Vanuit het perspectief van de bank ging het alleen om de vraag of Megan en haar moeder in staat zouden zijn de lonen op de ranch te blijven doorbetalen. Waarschijnlijk wel, meende Adam. Ron had heel wat geld nagelaten, alleen zat het nog vast in Raven Enterprises, of wachtte het nog op bekrachtiging van het testament. Zijn broer had hem verzekerd dat Raven Enterprises een solide financiële grondslag had, en hij had geen redenen om aan Pauls oordeel te twijfelen. Wat voor rotzooi de juridische situatie ook mocht zijn doordat Ron er twee testamenten op na had gehouden, en ook doordat de politie hem nog steeds niet officieel had doodverklaard, het hof voor erfrecht zou ongetwijfeld goedkeuring verlenen voor betalingen om Rons schulden te voldoen.
Met andere woorden, dacht Adam berustend, hij moest Megan zien te vinden en haar zijn excuses aanbieden voor zijn gedrag. Het was geen favoriete bezigheid van hem om op de knieën te gaan, maar het had geen zin het onvermijdelijke uit te stellen. Hij trok een grimas terwijl hij zijn aktetas pakte en zijn autosleutels uit het koperen bakje op het dressoir haalde.
‘Tot maandag,’ zei hij tegen Gayle. Hij snelde langs haar bureau. ‘Prettig weekeind.’
‘Ga je weg?’ Gayle was zo gechoqueerd dat ze naar de bekende weg vroeg, want Adam stond erom bekend dat hij op vrijdagavond extra lang doorwerkte, en het was nu nog niet eens vijf uur.
‘Ja. Ik heb haast. Tot maandag.’ Om de een of andere reden verkoos Adam niet te vermelden waar hij naar toe ging, en Gayle, die brave meid, was te ervaren om het te vragen. Hij reed zijn BMW uit de felbegeerde plaats in de koele ondergrondse parkeergarage en ging op weg naar de snelweg. Hij kon alleen maar hopen dat Megan niet had besloten haar verlies te dragen en direct naar Wyoming terug te vliegen. Gelukkig was het een lange reis van Atlanta naar Jackson Hole, en vanavond vertrokken er vast geen rechtstreeks vluchten meer. Ervan uitgaande dat ze nog in Fairfax was, zou het geen probleem moeten zijn haar te vinden. Er waren maar twee motels in het stadje, en die lagen tegenover elkaar aan de weg waarlangs je op de snelweg kwam.
Hij probeerde het eerst bij de Fairfax Country Inn, want dat was het mooiste motel, en bovendien werkte een van zijn vroegere studiegenoten hier als manager. Het zou voor hem gemakkelijker zijn als LizAnne toevallig dienst had. Hij had geluk, want hij zag haar achter de balie staan, met een verveelde blik in haar ogen.
‘Hoi, LizAnne, hoe gaat het ermee? En hoe gaat het met de kleine Merrie? Lang geleden dat ik haar heb gezien,’ zei hij bij wijze van opening.
‘Het gaat prima met haar, maar zo klein is ze niet meer.’ LizAnne lachte spijtig. ‘Na de zomervakantie gaat ze naar de vijfde klas.’
‘De vijfde klas? Je houdt me voor de gek.’
‘Was dat maar zo… de volgende maand wordt ze al elf jaar.’
Oprecht verwonderd schudde Adam zijn hoofd. ‘Ik zou zweren dat het nog maar vorige week was dat je me zei dat ze naar de kleuterschool ging.’
‘Voor haar vader en mij lijkt dat ook zo.’
Adam grinnikte. ‘Kijk maar uit. Als het allemaal zo snel gaat, is ze voordat je het weet aan haar eerste afspraakje bezig.’
‘Hou op, zeg. Ik heb haar verteld dat ze pas afspraakjes mag maken als ze is afgestudeerd – cum laude.’
Hij draaide met zijn ogen. ‘Prima opvoeding, LizAnne. Met zo’n opstelling kom je de puberteit vast wel door.’
Ze lachte berustend. ‘We kunnen het toch altijd proberen?’
‘Ja, nou, succes ermee.’ Hij schonk haar een warme glimlach, al was het alweer een paar maanden geleden dat hij haar voor het laatst had gezien. Sommige banden waren onverbrekelijk, dacht hij geamuseerd. LizAnne en hij hadden in hun laatste leerjaar bij elkaar in de klas gezeten bij gezondheidsleer, en ze hadden moeten samenwerken tijdens een gedenkwaardige week toen ze waren benoemd tot ‘ouders’ van een pop die was geprogrammeerd om met tussenpozen te huilen. Soms konden ze het huilen laten ophouden door de pop een minuut of tien de fles te geven, maar soms hielp dat niet. Dan moesten ze proberen de pop een schone luier te geven, met haar heen en weer te wandelen, haar te wiegen of haar ruggetje te aaien. Als ze haar gewoon lieten huilen, werd het steeds luider tot ze haar toch aandacht schonken en erachter probeerden te komen wat het probleem was.
Die dure lessen waren speciaal ontworpen om de middelbare scholieren met hun opspelende hormonen ervan te doordringen dat studeren een betere keus was dan het ouderschap. Adam had respect gekregen voor LizAnne, die buitengewoon veel geduld had tentoongespreid als namaakouder. En ook, omdat ze steeds bereid was geweest hem uit de nood te helpen, zoals die ene keer dat hij haar op een nacht radeloos uit bed had gebeld met een hard huilende pop die weigerde te reageren op zijn wiegen en klopjes. Het leek er zelfs op dat ze het jammer had gevonden toen de week voorbij was, terwijl hij de pop had teruggegeven met een gevoel van immense dankbaarheid dat zijn vriendin niet in verwachting was. In stilte had hij gezworen, en daaraan had hij zich tot nu toe ook altijd gehouden, dat hij nooit weer seks zou hebben zonder condoom en dat hij nooit vader zou worden behalve wanneer dat zo was gepland.