Typisch een symptoom van de puinhoop die Ron had achtergelaten, dacht Adam wrang. Nu zat hij in alle ernst de voors en tegens af te wegen van iets wat anders zo normaal zou zijn: zijn zus vragen met hem een glaasje wijn te drinken.
Zijn mobieltje ging over voordat hij een besluit had kunnen nemen. Volgens de nummerherkenning was het een nummer in Jackson Hole. Megan! Zij moest het wel zijn, want verder kende niemand in Wyoming zijn mobiele nummer. Op slag voelde Adam zich een stuk beter. Hij voelde een flits van opwinding, meteen geblust door gêne. Hij zat dieper in de problemen dan hij zich had gerealiseerd als hij zo blij was met een telefoontje van Megan.
Met een gemompelde verontschuldiging naar Avery klapte hij het mobieltje open. Opzettelijk koeltjes zei hij: ‘Hallo, met Adam.’
‘Hoi, Adam! Fijn dat je opneemt. Ik verwachtte de gevreesde voicemail.’ Megans stem vibreerde van de energie, en ze klonk heel vriendelijk. Zijn formele manier van doen was haar kennelijk compleet ontgaan. Of misschien nam ze gewoon aan dat hij altijd als een gewichtige kwal klonk en trok ze zich daar niets van aan.
Hij had opeens een levendig beeld voor ogen van hoe ze de week tevoren in zijn kantoor had gestaan, haar ogen vonkend en haar hele lichaam zinderend van onderdrukte woede. Waarom dat beeld zo opwindend was, zou hij met geen mogelijkheid kunnen zeggen. Wat was er gebeurd met zijn levenslange voorkeur voor ijsprinsessen die hem gegarandeerd nooit lastigvielen met hun enthousiasme of verwarde emoties?
‘Ik heb nieuws. Tenminste, volgens mij is het nieuws.’ Megan lachte. ‘Ik raakte zo opgewonden toen ik die dossiermap ontdekte, dat ik meteen al zo’n honderd overhaaste conclusies trok. Misschien slaan negenennegentig daarvan nergens op, maar ik denk echt dat ik iets op het spoor ben.’
Adam trok een verontschuldigend gezicht naar zijn zus en liep naar het raam. Zo zocht hij, onder het mom het uitzicht over het meer te bewonderen, enige privacy voor zichzelf. Niet omdat hij niet wilde dat Avery iets hoorde over het onderzoek naar Rons verleden, maar omdat hij niet wilde dat zijn zus merkte dat hij zichzelf bij Megan voor gek zette. Als Avery te weten kwam dat het niet veel scheelde of haar jongste broer begon een campagne om de dochter van Ron Raven in zijn bed te krijgen, zou dat voor haar de genadeslag kunnen betekenen. En dan was Avery nog niet eens het enige probleem als hij een seksuele relatie tussen een Fairfax en een Raven overwoog. Het nieuws dat ze minnaars waren geworden, zou door beide families met ongeveer evenveel enthousiasme worden begroet als een alligator op een strandpicknick.
‘Heb je een dossier met persoonlijke documenten van je vader gevonden?’ vroeg hij, zichzelf door middel van die vraag dwingend zijn aandacht te richten op het doel van Megans telefoontje.
‘Ja, ik heb de inhoud net helemaal doorgelezen.’ Megans stem klonk zo levendig dat hij haar bijna kon zien knikken waarbij haar krullen dansten.
‘Vandaag kon ik pas voor het eerst weer even naar de ranch gaan, en ik besloot mijn vaders kantoor van onder tot boven te doorzoeken. Ik dacht dat ik misschien eens geluk zou hebben en bijvoorbeeld een kluis zou vinden achter een schilderij of een losse plank achter de boekenkast. In mijn wildste fantasieën hoopte ik dat ik zomaar een ingebouwde kast achter de muur zou vinden die tot de nok gevuld zat met miljoenen dollars. Of op zijn minst een dagboek met mijn vaders duisterste geheimen van de afgelopen dertig jaar.’
‘En, heb je dat? Het liefst heb ik trouwens die versie met die miljoenen dollars.’
Haar lachje klonk een tikje spijtig. ‘Ik heb niet eens een klein geheim laatje in mijn vaders bureau gevonden, laat staan een hele kast vol geld, maar ik ben er wel aardig zeker van dat ik de informatie over zijn reizen heb gevonden waar we naar zochten.’
Megans stem trilde van opwinding. ‘Nadat ik veel te veel tijd had verspild met kloppen op houten panelen en rondkruipen op zoek naar losse vloerplanken, kreeg ik opeens een heldere ingeving. Als we na zijn dood één ding over mijn vader hebben geleerd, is het wel dat hij er een meester in was zijn geheimen in het volle zicht te verbergen. Het drong tot me door dat hij, als hij iets had willen verstoppen, dat gewoon in zijn archiefkast zou hebben gedaan, bij de telefoonrekeningen, het garantiebewijs voor de nieuwe vaatwasser en meer van zulke normale paperassen in elk huishouden.’
Dat klopte als een bus, dacht Adam. Dat haar vader zijn geheime documenten gewoon tussen de andere papieren zou stoppen, was precies zo’n gok waar Ron dol op was geweest. Dat geen van zijn twee gezinnen wist van het bestaan van het andere, bewees wel dat zijn gok goed had uitgepakt – tot zijn zorgvuldige planning in de war werd geschopt door een moord.
‘En wat heb je in Rons archiefkast gevonden?’ vroeg Adam.