Wel vroeg hij zich de laatste tijd soms af of de pop misschien té succesvol was geweest bij haar missie. Nu hij zesendertig was, vond hij de rituele afspraakjes met vrijblijvende seks steeds saaier worden. Ergens was hij al klaar om het idee van een huwelijk en een eigen gezin te omarmen, maar toch kreeg hij iedere keer koudwatervrees wanneer hij voelde dat zijn relatie wel eens zou kunnen overgaan in een langdurige verbintenis.
Er waren best veel aantrekkelijke intelligente vrouwen, en hij genoot minstens de helft van de tijd echt van de vrouwen met wie hij omging. Maar hoe kon hij weten of zij de vrouw was bij wie hij zijn hele leven wilde blijven? Dat leek hem een veel moeilijker vraag dan de meeste mensen wilden toegeven. Een paar van zijn vrienden leken van de ene op de andere dag te hebben besloten dat ze rijp waren om te trouwen en hadden de vrouw met wie ze toen toevallig omgingen, ten huwelijk gevraagd. Als hij afging op het grote aantal echtscheidingen onder diezelfde vrienden, dacht hij toch dat er een betere manier moest zijn om zo’n belangrijke beslissing te nemen. Alleen had hij er geen idee van hoe.
‘Nou, ik vind het in elk geval echt leuk je weer eens te zien, Adam. Dat was lang geleden.’ LizAnne beantwoordde zijn glimlach, maar ze stelde hem met opzet geen vragen over hoe het nu met hem ging. Ongetwijfeld had ze ook dagelijks de beelden van zijn zus en Ron Raven op de televisie voorbij zien komen. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg ze. ‘Je zult wel geen kamer willen, hè?’
‘Nee, ik hoef inderdaad geen kamer. Ik ben op zoek naar Megan Raven, een van je gasten. Zou je haar willen laten weten dat ik er ben en dat ik haar graag in de bar zou willen spreken?’
Hij had besloten dat een rechtstreekse benadering de beste was, en hij deed alsof hij niet beter wist dan dat Megan in dit motel zat. Dat was per slot van rekening een kans van één op de twee. Hoe minder vragen hij stelde, hoe beter. Dit was maar een klein stadje, en hij was de directeur van de bank. Welke tactiek hij ook gebruikte om Megan op te sporen, het nieuws dat hij was langsgekomen, zou al spoedig heel Fairfax rondgaan. En als Megan weigerde hem te spreken, was er helemaal geen houden aan en zou de hele stad het tegen de volgende avond weten. LizAnne mocht dan een vroegere vriendin zijn, maar ze zou niet meer weerstand kunnen bieden aan het verspreiden van zo’n fantastische roddel dan wie ook.
In elk geval kon LizAnne de belangstelling in haar blik niet helemaal verbergen. ‘Megan Raven, zei je? Ja, ik zal haar wel even voor je bellen. Ze heeft zich net ingeschreven, je bent dus mooi op tijd.’ Ze wachtte, duidelijk in de hoop dat hij er nog iets over zou zeggen, maar hij glimlachte vriendelijk zonder er iets aan toe te voegen.
Gelaten keek hij toe hoe LizAnne de kamer belde zonder het nummer op te zoeken. Dat kwam waarschijnlijk doordat Megan zich nog maar net had ingeschreven. Maar het was ook heel goed mogelijk dat LizAnne de naam had herkend en zich afvroeg wat Ron Ravens dochter in het stadje te zoeken had. Adams bezoek aan het motel zou bevestigen dat Megans reis naar Fairfax met hem te maken had.
Klaarblijkelijk was Megan in haar kamer en nam ze de telefoon op. ‘Miss Raven, met LizAnne van de receptie. Hier beneden in de lobby staat Adam Fairfax voor u. Hij zou u graag in de bar willen spreken, als het u uitkomt.’ LizAnne zweeg een ogenblik. ‘Volgens mij wil hij u graag zo spoedig mogelijk spreken.’
Adam hield zijn adem in terwijl LizAnne weer luisterde, het gesprek beëindigde en oplegde. ‘Miss Raven zal zich over tien minuten in de bar bij je voegen,’ zei ze.
‘Bedankt, LizAnne. Ik waardeer je hulp.’ Het lukte Adam een zucht van opluchting te onderdrukken. Gelukkig was er net een ouder echtpaar aangekomen dat een kamer wilde, zodat LizAnnes haar aandacht op hen moest richten. Zonder verdere verklaringen lukte het hem naar de bar te ontkomen.
Hij bestelde een bourbon on the rocks en nam af en toe een slok terwijl hij Megans komst afwachtte. Na hun rampzalig verlopen eerste ontmoeting moest hij zich ditmaal volledig kunnen beheersen, maar dat zou niet meevallen. Zijn hart ging tekeer, en hij voelde zich belachelijk nerveus.
Toen Megan eindelijk de bar binnen kwam, trok zijn maag zich samen door een vreemd gevoel. Zijn nichtje Kate was zo lang en blond, dat de overeenkomsten tussen beide halfzusters hem niet eerder waren opgevallen. Nu hij zijn kalmte had hervonden, trof hem de gelijkenis. Geen van beide zusters had Rons gelaatstint of lichaamsbouw geërfd, maar wel bezaten ze allebei de gelaatstrekken van hun vader, inclusief diens volle lippen, smalle rechte neus en hoge jukbeenderen. Misschien kwam het door die subtiele lichamelijke gelijkenis met Ron dat hij het irrationele gevoel had dat hij Megan al heel wat langer kende dan een paar uurtjes.