In een flits was het vredige gevoel verdwenen. Megan ging rechtop zitten, en in haar maag vormde zich een nieuwe knoop. Ze bracht zichzelf in herinnering dat Adam niet alleen een Fairfax was maar ook de man die het geluk van haar moeder kon maken of breken. Die basale feiten mocht ze niet vergeten omdat hij toevallig een sexy lijf had en een schitterende tuin had ontworpen.
‘Vraag je mij hoe het mijn vader is gelukt je bank drie miljoen dollar lichter te maken?’ vroeg Megan. Zelfs in haar eigen oren klonk haar stem koeltjes, op de grens van vijandig.
Adam schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik weet heel goed hoe Ron dat heeft geflikt. Helaas was ik er in elke fase zelf bij toen hij me een oor aannaaide. Wat ik wil begrijpen, is hoe het hem is gelukt twee vrouwen, twee huizen en twee gezinnen te hebben. Niet voor een paar maanden maar meer dan twintig jaar. Zolang jij en Katie bestaan. Hoe vaker ik erbij stilsta, hoe ongelooflijker het me lijkt. Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat niemand erachter is gekomen?’
Adam klonk eerder gefrustreerd dan beschuldigend, maar Megan was nog niet zover dat ze op haar intuïtie vertrouwde en Adam allerlei vertrouwelijkheden over het gezin waarin ze was opgegroeid, onthulde. En ze wilde al helemaal niet opbiechten dat Liam al sinds een paar jaar voor Rons dood op de hoogte was geweest van het dubbelleven van hun vader. Dat zou een beerput openen waardoor de situatie binnen een paar seconden uit de hand zou lopen.
‘Mijn vader was gewoon een geniale zwendelaar, denk ik. Hij is er heel goed in geweest zijn gezinnen van elkaar gescheiden te houden.’ Ze streek met haar vinger over de rand van haar wijnglas en dacht voor de honderdste keer aan al het bedrog van haar vader.
Ze vervolgde: ‘De politie zei dat ze in de kluis van zijn hotel alles dubbel hebben aangetroffen. Twee mobieltjes, twee portefeuilles, twee setjes familiefoto’s, twee BlackBerry’s met daarin verschillende vriendenlijsten, verschillende afspraken, memo’s en telefoonnummers. Het schijnt dat mijn vader op allerlei manieren in een heel andere persoon veranderde als hij van Thatch naar Chicago ging of omgekeerd.’
‘Is het zo makkelijk? Het geheim van Rons succes was dat hij er twee verschillende sets persoonlijke bezittingen op nahield?’ Adams woorden klonken bijtend sarcastisch.
‘En wij zijn blind geweest,’ zei ze. Ze moest het zichzelf toegeven. ‘We hebben nooit vermoed dat er iets niet in de haak was, dus hebben we hem nooit gecontroleerd.’
‘Maar dat is juist waar het om gaat.’ Adam keek geïrriteerd omdat ze niet met een bevredigende verklaring kon komen. ‘Hoe zorgde Ron ervoor dat jij en de rest van jullie gezin geen argwaan kregen?’
‘Ik weet niet wat ik daarop moet antwoorden, behalve dat hij zo goed kon liegen…’ Megan wist dat het antwoord ontoereikend was, maar meer had ze niet te bieden.
‘Meestal komt zo’n leugenaar door een kleinigheidje ten val. Waarom is dat bij Ron niet gebeurd?’ Adam fronste zijn voorhoofd. ‘Het moet toch een aantal malen zijn voorgekomen dat jullie naar zijn hotel belden en dat hij er niet bleek te zijn.’
Megan schudde haar hoofd. ‘Nee, dat is volgens mij nooit gebeurd. Mijn vader had een mobieltje vanaf het moment dat die in de winkel lagen, en als iemand een mobieltje heeft, kun je niet controleren of iemand op de plaats is waar hij zegt te zijn.’
‘Dat is waar, maar dat is nog geen verklaring voor al die jaren zonder dat mobieltje. En al die dagen dan dat hij niet op tijd thuiskwam? En verjaardagen waarop hij er niet was?’
‘Hij was er altijd op mijn verjaardag, en op die van mijn broer. En ook op die van mijn moeder, natuurlijk.’
‘Oké. Hij was er dus op jullie verjaardagen. Maar dan heb je nog Thanksgiving en kerst… Allemachtig, ja, kerst! Hoe deed hij het met die dagen?’
‘Soms kwam mijn vader pas laat thuis met kerst,’ gaf Megan toe. ‘En vaak moest hij op vakanties eerder vertrekken vanwege – ik citeer – onvermijdelijke zakelijke besprekingen. En o, ja, ik herinner me ook nog een paar keer dat hij volgens zijn zeggen na een zakenreis was ingesneeuwd op een luchthaven en pas een dag later thuis kon komen.’
‘Maar al die tijd hebben jullie nooit argwaan gekregen?’ Adams gezicht weerspiegelde zijn ongeloof.
Megan wist niet of ze moest lachen of huilen. ‘Nee, we hebben nooit argwaan gekoesterd. Achteraf gezien moet ik toegeven dat dat heel vreemd klinkt, maar hij was onze vader en hij hield van ons. Dat zei hij voortdurend. Waarom zouden we aan hem twijfelen?’
Gefrustreerd blies Adam zijn adem uit. ‘Omdat hij er niet was met kerst!’
‘Maar hij had altijd een goed excuus.’ Nu ze er verstandelijk over dacht in plaats van gevoelsmatig, was het ongelooflijk dat ze haar vader nooit van leugens hadden verdacht, ook al kon ze zich wel drie gelegenheden herinneren dat hij had afgebeld op eerste kerstdag omdat zijn vlucht geannuleerd was. Waarom had niemand bij haar thuis zich ooit afgevraagd hoe het mogelijk was dat hij steeds zo’n pech had?