‘Rechercheur?’ De stem van Avery Raven klonk laag en muzikaal met een charmant zuidelijk accent. Alles aan haar verschijning en haar manieren ademde aristocratie uit. Ze bleef op een paar passen afstand van hem staan, uiterlijk beheerst. Als Frank niet al zo lang bij de politie had gezeten, zou hij nooit hebben gemerkt dat ze haar handen verstrengeld hield om te voorkomen dat ze trilden.
‘Ik ben Avery Raven,’ zei ze. ‘Mijn dochter zei dat u me wilde spreken, Mr. Chomsky.’
Het verbaasde Frank niet dat ze zijn naam had onthouden. In films en op de televisie zagen de rijken de gewone man bijna niet staan, maar het was zijn ervaring dat naarmate iemand meer klasse en opleiding had, die persoon beter in staat was persoonlijke gegevens op te slaan, vaak met een precisie die die van zijn computer op zijn beste dagen beconcurreerde.
‘Het spijt me dat ik u moet lastigvallen, maar ik vrees dat ik slecht nieuws voor u heb.’ Het had geen zin eromheen te draaien.
Avery’s wangen verloren iets van hun kleur, maar verder vertoonde ze geen teken van schrik. ‘Volgens Kate hebt u informatie over… mijn echtgenoot.’
‘Over Ronald Howatch Raven,’ bevestigde Frank. ‘Op het in Illinois afgegeven rijbewijs op zijn naam staat dit huisadres.’ Uiteraard vermeldde het in Wyoming afgegeven rijbewijs een ander adres, maar Avery zou dat niet opmerken. Niet tenzij ze de waarheid over Ron Raven wist, en dat was heel onwaarschijnlijk. Weliswaar hield Frank in gedachten dat zijn commissaris had gewaarschuwd dat deze vrouw een motief had om Ron Raven te vermoorden, maar hij mocht ter plekke dood neervallen als zij de dader was.
‘Dat klopt: Ron woont hier,’ zei Avery. Voor het eerst vertoonde ze tekenen van ongeduld. ‘Wat is er gebeurd? Waarom bent u hier?’
‘Het spijt me het u te moeten zeggen, ma’am, maar de politie van Miami vermoedt dat Mr. Raven iets ernstigs is overkomen. Hij wordt uit zijn hotelkamer vermist, en het lijkt erop dat er sprake is van een misdaad.’
‘Een misdaad?’ Dat was Kate. ‘Wilt u zeggen dat hij… dat hij dood is?’
‘Dat is mogelijk, Miss. Het spijt me.’
‘O, mijn hemel, nee! Paps kan niet dood zijn! Mam, je hebt hem gisteravond toch nog gesproken?’
‘Nee, niet gisteravond.’ Avery staarde voor zich uit terwijl ze haar dochter antwoord gaf. ‘We hebben elkaar zondag gesproken. Ron belde zodra hij in Miami was gearriveerd omdat hij wist dat ik met vrienden uit eten zou gaan.’ Avery verviel weer in stilzwijgen. Ze fixeerde haar blik op het Lake Michigan. Haar klassieke volmaakte profiel verried niets van haar gedachten.
Frank richtte het woord tot Kate. ‘Volgens de politie van Miami is er sinds zondagavond halfnegen niets meer van uw vader vernomen.’
Avery reageerde daar niet op, en haar gezicht bleef een uitdrukkingsloos masker.
Kate scheen die vaardigheid der rijken om haar emoties verborgen te houden, nog niet te hebben geperfectioneerd. Haar wangen verbleekten om direct daarna een diepe blos te vertonen, en haar ogen vulden zich met tranen.
‘Mijn vader was van plan gisterochtend naar Mexico City te vliegen, en er is niets in het nieuws geweest over vliegtuigongelukken. Hij zal wel gewoon in Mexico zitten…’
‘Ik vrees van niet.’ Frank zei het rustig maar resoluut. Hij wilde deze vrouwen geen valse hoop geven. ‘De politie van Miami is er redelijk zeker van dat Mr. Raven niet in het vliegtuig heeft gezeten. Wat er ook met uw vader gebeurd mag zijn, het was hier in de Verenigde Staten.’
Avery Raven wendde haar blik van het meer af. ‘Hoe kunt u zo zeker weten dat hij niet in dat vliegtuig zat, rechercheur?’
‘De politie van Miami heeft contact opgenomen met de nationale beveiligingsdienst, ma’am. Tegenwoordig wordt er streng gecontroleerd op de luchthavens, en de autoriteiten zijn ervan overtuigd dat Mr. Raven de afgelopen achtenveertig uur niet aan boord van een van de vluchten vanaf de luchthaven van Miami is gegaan.’
Kate deed haar mond open om weer iets aan te voeren, dus vertelde Frank snel alle details over de overhoop gehaalde hotelkamer, de zoektocht in de plaatselijke ziekenhuizen en de onheilspellende bloedsporen, waarbij hij aangaf dat het bloed in Ron Ravens hotelkamer van minstens drie verschillende personen afkomstig was. Ten slotte vertelde hij hun over de huurwagen die onbeheerd was aangetroffen op de parkeerplaats van een restaurant nabij een drukke jachthaven, de Blue Lagoon, in Coral Gables.
‘Wat wil dat zeggen?’ vroeg Kate. Ze klonk vijandig, maar dat kon Frank wel begrijpen. Ze hield haar angst en verdriet tegen door te weigeren de officiële verklaring over haar vaders verdwijning te accepteren.
‘De politie van Miami neemt aan dat degene die uw vader heeft aangevallen, het stoffelijk overschot in de oceaan heeft laten verdwijnen, miss – een zekere manier om ervoor te zorgen dat we het helaas nooit zullen vinden. Er liggen achtenveertig boten in de jachthaven, en een paar daarvan hebben gisteravond dan wel vanochtend vroeg hun plaats verlaten om te varen. Het is mogelijk dat iemand van de jachthaven iets heeft gemerkt.’