‘We hebben hier een kamer die mijn vader als kantoor gebruikte, maar daar staat geen personal computer. Mijn vader had altijd een laptop bij zich.’
‘Als hij hier kwam ook,’ zei Adam. ‘Hij zei altijd dat dat zijn beschermengel was.’
Megan kromp in elkaar. ‘Dat is weer zo’n uitspraak van hem die achteraf gezien een heel nieuwe betekenis krijgt.’
‘Ja, nou, nu we het daarover hebben, vraag ik me trouwens af waar Rons laptop momenteel is. Dat kon wel eens de enige plaats zijn waar de twee helften van zijn leven met elkaar in aanraking kwamen. Als we die eens konden vinden, dan zouden we misschien een heel eind verder komen.’
Megan fronste haar wenkbrauwen terwijl ze zich in gedachten haar vaders kantoor voorstelde. ‘Ik weet zeker dat die laptop niet hier staat. Maar dat is logisch. Mijn vader moet hem meegenomen hebben naar Miami.’ Ze liep door de hal terwijl ze dat zei, zodat ze haar herinnering aan het lege bureau in haar vaders kantoor kon bevestigen.
‘De politie had het erover dat er van alles twee sets zijn aangetroffen in Rons hotelkamer, waaronder twee BlackBerry’s,’ zei Adam. ‘Maar ze maakte geen melding van een laptop. Daar heb ik tot nu toe niet bij stilgestaan.’
Megans hart ging sneller slaan. ‘Je hebt gelijk. De politie heeft met geen woord over een laptop gerept. En ik heb het net in mijn vaders kantoor gecontroleerd: er staat absoluut geen laptop.’
‘Ik neem aan dat de politie ervan uitging dat Ron met die twee BlackBerry’s in zijn bagage geen behoefte zou hebben aan een laptop. Maar afgaand op wat wij van hem weten, lijken wij allebei te denken dat de politie het mis heeft. Het staat nagenoeg vast dat hij zijn laptop bij zich had. Dus waar is die nu?’
Megan zweeg een ogenblik. ‘De moordenaar heeft hem meegenomen?’
‘Dat zou wel logisch zijn,’ zei Adam. ‘Vooral als de moordenaar reden had om aan te nemen dat er informatie op die laptop stond die de politie maar beter niet kon vinden.’
Megan ging achter haar vaders bureau zitten en dacht aan de foto’s van Julio Castellano met zijn hangsnor en treurige blik. ‘Het lijkt erop dat Castellano twee lijken het hotel uit heeft kunnen krijgen en vervoeren zonder dat iemand het merkte. Als dat zo is, dan lukte het hem vast ook wel om een laptop van een kilo of twee, drie het hotel uit te smokkelen.’
‘Dan is de vraag waarom hij al die moeite zou doen terwijl hij verder niets heeft gestolen. Wist Castellano zoveel van je vader, dat hij besefte dat die laptop belangrijk was?’
‘Misschien wel. Maar het kan ook zijn dat hij de laptop meenam omdat die gewoon in het zicht stond, terwijl al vaders documenten, plus de twee mobieltjes en de BlackBerry’s, veilig in de muurkluis van zijn kamer zaten. Misschien heeft Castellano er niet bij stilgestaan dat er een kluis was of dat er kostbaarheden in zaten.’
‘Zou kunnen. Maar het is ook mogelijk dat Ron zijn laptop toch niet heeft meegenomen naar Miami. Ik zal meteen mijn broer bellen om na te gaan of de laptop nog in Chicago is.’
Het leek Megan heel onwaarschijnlijk dat haar vader zijn laptop in Chicago had achtergelaten. Dat zou te gemakkelijk zijn, dacht ze wrang. Te veel iets voor een normaal zorgeloos mens en niet voor de berekenende bedrieger die haar vader was geweest. Ze haalde diep adem en plakte in gedachten nog een pleister van beschermende woede op de wond van haar vaders leugens. ‘Volgens mij kunnen we rustig aannemen dat mijn vaders laptop op de bodem van de Atlantische Oceaan ligt. Of weggestopt in Castellano’s schuilplaats.’
‘Ja. Dan hebben we geen andere keus dan Rons agenda op de moeilijkste manier te reconstrueren. Dag na dag, reis na reis.’
‘Daar ben ik ook bang voor. Ik neem voor het weekeind contact met je op om te bespreken wat ik samen met mijn moeder heb ontdekt.’
‘Daar kijk ik naar uit.’
Dat klonk alsof hij het meende, en een onbedoelde zachtheid sloop in Megans stem. ‘Nogmaals bedankt voor het bellen, Adam. Ik vind het echt fijn dat je ons wilde waarschuwen voor de hernieuwde aandacht van de media.’
‘Nog niet ophangen,’ zei hij. ‘Er zit je nog iets dwars. Wat is dat?’
Megan was niet voorbereid op zo’n vraag. Haar moeder en broer hadden niet alleen hun eigen emoties strak in de hand, maar hadden allebei ook de neiging de gevoelens van andere mensen op een beleefde manier te negeren als dat mogelijk was. Het verbaasde haar dat Adam, die bij hun eerste ontmoeting zoveel kilte en woede tentoongespreid had, zo gevoelig bleek voor haar subtiele stemmingswisseling, dat hij dat zelfs vanaf die grote afstand in de gaten had.
Haar eerste reactie was zijn vraag beleefd af te wimpelen, maar ze besefte dat ze het zat was rekening te houden met ieders gevoelens behalvemet die van haarzelf. Ze wilde hem vertellen hoe het zat. Een stuk minder opgewekt dan ze zou willen, legde ze uit hoe moeilijk ze het vond haar goede herinneringen aan haar vader te verwerken in de verbijsterende nieuwe informatie over zijn leven.