Hij stond op en zette zijn glas op de bar. ‘Dank u dat u me wilde spreken. Dat stel ik erg op prijs.’
‘Ik ging ervan uit dat ik weinig te verliezen had met nog een ontmoeting met u.’ Megan klonk koeltjes. Ze hield haar hoofd achterover zodat ze zijn blik vast kon houden. Haar spectaculair groene ogen stonden helder en taxerend.
Adam voelde iets in zijn lendenstreek en besefte tot zijn verbazing dat wat hij op dit moment voelde, niets te maken had met een sluimerende woede maar alles met seksueel verlangen. Hoe was dat voor de donder zo gekomen?
‘Waarom bent u naar me op zoek gegaan?’ vroeg Megan. ‘Ik dacht dat u duidelijk had gemaakt dat we elkaar niets meer te zeggen hadden.’
Hij kon maar beter meteen zeggen wat hij op zijn lever had, anders ging ze misschien wel terug naar haar kamer. Hij haalde diep adem. ‘Ik ben blij dat ik u heb kunnen vinden. Ik ben gekomen omdat ik mijn excuses wilde aanbieden. Ik ben uit mijn slof geschoten om de stomme reden dat u de vinger op een paar zere plekken hebt gelegd die ik liever niet wilde voelen.’
Haar gezichtsuitdrukking werd niet milder. ‘Welke zere plekken waren dat dan?’
‘Het feit dat het onredelijk was Rons lening terug te vorderen. Voor uw komst was ik van plan dat te doen, en ik maakte mezelf wijs dat ik dat deed omdat dat voor de bank de enige manier was om het geld terug te krijgen. Maar dat was niet zo. Zoals u zei, vorderde ik de lening terug omdat ik razend was op uw vader.’
‘Dat is een uitstekend excuus.’ Megan bleef zijn blik vasthouden.
Tot zijn vreugde zag Adam dat er iets van de kilte in haar ogen begon te ontdooien. In aanmerking genomen dat hij haar lachjes als nep had bestempeld en dus helemaal passend in de manipulatieve traditie van haar vader, verraste het hem hoe graag hij weer zo’n lachje wilde zien.
‘Houdt dat in dat u bereid bent te overwegen de lening met een paar maanden te verlengen terwijl mijn moeder dezelfde maandelijkse betalingen doet als mijn vader deed?’ vroeg Megan.
‘Misschien. Kijk, ondanks wat ik op de bank zei, zijn er duidelijk een paar dingen waar we over moeten praten. Dat zou het best op een rustig plekje kunnen. Dit is maar een klein stadje, en mijn familie woont hier al sinds mensenheugenis. Binnen een straal van twintig kilometer is geen fatsoenlijk restaurant waar ik met u naartoe kan gaan zonder dat we herkend worden – en zonder dat er over ons geroddeld zal worden, eerlijk gezegd.’
‘Wat stelt u dan voor?’
‘Ik woon net buiten de stad. Zou u er iets voor voelen met me mee naar huis te komen? Dan maak ik iets te eten –’
‘Kunt u koken?’ Haar behoedzame uitdrukking maakte plaats voor openlijke bewondering.
‘Min of meer, ja. Ik woon in mijn eentje, en ik had op den duur geen zin meer om steeds uit eten te gaan. Het enige alternatief was dat ik leerde koken. Ik kan tamelijk goed kant-en-klaremaaltijden verwarmen in de magnetron. Maar ik kan ook vlees grillen, aardappelen bakken en een caesarsalade maken. Geen geweldige desserts, maar in de koelkast zitten chocoladekoekjes, en ik kan behoorlijke koffie zetten.’
‘U hebt me overgehaald,’ zei Megan met een glimlach. ‘Ik ben onder de indruk. Bedankt voor de uitnodiging.’
‘Graag gedaan.’ Adam realiseerde zich dat hij naar haar glimlach zat te staren. Snel wendde hij zijn blik af en schoof een briefje van tien dollar onder zijn glas op de bar. Tijd om deze eigenaardige seksueel geladen atmosfeer achter zich te laten en weer zakelijk te worden.
‘Hebt u nog iets uit uw kamer nodig voordat we gaan?’ Het deed hem genoegen dat hij nu aardig zakelijk klonk.
‘Nee.’ Ze hield haar tasje omhoog. ‘Hierin zit alles wat ik nodig heb.’
‘Mooi zo. Mijn auto staat op de parkeerplaats voor het motel. Dan kunnen we gaan.’
Hoofdstuk 10
Als Megan had moeten raden hoe Adams huis eruitzag, zou ze waarschijnlijk hebben gezegd dat hij volgens haar in een gloednieuwe stadsvilla woonde, met een zwart-witkleurenschema, veel leisteen en graniet, met op strategische plaatsen een paar abstracte kunstwerken voor een dramatisch effect. De tuin zou dan bestaan uit een geheel geplaveide patio om het saaie en vermoeiende werken in de tuin tot een minimum te beperken. Plus uiteraard een prachtige openluchtkeuken om te bewijzen hoe trendy hij wel niet was.
Ze had er niet verder naast kunnen zitten. Adam woonde in een cottage van tachtig jaar oud, het voormalige huis van een perzikteler. Hoewel de cottage gemoderniseerd was, bezat ze nog steeds de originele zwartberoete stenen openhaard en vloeren van oneffen houten planken. Het kleurschema was warm geel met beige, en de meubelen in de woonkamer zagen eruit alsof ze vanwege hun comfort waren gekozen en niet om de moderniteit van de eigenaar uit te stralen.