‘Houd je de tuin zelf bij?’ vroeg ze, nieuwsgierig naar de schijnbare tegenstrijdigheid tussen de man en zijn huis.
Adam schudde zijn hoofd. Hij deed de afdekplaat op de grill. ‘Dat mag ik niet.’
‘O… Ben je allergisch?’
‘Niet allergisch, geïntimideerd,’ zei hij met een spijtig lachje. ‘De tuinier hier werkte al voor mijn ouders toen ik nog klein was. Toen Joe erachter kwam dat ik deze cottage had gekocht, kondigde hij aan dat hij ondanks zijn pensionering zou komen helpen de tuin vorm te geven. Hij is intussen tachtig jaar, minstens, maar tegen alle vrouwen met wie hij omgaat, liegt hij dat hij pas zeventig is. En hij is een tiran in hart en nieren. Het kostte me een maand voordat hij ermee instemde die fresia’s te planten. Om de een of andere reden heeft hij iets tegen fresia’s.’
‘Heb je wel eens als terloops laten vallen dat jij degene bent die betaalt en dus ook bepaalt? Dat geeft je wel het recht in elk geval zelf te kiezen welke bloemen je in je tuin wilt.’
Adam grinnikte. ‘Dat zou voor Joe niet uitmaken. Hij vindt het goed dat ik in het weekeind zelf onkruid wied, en als ik eerst zijn toestemming vraag, mag ik de rozen snoeien. Voor de rest verwacht hij nogal dwingend dat ik met mijn hinderlijke handen van zijn bloementuin afblijf.’
Megan lachte. Het verhaal over Joe overtuigde haar er juist van dat de tuin wel degelijk door Adam was ontworpen. ‘Nou, ik ben blij dat tenminste iemand in staat is jou je plaats te wijzen. Drie hoeraatjes voor Joe.’ Ze bloosde. ‘Sorry. Het was niet mijn bedoeling je te beledigen.’
‘Dat heb je niet gedaan.’ Hij liep naar de veranda en deed de hordeur open. ‘Het duurt een paar minuten voordat de grill warm is, dus kunnen we beter zolang naar binnen gaan. De muggen zien ons als feestmaal als we om deze tijd van de avond buiten blijven. Wat wil je drinken? Wijn? Bourbon? Iets koels?’
‘Als je merlot hebt, zou ik daar wel graag een glas van willen. Anders is ijsthee ook prima.’
‘Ik heb merlot, en ik kom zo terug.’ Even later keerde hij terug met twee glazen en een fles rode wijn, maar zonder colbert en stropdas. Hij had de bovenste knoopjes van zijn shirt losgemaakt en zijn mouwen opgerold.
Dat bracht Megan krachtig in herinnering dat hij niet alleen de knapste man was die ze ooit had gezien, maar dat hij ook nog eens het meest fantastische lijf had dat ze ooit buiten de bladzijden van een bodybuildingtijdschrift had gezien. Vanmiddag op de bank was ze er nog wel zo zeker van geweest dat hij een opgeblazen hufter was. Het was dan ook nogal ergerlijk dat ze hem voor haar ogen zag veranderen in… iets heel anders.
Rustig en efficiënt ontkurkte hij de fles wijn, en met een glimlach overhandigde hij haar een glas. Die glimlach vervolmaakte het geschenk-uit-de-hemel-voor-alle-vrouweneffect van zijn verschijning. Megan deed haar best zichzelf in te prenten dat ze niet verblind en verbijsterd was, maar die poging faalde.
‘Deze merlot komt van een wijngaard in Californië waar ik vorig jaar ben geweest.’ Adam draaide de fles om zodat ze het etiket kon lezen. ‘Ze zijn pas een jaar of vijf bezig, maar het verbaasde me hoe veel ze al hebben weten te bereiken. Dit is volgens hen een van hun beste wijnen, en dat ben ik met hen eens. Ik hoop dat jij hem ook kunt waarderen.’
Ze nam een slokje. ‘Heerlijk.’ Dat was het ook. Naast zijn andere vaardigheden was Adam duidelijk ook nog wijnkenner. De man transformeerde wel heel snel van arrogante schoft in te mooi om waar te zijn. En, zoals ze zelf op de bank nog tegen hem had gezegd, als iets te mooi leek om waar te zijn, dan was het dat hoogstwaarschijnlijk ook. Het zou verstandig zijn haar eigen advies in gedachten te houden en te zoeken naar de gebreken achter dat al te knappe gezicht.
‘Ik ben blij dat de wijn je bevalt,’ zei hij. ‘Blijf maar even lekker zitten, en ontspan je. Je mag letterlijk met je voeten omhoog zitten. Ik ga het vlees even kruiden en een paar aardappelen in de magnetron doen.’
‘Kan ik helpen?’
‘Bedankt, maar veel is er niet te doen. Geniet maar gewoon van de wijn en de tuin.’
Hij had gelijk dat ze moe was, en de wijn vormde perfect gezelschap voor de rust en vrede van de tuin. Samen met Adam koken, zou trouwens veel intiemer zijn dan ze nu aan kon. Daarom drong ze niet aan. Genietend nam ze nog een teugje, en haar spieren ontspanden zich na al die dagen vol stress. De plafondventilator zoemde rustig en het lichte briesje maakte haar haren een beetje in de war. Ze besefte dat dit de rustigste minuten waren die ze had gekend sinds de sheriff tien dagen geleden het nieuws over haar vader was komen brengen.
Die vreedzame rust werd door Adam verscheurd zodra hij de veranda op kwam. ‘Kun jij me zeggen hoe het Ron allemaal gelukt is?’ vroeg hij zonder enige vooraankondiging terwijl hij met zijn voet een schommelstoel naar zich toe trok en dicht bij haar ging zitten. ‘Steeds als ik denk dat ik het snap, glipt het hele gebeuren weer uit mijn geest.’