Ongeduldig schudde Megan haar hoofd. ‘Je weet best dat ik het zo niet bedoelde.’
‘Gisternacht heb je mij er nog van beschuldigd dat ik veel te analytisch ben,’ zei Adam rustig. ‘Maak je je er nou dan niet zelf schuldig aan?’
Misschien wel, peinsde Megan. Ze was nog nooit in een relatie verwikkeld geraakt waarbij haar verstand oorlog voerde met haar gevoelens, en op dit voor haar onbekende terrein was ze helemaal de weg kwijt.
Adam pakte een van de churros en doopte die in de kom dikke warme chocoladesaus. ‘Durf risico’s te nemen,’ zei hij terwijl hij Megan de churro voorhield. ‘Proef maar eens.’
Ze aarzelde een ogenblik in het besef dat hij haar hiermee veel meer aanbod dan een kaneelhapje met chocola.
‘Angst is het pad naar de duistere kant,’ mompelde hij terwijl zijn blik die van haar gevangen hield. Er flonkerden pretlichtjes in zijn ogen, en dat werkte verraderlijk ontwapenend.
Ze had nooit verwacht dat hij op zijn beurt Yoda zou citeren, en ze voelde dat haar hart zich samenkneep door een emotie die ze niet wilde benoemen. Adam was verdorie veel te goed in het spel van flirten, en ze zou er spijt van krijgen als ze hem te serieus nam. Maar ja, ze moest toch ontbijten. Ze nam een hap van de churro met het gevoel dat ze iets gedenkwaardigs deed.
Hij keek toe, een intense blik in zijn ogen. ‘En, lekker?’
‘Hemels.’
‘Zie je nou hoe gemakkelijk dat was?’
Ze keek hem recht aan zonder dat ze probeerde haar turbulente gevoelens te verbergen. ‘Ik heb nooit gedacht dat het moeilijk zou zijn, alleen onverstandig. Dat is een verschil.’
Hij boog zich naar haar toe en kuste haar. Het was een gewone kus, die net zo goed van een vriend had kunnen zijn als van een minnaar.
Megan voelde een reactie helemaal van haar onnozele hoofd tot aan haar veel te snel opgewonden rakende tenen.
‘We doen gewoon een stapje tegelijk,’ zei hij zacht. ‘Elke dag een.’
Ze schudde de sensuele betovering van zich af die hij bij haar teweegbracht. ‘Zoals jij het zegt, klinkt onze relatie als een twaalfstappenplan.’ Ze zei het sarcastisch, zowel voor zijn eigen bestwil als die van haarzelf.
Hij lachte en stond op, waarbij hij zich uitrekte. ‘Misschien heb ik wel behoefte aan een twaalfstappenplan. Ik vind je namelijk ronduit verslavend.’ Hij woelde door haar haren. ‘Terwijl jij je aan de koffie laaft, zal ik de foto’s van je vader alvast pakken. Om de een of andere reden loop ik vanochtend over van optimisme.’
‘Dat effect schijnt seks op de meeste mannen te hebben,’ merkte ze droogjes op.
Hij pakte haar hand en kuste haar handpalm, waarna hij haar vingers over het gekuste plekje legde. ‘Alleen maar als het hele geweldige seks is,’ zei hij. Neuriënd ging hij op zoek naar haar koffer.
Tijdens de lange vlucht vanuit Chicago hadden ze hun plan uitgewerkt hoe ze het personeel van het hotel het beste konden ondervragen. Gebaseerd op alles wat ze de afgelopen weken over Ron te weten waren gekomen, waren ze het met elkaar eens dat hij zijn contacten met het personeel in het hotel waarschijnlijk tot een minimum had beperkt. Na een kwart eeuw vol leugens en bedrog was het voor hem vast een gewoonte geworden de details van zijn leven af te schermen voor nieuwsgierige omstanders. Toch moest het moeilijker zijn altijd laag genoeg te vliegen om buiten het bereik van de radars te blijven dan de meeste mensen zich realiseerden.
Megan werkte al in de toeristenindustrie van Jackson Hole terwijl ze nog studeerde, en ze wist heel goed hoeveel hotelpersoneel over de gasten te weten kon komen als ze dat wilden. Haar vader had zes keer in het Sierra Nevada Hotel gelogeerd, en ze koesterde de hoop dat hij iets had gedaan – ook al was het maar één keer – wat de nieuwsgierigheid van het personeel had opgewekt.
Overdag werkte het hotel met een tweeploegendienst, met ’s nachts een minimale bezetting. Dientengevolge waren er twee schoonmaakploegen: de meisjes die de kamers schoonmaakten en het personeel dat de vloeren boende en de openbare ruimten schoonhield – dat laatste voornamelijk in de uren voor het aanbreken van de dag.
Het leek onwaarschijnlijk dat de schoonmaakploegen zich Ron zouden herinneren, dus had het geen zin hen te ondervragen voordat alle andere mogelijke aanknopingspunten nergens toe bleken te leiden. Dat gold voor hun hele onderneming. Ze konden geluk hebben of pech, want Megan ging ervan uit dat er in de drie maanden sinds haar vaders laatste bezoek altijd wel een paar werknemers vertrokken of ontslagen zouden zijn.
Wel nam ze aan dat het in een hotel van dit formaat mogelijk moest zijn om in een tijdsbestek van vierentwintig uur zo’n driekwart van de huidige werknemers te ondervragen, en daardoor hadden ze volgens haar een redelijke kans iemand tegen te komen die zich haar vader herinnerde.