‘Dat kan toch?’ Megan wilde dat ze niet zo hoopvol klonk. ‘Vooral omdat hij er zo lang in geslaagd is iedereen voor de gek te houden. Oprechtheid lijkt me de beste verklaring voor het lukken van die verbazingwekkende truc.’
‘Inderdaad. Ik zou jouw theorie aan Avery willen voorleggen, als je het goedvindt. Misschien helpt het haar Rons bigamie in een helderder perspectief te plaatsen.’ Adam stond op. ‘Intussen zal ik eens een vork in het vlees steken zodat het net lijkt of ik weet wat ik doe. Hoe wil jij het vlees het liefst?’
‘Medium lijkt me prima.’
‘Mij ook. Maar juich niet te vroeg. De kans is groot dat het te rauw of te gaar wordt.’
‘Ik ben flexibel genoeg, zolang ik maar geen bloed zie. Hoewel ik op een ranch ben opgegroeid, wil ik er liever niet aan worden herinnerd dat ik iets eet wat ooit een deel van een koe was.’
‘Komt vlees van koeien? Mijn hemel, dat had ik nooit gedacht!’ Hij wierp haar zo’n verbaasde blik toe dat het even duurde voordat ze besefte dat hij haar voor de gek hield.
Ze aten twee perfect medium gebakken biefstukken aan het tafeltje op de veranda en zagen dat de zon een purperen gloed over de tuin wierp voordat ze achter de horizon wegzonk. Onder het eten stelde Adam vragen over Megans werk bij de skilodge in Jackson Hole.
Aanvankelijk spuide ze algemeenheden over hoe leuk het werk in een vakantieoord wel niet was, maar zijn vragen getuigden van inzicht, en na een tijdje merkte ze dat ze zijn vragen steeds eerlijker ging beantwoorden, tot ze zelfs vertrouwelijk werd en vertelde wat de problemen waren van het werken voor een baas die een keer te vaak promotie had gemaakt en die nu boven zijn niveau ploeterde.
Adam, die natuurlijk ervaring als manager had, kwam met een aantal nuttige suggesties om met haar baas om te kunnen gaan. Onder de afwas bracht hij het gesprek op zijn nicht. Het bleek dat Kate meesterpatissier was, en dat ze niet alleen voor La Lanterne werkte, een van de meest gerenommeerde restaurants van Chicago, maar ook vorig jaar een plaatsje had gewonnen om in het nationale team van Amerika uit te komen in een internationale wedstrijd voor patissiers in Bologna, Italië. De Amerikanen waren vierde geworden, slechts verslagen door Oostenrijk, Frankrijk en Italië. Kate had zich ten doel gesteld in het eerste Amerikaanse team te zitten dat ooit met de gouden medaille thuis zou komen.
Tegen de tijd dat ze hun afterdinnerkoffie dronken en verrukkelijke chocoladechipkoekjes aten – Kate stuurde Adam geregeld een voorraadje van haar geheime recept – besefte Megan dat Adam het opzettelijk aan haar overliet om het onderwerp van de lening en de ontbrekende drie miljoen dollar aan te snijden. Het liefst wilde ze achteroverleunen en meer horen over de halfzus die ze nooit had ontmoet, maar vanaf het ogenblik dat de sheriff het slechte nieuws over haar vaders dood had gebracht, schenen zich steeds weer nieuwe onplezierige onderwerpen te moeten aandienen. Helaas vormde deze avond geen uitzondering.
‘We moeten het over het geld hebben dat mijn vader je bank schuldig is,’ zei ze. Met iets van zelfspot merkte ze dat ze ernaar verwees als ‘zijn’ bank, terwijl hij haar eerder die dag immens had geërgerd door hetzelfde te zeggen.
‘Ik vind het heel vervelend dat ik je in een ongemakkelijke situatie breng, maar ik moet je om een gunst vragen,’ vervolgde ze. ‘Het zou voor mijn moeder een geweldig geschenk zijn als je een mogelijkheid zou vinden om ons een paar maanden uitstel te geven om het vermiste geld op te sporen.’
‘Denk je dat er een kans bestaat om het te vinden?’ Meteen klonk Adam veel zakelijker, en ze merkte dat hij zijn stoel naar achteren had geschoven. Net als zij had hij klaarblijkelijk intuïtief behoefte aan een barrière, een lichamelijke afstand tussen hen tweeën, zodra het over het vermiste geld ging.
Hoewel Megan zichzelf al een uur lang had ingeprent dat zij en Adam zich niet konden veroorloven op te goede voet met elkaar te staan, betreurde ze de verandering in atmosfeer. De vijandigheid tussen hun twee families maakte het onmogelijk dat ze zich anders tot elkaar verhielden dan neutraal beleefd.
‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik er geen idee van heb of we erin zullen slagen dat geld op te sporen,’ antwoordde ze, ‘maar mijn broer en ik willen alles doen wat in onze macht ligt om het spoor te volgen, als je ons maar wat extra tijd wilt geven.’
Adam dacht even na. Toen knikte hij kort. ‘Als ik een ondertekend document krijg van de executeur van de nalatenschap van je vader waarin maandelijkse betaling van de rente wordt gegarandeerd, dan ben ik bereid het terugvorderen van de lening op te schorten.’
‘Dank je.’ Haar moeder zou de ranch niet kwijtraken! Nog niet, althans. ‘Dank je, Adam. Daar ben ik je oprecht dankbaar voor. Echt.’ De opluchting spoelde als een reusachtige golf over haar heen.