‘Helaas kon Señor Raven verder niemand vinden om hem naar zijn bestemming te vliegen, dus was hij… hoe noem je dat? Hij had geen keus. Hij keerde naar dit hotel terug en vroeg mij een andere vlucht voor hem te regelen.’
‘Heeft mijn vader nog gezegd waar hij naartoe wilde?’ vroeg Megan.
De man keek vaag. ‘Het kan zijn dat hij Acapulco heeft genoemd.’
Adam en Megan wisselden een verbaasde blik uit. Vanuit allerlei steden in Amerika vertrokken rechtstreekse lijnvluchten naar Acapulco. Megan vroeg zich dus af waarom haar vader al die moeite had gedaan om eerst naar Mexico City te reizen om van daaruit met een privévliegtuig naar Acapulco te gaan terwijl hij gemakkelijk rechtstreeks vanuit Amerika had kunnen vliegen.
‘Waarom zou hij met een privévliegtuig naar Acapulco hebben willen gaan?’ vroeg Adam.
‘Misschien zei hij niet Acapulco. Misschien wilde hij naar de archeologische opgravingen in Oaxaca.’ Met een laatdunkend gebaar haalde de man zijn schouders op. Rons bestemming had hem duidelijk weinig kunnen interesseren. Het zou Megan niet verbazen als de man zowel Acapulco als Oaxaca uit de lucht had gegrepen in plaats van uit zijn geheugen.
‘Weet u nog welke luchtvaartmaatschappij u Mr. Raven hebt aanbevolen?’ vroeg Adam.
‘Zeker, señor. Dezelfde luchtvaartmaatschappij die we al herhaaldelijk bij onze gasten hebben aanbevolen. Onze gasten zijn altijd zeer tevreden over hun service. Die maatschappij heet Navigación Águila, Adelaar Luchtvaart. Volgens mij heb ik hier nog wel een brochure van hen liggen.’ De hotelmedewerker zocht in een la van het bureau. ‘Ja, hier heb ik het. Hun kantoor bevindt zich bij de luchthaven van Toluca, zoals u ziet.’
‘Zou u misschien vervoer voor ons naar de luchthaven willen regelen?’ vroeg Adam.
‘Voor morgen, señor? Er rijdt een minibusje dat u een dag van tevoren kunt reserveren.’
‘Nee, we zouden vandaag willen gaan,’ zei Adam.
‘Dan kan ik wel een huurwagen voor u regelen, maar dan zult u daarna naar de International Airport terug moeten keren om de wagen daar weer op te halen. Of we kunnen u een limousine bezorgen. De kosten zijn redelijk, en u loopt dan niet het risico de weg kwijt te raken. Voor nieuwkomers is het tamelijk lastig om de weg te vinden in het verkeer in Mexico City.’
‘We nemen de limo,’ zei Megan snel, bang dat Adam het gevoel zou hebben dat zijn mannelijkheid in het geding was als hij niet zou zeggen dat hij niet bang was voor het verkeer in Mexico City. ‘Hoe snel kunt u de limo hier laten komen?’
De medewerker belde en slaagde erin binnen een halfuur een limo voor de deur te krijgen, zodat ze maar even de tijd hadden om naar hun kamers terug te gaan en snel een koude frisdrank uit de minibar te pakken.
Voor Megan, gewend als ze was aan het verkeer in Wyoming, waar het al als een file werd beschouwd als er tien auto’s dezelfde kant op reden, vormde hun reis in westelijke richting, naar Toluca, een ware nachtmerrie. Nu begreep ze pas wat druk verkeer en verstopte snelwegen inhielden. Zelfs de wegen rond Atlanta waren hiermee vergeleken een makkie, vooral doordat de chauffeurs in Atlanta er allemaal rekening mee hielden dat een rood verkeerslicht inhield dat ze moesten stoppen, terwijl de chauffeurs in Mexico City de verkeerslichten eerder schenen te beschouwen als vervelende obstakels die overwonnen moesten worden.
De chauffeur van hun limousine meende klaarblijkelijk dat ieder voertuig dat hen wilde inhalen een regelrechte bedreiging voor zijn eigen eer en die van zijn complete familie vormde. Daardoor stonden ze al binnen iets meer dan een uur voor het kantoor van Navigación Águila.
Megans maag was zich tijdens de rit zo vaak paniekerig omhooggekomen, dat ze het gevoel had dat dat orgaan zich voorgoed in haar keel had gevestigd.
‘Gaat het?’ vroeg Adam. Hij sloeg een arm om haar schouders en trok haar dicht tegen zich aan. ‘De laatste tien kilometer zag je aardig groen.’
‘Geef me een minuutje tijd om het heuglijke feit te verwerken dat ik hier ben aangekomen met behoud van al mijn lichaamsdelen en zonder auto-onderdelen in mijn schedel.’ Megan haalde een aantal malen diep adem, en geleidelijk zonk haar maag terug naar de plaats waar die hoorde. ‘Oké, ik functioneer weer. Of in elk geval ten dele.’
‘Knappe meid.’ Hij kneep bij wijze van troost even in haar arm. ‘Klaar voor de nieuwe en verbeterde versie van ons verhaal?’
Ze knikte. ‘Ik ben er klaar voor. Maar jij kunt nu beter het gesprek voeren. Jouw Spaans is een miljoen keer beter dan dat van mij.’
‘Ze spreken hoogstwaarschijnlijk wel Engels, want ze zitten in de toeristenindustrie.’
Het kantoor van Navigación Águila was wat minder voornaam dan je aan de hand van hun luxe brochure zou vermoeden. De bruine linoleumvloer zag eruit of het al een paar dagen geleden was dat die was geveegd en een paar maanden dat die geboend was. Verschoten posters van Mexicaanse vakantieoorden hingen aan stenen muren in een giftige tint turkoois, en de enige zichtbare medewerker was een vrouw van ergens in de veertig die achter een rommelig metalen bureau zat.