‘En wat meent u dat ik in dit geval voor u zou kunnen doen, señorita?’ De medewerker bleef beleefd, maar Megan had het gevoel dat ze hem op de een of andere manier was kwijtgeraakt. Of hij had haar verhaal niet geloofd, of hij had een bepaalde reden om iets achter te houden.
‘Het is niet onze bedoeling uw hotel in opspraak te brengen,’ zei Adam vriendelijk. Hij pakte zijn portefeuille en gaf de medewerker een visitekaartje. ‘Mocht u zich misschien zorgen maken over mogelijke… onaangenaamheden… voor Mr. Ravens familie of voor uw hotel, wees er dan van overtuigd dat zijn dochter en ik volstrekte discretie nastreven. Daarom zijn we hier persoonlijk gekomen. Alles wat we over Mr. Ravens vrienden of metgezellen ontdekken, blijft uiteraard strikt vertrouwelijk.’
O ja, dacht Megan. Als haar vader hier met een vrouw was geweest, zou de medewerker dergelijke informatie natuurlijk niet graag doorgeven.
‘U begrijpt me niet goed, señor. Helaas kan ik me niet herinneren dat ik iets voor Mr. Raven heb gedaan, en ik kan me zeker niet herinneren dat ik hem ooit in gezelschap van… van iemand anders heb gezien.’
Als de man zich haar vader niet kon herinneren, hoe kon hij dan zo zeker weten dat hij hem nooit in gezelschap had gezien, vroeg Megan zich af.
Klaarblijkelijk drong de tegenstrijdigheid van zijn bewering ook tot Adam door en besefte hij iets aan de late kant wat ervoor nodig was om de man aan het praten te krijgen.
Hij schonk de medewerker een vertrouwelijk mannen-onder-elkaar lachje en wees naar de foto’s. ‘Wilt u misschien nog een keer goed kijken om uw geheugen op te frissen? We willen alleen maar te weten zien te komen of Mr. Raven hier misschien een paar vrienden of kennissen heeft die ons kunnen helpen aan informatie over mogelijke verblijfplaatsen.’ Hij zweeg een beladen moment lang en legde toen een biljet van honderd dollar boven op de foto. ‘U zult het toch met me eens zijn dat het voor iedereen ongemakkelijker is als we dit onderzoek in handen van de politie moeten geven. Het zou veel beter zijn als zijn dochter en ik zonder verdere inmenging kunnen doen… wat gedaan moet worden.’
De medewerker aarzelde even maar haalde toen zijn schouders op, bezwijkend voor de verleiding. Met een handige beweging griste hij het bankbiljet weg om het in zijn zak te laten glijden. ‘Ik herinner me net een gelegenheid waarbij ik meen Señor Raven behulpzaam te zijn geweest met de organisatie van bepaalde reisjes.’ Hij verviel in stilzwijgen en staarde voor zich uit.
Adam legde nog een bankbiljet neer, van vijftig dollar ditmaal. ‘Misschien kunt u zich de details daarvan ook nog herinneren?’
Het biljet van vijftig volgde dat van honderd naar de zak van de hotelmedewerker. ‘Inderdaad, ja. Door een gelukkig toeval kan ik me nu alles herinneren. Señor Raven heeft me slechts bij één gelegenheid om mijn assistentie gevraagd, en dat is al enige tijd geleden… meer dan een jaar.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Wanneer dat precies was, kan ik me echt niet meer herinneren. Dat ik het nog weet, komt in feite doordat Señor Raven toen zo kwaad was.’
‘Waarom was hij kwaad?’ vroeg Megan meteen. ‘Weet u dat?’
‘Señor Raven had het gevoel dat hij zijn kostbare tijd verspilde,’ antwoordde de man. ‘Hij was meer dan kwaad. Razend. Hij klaagde dat hij noodgedwongen een hele dag moest verspillen, en misschien nog langer, voordat hij op zijn bestemming kon komen. Hij leek zelfs zo razend dat ik vreesde dat hij een… Ik weet het Engelse woord niet meer… geen hartaanval, maar –’
‘Een beroerte?’ vroeg Megan.
De man knikte. ‘Ja. Dat vreesde ik voor Señor Raven, uw vader. Je zag de ader daar kloppen.’ Hij tikte tegen zijn voorhoofd en haalde toen zijn schouders op. ‘Dat heb ik ook vaak genoeg bij andere Amerikaanse zakenlui gezien. Voor jullie ten noorden van de grens is het een grote ramp als iets een dag langer duurt dan was gepland. Voor ons is het eenvoudig een kans ons te ontspannen en op onverwachte wijze van het leven te genieten.’ Hij zweeg weer, mogelijk overpeinzend hoe merkwaardig die Amerikaanse obsessie toch was om geen tijd verloren te willen laten gaan.
‘Waarom was mijn vader genoodzaakt een dag te verspillen?’ vroeg Megan vasthoudend. Ze nam direct aan dat voor haar vader, met zijn dubbelleven, een verspilde dag veel lastiger was dan voor de meeste andere mensen. ‘Heeft hij u verteld waardoor zijn plannen in de war waren geschopt?’
‘Omdat er te veel vliegtuigen komen op de internationale luchthaven van Mexico City mogen privévliegtuigen er niet meer vertrekken of landen. Señor Raven had geregeld dat een privévliegtuig hem op ons vliegveld in Toluca zou halen. Ik had een limousine geregeld om hem naar dat vliegveld te brengen. Dat deel van de reis was goed verlopen, maar het vliegtuig dat Señor Raven op de luchthaven van Toluca had verwacht, was niet komen opdagen, hoewel hij, zoals hij me zei, een flink bedrag als voorschot had betaald.’ De hotelmedewerker strekte zijn handen om te benadrukken hoeveel geld er wel niet mee gemoeid was.