Aan de hand van Adams opmerking concludeerde Megan dat noch Eric noch Esmeralda ook maar iets over de platinamijn van Las Criandas had gezegd terwijl ze zich bezig hadden gehouden met het verleden. Hielden die twee nu opnieuw informatie achter, of zouden ze werkelijk niet op de hoogte zijn geweest van de eindbestemming van haar vader?
Het was natuurlijk ook mogelijk dat haar vader zich naar Belmopan had laten vliegen zodat hij Eric niet hoefde te laten weten wat zijn eigenlijke reisdoel was, maar dat zou betekenen dat Ron urenlang over allerlei gevaarlijke wegen zou hebben moeten rijden om in Las Criandas te komen. Zijn wens de zaak geheim te houden zou vast in conflict geraakt zijn met zijn nog vuriger wens de zaken binnen de kortst mogelijke tijd af te handelen.
Megan wenste dat ze een paar minuten alleen kon krijgen om wijs te worden uit haar rondwervelende gedachten. Er klonk een inwendige alarmbel die haar waarschuwde dat ze Eric niets van haar vermoedens over oom Ted en de platinamijn moest laten weten. Het stond namelijk helemaal niet vast dat Eric niet op de hoogte was van Las Criandas, en het was goed mogelijk dat hij loog over de plaats waar hij haar vader naar toe gevlogen had. De kans dat ze meer informatie uit hem konden krijgen door hem met zijn leugen te confronteren, was niet erg groot. Dus leek het haar beter hem in de waan te laten dat ze er geen idee van had waarom Ron Raven in vredesnaam naar Belize had willen vliegen.
‘Omdat Belmopan maar zo klein is, lijkt het me zeker de moeite waard ernaartoe te gaan,’ zei ze, in de hoop dat ze niet zo afwezig klonk als ze zich voelde. ‘Je hebt gelijk, Adam, in dat hotel zijn vast wel een paar personeelsleden die zich mijn vader kunnen herinneren. Met maar vijfentwintig kamers zou het wel vreemd zijn als het personeel zich een gast die er binnen een paar jaar zes keer heeft gelogeerd, zou vergeten.’
Adam knikte instemmend. ‘Precies wat ik dacht. Dan kunnen we net zo goed meteen morgen vertrekken, hè? Het heeft geen zin te wachten.’ Hij wendde zich tot Eric. ‘Hoe lang duurt de vlucht?’
Eric wees naar een kaart op het bureau en gebruikte een liniaal om een lijn te trekken tussen Mexico City en Belmopan. ‘Het is zo’n elfhonderd kilometer. Ik heb morgen een tweemotorige Beechcraft King Air vrij, die zou je dan kunnen huren. De King Air heeft maar één piloot nodig, er kunnen vier passagiers mee, en de topkruissnelheid is tweehonderdzeventig knopen – dat is meer dan vierhonderdvijftig kilometer per uur. Dus duurt de vlucht hooguit drie uur, exclusief vertrek en landing. Misschien een beetje minder als we geluk hebben en we de wind mee hebben. Jullie hebben geldige Amerikaanse paspoorten, dan heb je geen inreisvisum nodig. Met een lijndienst zou je in San Salvador of Guatemala moeten overstappen en ben je achttien uur onderweg, met een reisonderbreking van twaalf uur in een van de landen die ik net noemde voordat het volgende vliegtuig vertrekt.’
‘Allemachtig, wat een groot verschil,’ zei Adam. ‘Dan gaat het met de bus nog sneller!’
‘Niet echt. De wegen zijn belabberd,’ verklaarde Eric, ‘en je hoort zoveel geruchten over bandieten en kidnappings dat er vast wel iets van waar is. Dus als je snel naar Belmopan wilt, is een privécharter de enige mogelijkheid.’
Esmeralda had net een brochure uit een bureaulade gehaald, en Eric spreidde die open. ‘Hier heb je gegevens over de Beechcraft King Air die we nemen. Jullie mogen de brochure wel houden om hem op je gemak door te lezen. Jullie zullen er geen spijt van krijgen als jullie kiezen voor de extra kosten van een charter met onze maatschappij. We vliegen comfortabel, snel en veilig. Daarom maakte Ron altijd van onze diensten gebruik. Hij zei altijd dat je wortel schoot bij al die lange wachttijden van de lijndiensten.’ Eric was weer allervriendelijkst, waarschijnlijk opgelucht omdat noch Adam noch Megan aan de laatste versie van zijn verhaal leek te twijfelen.
Adam gaf de brochure aan Megan en keek zelf weer op de kaart. ‘Als je het zo ziet, is de stad Belize een stuk groter dan Belmopan. Waarom is dat eigenlijk niet de hoofdstad?’
‘Dat was het vroeger ook, tot de helft ervan ergens in de jaren zeventig of tachtig werd weggeblazen door een orkaan. De regering besloot de hoofdstad inlands te herbouwen, waar het een stuk veiliger is. Op zich was dat een slim idee, maar ze kunnen de meeste bewoners er niet toe bewegen van de kust daarnaartoe te verhuizen. Daarom is Belmopan nog steeds vrij klein.’ Eric trok een gezicht. ‘Om eerlijk te zijn is er ook niet veel te doen.’
‘Nou ja, als er niet veel amusement is, kunnen de mensen zich Ron waarschijnlijk des te beter herinneren.’ Adam was nu heel aardig tegen Eric, waarschijnlijk omdat hij de man die hun vliegtuig zou besturen niet tegen zich in het harnas wilde jagen. Hij wendde zich weer tot Megan. ‘Aangezien de vlucht maar een uur of drie duurt, stel ik voor morgenochtend rond tien uur te vertrekken. Komt jou dat ook uit? Dan komen we nog vroeg genoeg in Belmopan aan om voor het diner alvast wat rondvraag naar je vader te doen.’