‘Mijn zus en Kate denken er hetzelfde over. Ik hoop van harte dat ook zij het na verloop van tijd kunnen afsluiten.’
‘Het zal nog moeilijk worden, denk je niet?’
‘Waarschijnlijk wel.’ Adam boog zich naar haar toe en pakte haar handen, waarna hij haar overeind trok. ‘Kom op, we hebben wel genoeg geanalyseerd voor een avond. Ga je mee naar buiten? Het is nu lekker afgekoeld, en de meeste muggen zijn vertrokken.’
Ze liepen naar de tuin. Opeens was Megan zich er sterk van bewust dat Adam haar hand nog vasthield. De volle maan wierp een zilveren schijnsel vanachter een sluierbewolking, de paarden stonden op stal, en de avond was heerlijk rustig, met uitzondering van het met tussenpozen opklinkende gesjirp van de cicaden.
‘Wanneer ga je terug naar Wyoming?’ vroeg Adam, met die vraag een stilte verbrekend die Megan vreemd rustgevend had gevonden, als je bedacht hoe woedend ze geweest was na hun eerste ontmoeting.
‘Morgenochtend om halftien. Maandag moet ik weer aan het werk, en ik wil nog een nachtje bij mijn moeder op de ranch zijn.’
‘Ik laat je een aantal documenten in het hotel bezorgen voordat je morgenochtend vertrekt. Een van de boekhouders van de bank heeft vorige week al wat vooronderzoek verricht in een poging erachter te komen wat Ron heeft gedaan met het geld dat hij van ons leende. Na de eerste paar overboekingen die hij heeft gedaan, liepen we tegen een muur, maar wellicht heb jij meer geluk. Bovendien is jouw moeder Rons wettige echtgenote, en zij kan met een gerechtelijk bevel de banken ertoe dwingen haar informatie te verstrekken. Wij konden dat niet, en daardoor werd het onderzoek erg bemoeilijkt. Onmogelijk gemaakt, eigenlijk.’
‘Dank je, dat stel ik erg op prijs. Alle aanknopingspunten kunnen ons verder helpen.’ Zijn aanbod verraste Megan, hoewel ze veronderstelde dat het voor hem ook gunstig kon uitpakken. Adam en zij hadden verschillende redenen om het spoor van het geleende geld te volgen, maar het ging erom dat ze hetzelfde resultaat nastreefden: het geld terugvinden.
Hij wuifde haar dank weg. ‘Hoe sneller je erin slaagt, hoe beter het voor mijn bank is. Ik weet niet of dit ook een aanknopingspunt is, maar ik bedacht net dat het vast een goed idee is om uit te zoeken met wie Ron de laatste maanden heeft gesproken. Dan ontdekken we misschien wat hij van plan was en waar die drie miljoen dollar gebleven kunnen zijn.’
‘Prima idee. Alleen weten we niet waar hij het grootste deel van de tijd uithing, en dus weten we al helemaal niet wie hij gesproken kan hebben.’
‘Als we samenwerken, kunnen we een aardig nauwkeurig schema van zijn bewegingen opstellen. Ik zou Paul naar Rons officiële zakenreizen kunnen vragen, en Avery zou zo ongeveer wel moeten kunnen aangeven welke nachten hij bij haar in Chicago was. Als jij jouw moeder dan vraagt naar de data dat hij in Wyoming zat… Wie weet wat voor interessante gegevens we vinden als we die drie schema’s dan samenvoegen.’
‘Dat is een fantastisch idee.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Eigenlijk is het wel heel verbazingwekkend dat geen van zijn gezinnen er een idee van had waar mijn vader de andere helft van de tijd was.’
‘Zeg dat wel. Maar vergeet niet dat zijn bedrog alleen slaagde omdat niemand hem controleerde. Daar is nu verandering in gekomen.’
‘En hoe!’
Zijn glimlach weerspiegelde haar wrange geamuseerdheid. ‘Samen met onze families moeten we er in ieder geval achter kunnen komen welke dagen niemand kennelijk wist waar Ron was.’
‘We moeten een overzicht van zijn reizen maken dat minstens twee jaar teruggaat,’ zei Megan. ‘Omdat hij toen die lening bij je heeft afgesloten. Ik zal mijn moeder vragen of ze kan bedenken of er toen iets bijzonders was, een reden waarom mijn vader zoveel geld nodig had. Als jij dat ook aan je zus vraagt…’
‘Prima denkwerk. Waar hij het geld ook voor nodig had, het was twee jaar geleden. Het feit dat hij is vermoord, wijst erop dat de situatie sindsdien voor hem was verergerd.’
‘Jij denkt dat hij bij iets illegaals betrokken was, of niet?’
Adam keek op haar neer, en hij zei niet wat hij dan ook van plan geweest mocht zijn om te zeggen. De door de maan verlichte ruimte tussen hen raakte gevuld met een spanning die in stilte leek te vibreren, en de harde hoeken van zijn gezicht leken opeens nog strakker en scherper.
Een paar ongelooflijke seconden lang had ze de indruk dat hij haar wilde kussen. Een nog ongelooflijker moment lang had ze de indruk dat ze, als hij dat deed, hem gewoon terug zou kussen.
Toen wendde Adam zijn blik af, en de ruimte tussen hen was alleen nog maar een gewone afstand in plaats van een gevarenzone vol elektrische lading.
‘Ik ben bankier,’ zei hij, als een tamelijk late reactie op haar vraag. ‘Als het om geld gaat, heb ik de neiging een cynische kijk te hebben op de menselijke natuur.’