. Ze zou proberen dieper in Zahirs familiegeschiedenis te graven, en zo veel mogelijk generaties uit te pluizen. Er moesten hier wel honderden geschiedenisboeken staan, waarin het koninkrijk door de eeuwen heen stond beschreven. Met een beetje geluk zou ze zelfs oude familiedagboeken vinden. Die zouden dan haar voornaamste bron worden. Ze wilde zo veel mogelijk aan de weet komen over de band van de familie met het Hart van Onverschrokkenheid, maar ze zou het discreet moeten aanpakken. Als Zahir ontdekte waar ze mee bezig was, zou hij haar misschien wel op het eerste het beste vliegtuig terug naar huis zetten en haar verbieden ooit nog naar Kabuyadir te komen.
‘Hier zit je dus!’
Gina schrok op uit het fascinerende boek dat ze van een plank had gepakt, toen ze Zahirs stem hoorde. Zoals altijd zag hij er imposant uit, in zijn donkere jalabiya en met zijn zwarte haar. Het viel haar op dat er zweet op zijn voorhoofd glinsterde, en ze besefte dat hij pijn had.
‘Wat doe jij uit bed? Moet je niet rusten na wat er gebeurd is?’ Ze klemde het boek tegen haar borst.
‘Ik heb een wandeling gemaakt in de tuin, om een luchtje te scheppen. Alleen vanwege die paar wondjes kan ik niet zomaar de hele dag in bed blijven liggen. Jamal zei al dat ik je hier zou kunnen vinden. Wat vind je van mijn bibliotheek?’
‘Hij is prachtig. Volgens mij zou je in een heel leven nog niet eens de inhoud van één boekenkast kunnen lezen.’
Haar opmerking deed hem even glimlachen. Toen hij naar haar toe liep, bewoog hij zijn hand even naar zijn zij.
‘Heb je pijn?’ vroeg ze.
‘Die vraag kun je op twee manieren opvatten. Eerlijk gezegd heb ik net zoveel last van mijn gekrenkte trots als van mijn verwondingen.’
‘Waarom dan?’
‘Ik…’ Even leek hij niet te weten wat hij moest zeggen, maar daarna knikte hij naar het boek in haar handen. ‘Wat heb je daar?’
‘Een geschiedenisboek over het Byzantijnse rijk.’ Ze was blij dat hij haar niet betrapt had met een van de dagboeken van zijn familie, maar toch bloosde ze.
‘Luchtige materie, dus?’ vroeg hij droogjes, terwijl zijn ogen begonnen te sprankelen.
Meteen smolt ze voor hem. Ze staarde in zijn ogen en had het gevoel dat ze erdoor gehypnotiseerd werd.
‘Het spijt me dat ik je gisteravond zo raar behandeld heb,’ mompelde hij. ‘Mijn gedrag was onacceptabel.’
Hij nam haar kin in zijn hand en keek haar met een intense blik aan.