‘Je bedoelt dat hij de verkeerde mensen meer schuldig was dan hij kon terugbetalen?’
Ze knikte. ‘In het begin lenen gokverslaafden het geld gewoon van een bank, maar ze eindigen er vaak mee dat ze geld lenen van mensen die hen vermoorden als er een terugbetaling wordt overgeslagen.’ Ze wilde glimlachen, maar het lukte niet helemaal. ‘Zo gaat het in elk geval in de film.’
Adam trok een gezicht. ‘Toch kan ik me Ron niet voorstellen als iemand met een gokprobleem. Waar moet hij trouwens de tijd vandaan gehaald hebben om te gokken? Hij had twee vrouwen, twee gezinnen en ook nog eens een onderneming waarin hij veel tijd en energie moest steken. Zijn onderneming was heel winstgevend, vergeet dat niet. Het gaat hier om een man die echt geen tijd over had.’
‘Dat is waar,’ zei Megan. ‘Maar tegenwoordig hoef je niet meer helemaal naar Las Vegas of Atlantic City te gaan om te kunnen gokken. Dat kan ook op internet. Of misschien handelde hij op de beurs en heeft hij de verkeerde aandelen gekocht. Op de beurs kun je in korte tijd enorme verliezen lijden, toch?’
‘Inderdaad, maar dan komen we terug op mijn oorspronkelijke vraag. Als Ron zijn schuldeisers moest betalen, waarom heeft hij dat dan niet gewoon gedaan van de winst uit zijn onderneming? Waarom moest dat dan via mij?’
‘Hoe zou Paul hebben gereageerd als hij hoorde dat zijn zakenpartner een gokverslaving had en daarom geld uit de zaak wilde halen?’
‘Mijn broer heeft niet zoveel mededogen met menselijke zwakheden. Aan de andere kant is Ron de oudste partner van Raven Enterprises, en hij is goed voor minstens twee derde van de winst. Dus als Ron geld uit de zaak zou willen halen, zou Paul geen andere keus hebben dan ermee in te stemmen. Bovendien blijf ik erbij dat Ron geen gokker is, in elk geval niet zodanig dat hij voor miljoenen in de schuld is komen te staan.’
‘Waarom niet? In feite heeft hij iedere dag van zijn leven gegokt, de afgelopen zevenentwintig jaar,’ zei Megan mat. ‘Anders zou hij wel van een van zijn vrouwen zijn gescheiden.’
‘Dat ging om een ander soort risico. Hij gokte met zijn privéleven, niet met zijn geld. Dat iemand het risico neemt bigamie te plegen, is heel iets anders dan dwangmatig geld kwijtraken in fruitmachines of op de aandelenmarkt.’
‘De politie in Miami is ervan overtuigd dat mijn vader met voorbedachten rade is vermoord,’ bracht Megan hem in herinnering. ‘Als dat zo is, dan is het toch ook heel waarschijnlijk dat het motief voor de moord iets met geld te maken heeft? Met geld dat hij iemand schuldig was?’
‘Ik kan je logica niet volgen. Waarom zou moord met voorbedachten rade erop wijzen dat geld het motief voor de moord was?’
‘Omdat mensen nou eenmaal een moord voorbereiden als het om geld gaat, maar niet als het om een crime passionel gaat.’
‘Toch wel,’ zei Adam snel. ‘Dat gebeurt voortdurend. Zal ik je eens een lijst geven met mensen die het afgelopen jaar in het nieuws gekomen zijn omdat ze de moord op een ontrouwe echtgenoot beraamd hebben? Dan hoop ik dat je nog een paar uurtjes de tijd hebt, want zo lang heb je wel nodig om die hele lijst door te nemen.’
Megan besefte dat ze het een enorme opluchting vond om over de moord op haar vader te praten met iemand die alle facetten eerlijk wilde bespreken, met alle verdorven en onaangename details. Vrienden en buren in Thatch hadden om de hete brij gedraaid, en op den duur was het ondraaglijk geworden om te merken hoe ze het onderwerp vermeden. Maar ja, ze kon haar buren niet echt kwalijk nemen dat ze zo lafhartig waren, dacht ze wrang, want zelf was ze op precies dezelfde manier met haar moeder omgegaan.
‘Je denkt dus dat mijn vader door zijn maîtresse is vermoord? Of door een woedende echtgenoot, misschien, omdat de bloedmonsters erop wezen dat er drie mensen in de hotelkamer in Miami geweest zijn?’
Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik heb eigenlijk geen favoriete theorie. Ik vind alleen dat we niet te snel tot de conclusie moeten komen dat Rons dood te maken heeft met een ruzie over geld. We weten niet genoeg van zijn leven om die conclusie te kunnen trekken. Wie was bijvoorbeeld de vrouw in de hotelkamer? Was ze inderdaad zijn maîtresse? Heb jij daarover een idee?’
‘Nee.’ Megan maakte een geluidje dat het midden hield tussen een snik en een lach. ‘Mijn moeder wil er niet van horen dat er een vrouw bij mijn vader in de hotelkamer was. Volgens haar wijzen de drie verschillende bloedmonsters er alleen op dat er andere mensen in de kamer zijn geweest, maar niet dat een van hen een vrouw was. En technisch gesproken heeft ze gelijk. Het forensisch lab wil alleen zeggen dat het heel waarschijnlijk is dat een van de bloedmonsters van een vrouw afkomstig is, maar ze willen geen honderd procent zekerheid geven. Het komt door de media dat het idee van een mysterieuze vrouw naar voren geschoven is.’