‘Ik neem aan dat met name je moeder tegen het idee van een bouwproject is?’ vroeg Adam.
Megan knikte. ‘Ze is zo gewend aan de Flying W als veeranch, dat ze haar werk ziet als het hart en de ziel van het bedrijf. Maar ik denk dat ze in wezen zo aan de Flying W gehecht is om redenen die geen barst te maken hebben met het gebruik van het land. Ze is eraan gehecht omdat het al generaties lang van haar familie is, punt uit. Ik heb geprobeerd mijn moeder ervan te overtuigen dat het nauwelijks verschil maakt of er nu koeien over de weiden lopen of toeristen. Het land verandert er niet door, en ze kan nog steeds iedere ochtend als ze naar buiten kijkt de Grand Tetons in de verte zien liggen.’ Megan glimlachte flauwtjes. ‘Tot nu toe heb ik helaas niet de indruk dat ze het met me eens is.’
‘Ik moet zeggen dat ik tot nu toe koeien en toeristen niet als uitwisselbaar heb gezien,’ zei Adam met een glimlach. ‘Maar het is zeker een interessant nieuw perspectief. Misschien moeten we je moeder er gewoon van zien te overtuigen dat ze per toerist meer geld kan verdienen dan per koe.’
‘Zo eenvoudig is dat niet.’ Megan zuchtte. ‘Het gaat mijn moeder niet om het geld.’
Adam dronk het laatste restje van zijn tequila op. ‘We zouden een paar experts moeten laten komen met ervaring in de aanleg van vakantieoorden met respect voor de natuur. Misschien kunnen die je moeder ervan overtuigen dat nieuwbouw niet altijd inhoudt dat alles wat een gebied zo bijzonder maakt, met de grond gelijk gemaakt moet worden. Als ze ermee zou instemmen het land vrij te geven voor een bouwproject, dan zouden wij het benodigde kapitaal wel kunnen verstrekken. Ron heeft een hele massa cijfers aangeleverd over de potentiële winstgevendheid van het project, en die cijfers logen er niet om. Het zou geen probleem moeten zijn aan een investeringsfonds te komen.’
‘Waren die cijfers van mijn vader dan niet vals?’
‘Alleen in die zin dat hij niet van plan was het project echt op poten te zetten. Met betrekking tot de kosten en de potentiële opbrengsten had hij alle cijfers goed uitgewerkt en was hij zelfs aan de terughoudende kant.’ Adam lachte schamper. ‘Niemand kan je vader ervan beschuldigen dat hij niet bereid was hard te werken om zijn zwendelarij te perfectioneren. Het moet hem heel wat uren hebben gekost om die cijfers op papier te krijgen, en dan heb ik het nog niet eens over het feit dat hij daadwerkelijk allerlei experts op het gebied van landherinrichting heeft geraadpleegd. Ik weet dat die rapporten echt zijn, want ik heb ze persoonlijk gecontroleerd.’
Weemoedig tekende Megan figuurtjes op de beslagen buitenkant van haar glas. ‘Voor mij zou een droom uitkomen als we mijn moeder ervan konden overtuigen een lodge bij de rivier te laten bouwen.’ Ze zweeg toen een van de obers naar hun tafeltje toe liep.
‘Señorita, er is telefoon voor u. U kunt bellen bij het bureau van de maître d’hôtel.’
‘Voor mij?’ vroeg ze stomverbaasd. ‘Voor Megan Raven?’
‘Ja, señorita, voor u. Een man,’ voegde hij er behulpzaam aan toe.
Megan stond op, en de ober trok haar stoel voor haar naar achteren. ‘Neem me niet kwalijk. Ik ben zo terug,’ zei ze tegen Adam.
‘Ik wacht wel op je.’ Met een toostend gebaar hief hij zijn tequilaglas naar haar op. ‘Als ik me te erg verveel, begin ik wel aan jouw dessert.’
‘Als je het waagt…’ Ze volgde de ober naar het bureau van de maître d’hôtel, en hij gaf haar de telefoon waarna hij zich weer naar de keuken haastte.
‘Met Megan Raven,’ zei ze. ‘Met wie spreek ik?’
Het was onmogelijk de mannenstem door het kraken van de slechte telefoonverbinding heen te herkennen. ‘Ik moet eerst weten of u bent wie u beweert te zijn. Hoe heet de favoriete merrie van uw moeder?’
Megans ademhaling ging sneller. Degene die belde, was absoluut een Amerikaan, naar zijn accent te oordelen ergens uit het midden van het land, hoewel ze het vanwege de slechte verbinding niet precies kon bepalen. ‘Met wie spreek ik?’ herhaalde ze.
‘Hoe heet de merrie van uw moeder?’ herhaalde de stem.
Ze aarzelde een moment. ‘Pretty Woman,’ antwoordde ze toen. ‘Hoezo? Wie bent u? Wat wilt u?’
‘Ik heb een bericht voor u van uw oom Ted. Las Criandas is een gevaarlijk oord voor u en uw vriend. Wees verstandig en doe geen gevaarlijke dingen. Ga terug naar Thatch en bemoei u nergens mee. Vertrek zo snel mogelijk.’
Hoofdstuk 16
Adam keek toe hoe Megan terug naar de tafel liep, zich heupwiegend een weg banend tussen de bedrijvige obers en rondlopende mariachispelers. Allemachtig, wat was ze sexy! Bovendien was ze intelligent, mooi… en volstrekt niet zijn type. Hij zou niet weten hoe of wanneer hij verliefd op haar geworden was. Het enige wat hij wist, was dat zijn keel dichtgeschroefd zat en dat zijn hart als dat van een puber tekeerging, elke keer als hij naar haar keek. Wat nog verbazingwekkender was, was zijn drang haar te troosten en te beschermen, een drang die bijna net zo hevig was als de drang met haar naar bed te gaan. Bijna, dacht hij met een spottend lachje.