Sinds de dag waarop ze beseft hadden dat hij niet de plooibare sukkel was die ze hadden verwacht en dat hij van plan was de bank te moderniseren, waren een paar oudere bestuursleden al op zoek geweest naar een excuus om hem te kunnen ontslaan. En nu was hij dus zo’n idioot geweest dat hij hun de gronden gaf die ze hadden gezocht om van hem af te komen.
Adam stak het dossier over de Raven-leenovereenkomst terug in zijn bureaulade en sloeg een paar aspirientjes naar binnen terwijl de la nog openstond. Om halfacht zou hij met zijn ouders uit eten gaan, maar hij besefte dat hij dat niet aankon. Niet vanavond. In zijn huidige sombere stemming zou hij het niet kunnen verdragen dat die twee voor de zoveelste keer Ron Ravens bedrog oprakelden.
Zijn ouders zouden niet van hun levenslange patroon afwijken en eindeloos blijven doorzagen over Rons misdaden, zonder ook maar een poging te doen na te denken over verbetering van het heden of voorbereiding op de toekomst. Aristocratische passiviteit als het ging om het onder ogen zien van problemen: dat was al drie generaties lang de specialiteit van de familie Fairfax, en zijn ouders hadden die gewoonte tot een verfijnde kunst verheven.
Op dit moment was hij gewoon niet in staat sympathie te veinzen voor hun klacht dat ze hiermee zo in verlegenheid waren gebracht dat ze hun gezichten niet meer op de countryclub durfden te laten zien, uit angst voor wat hun vrienden zouden zeggen. Dat gesprek had hij de afgelopen tien dagen al een aantal malen met zijn ouders gevoerd, en zijn opmerking dat vrienden die eropuit waren hen in verlegenheid te brengen, de moeite niet waard waren, leverde onveranderlijk wezenloze blikken van hun kant op.
Die wezenloze blikken waren niet eens gefingeerd. Hij was al jaren geleden tot de ontdekking gekomen dat zijn ouders er een merkwaardige definitie van vriendschap op nahielden. Ze spendeerden geen tijd aan mensen omdat ze hen graag mochten, maar aan mensen die tot de juiste kringen van Georgia behoorden en in politiek, maatschappelijk en religieus opzicht correct waren. Hun houding was voor hem beurtelings verbijsterend en razendmakend. Maar nu ze respectievelijk vijfenzeventig en tachtig jaar waren, was het te laat om te verwachten dat ze ooit nog konden veranderen.
Terwijl Adam nog maar een pijnstiller slikte, toetste hij het nummer van zijn ouders in. Tot zijn geluk stond het antwoordapparaat ingeschakeld, en zo kon hij een boodschap achterlaten waarin hij zich voor zijn afwezigheid verontschuldigde zonder dat hij ook maar iemand hoefde te spreken. Zijn vergadering van halfvijf was een verzinsel geweest, in het leven geroepen opdat hij een excuus zou hebben van Megan af te komen en zich op de berg papierwerk te storten die op hem wachtte.
Nu Megan was vertrokken, lokte het vooruitzicht nog twee of drie uren achter zijn bureau allerlei cijfertjes te behappen hem nog minder aan dan een afspraak met zijn ouders.
Hij had zich slecht gedragen, gaf hij zichzelf eindelijk toe, heen en weer lopend door zijn kantoor. Niet alleen was hij onnodig hardvochtig tegen Megan geweest, hij had zelfs zijn persoonlijke gevoelens de overhand laten krijgen, iets waarvan hij had gezworen dat nooit te laten gebeuren. Zijn wens om Ron Raven er eens flink van langs te geven, had ertoe geleid dat hij de belangen van de bank niet goed behartigde. Als hij zich bij zijn besluit alleen door economische afwegingen had laten leiden, zou beslaglegging op de ranch nou niet per se zijn slimste zet zijn geweest.
De voorlopige schatting van een makelaar in agrarisch onroerend goed in Jackson Hole was dat het land van de Flying W waarschijnlijk niet meer dan tweeënhalf miljoen dollar zou opleveren, dus niet eens genoeg voor het gehele bedrag van Rons lening. Die lage prijs was tot stand gekomen doordat er rekening mee gehouden moest worden hoeveel werk er nog verzet zou moeten worden voordat de ranch met succes kon worden omgebouwd tot een vakantieoord. De weg vanuit het stadje was bijvoorbeeld niet geschikt; te stoffig, niet verhard.
Het stadsbestuur had aangegeven te willen meewerken aan asfaltering van de straat nadat het project was afgerond, maar dan moest de infrastructuur nog grootschalig worden aangepast, en daar wilde het stadsbestuur geen bijdrage voor betalen. Het ging om een goede riolering, waterleidingen, elektriciteit en privéwegen op het land. Dat zou nog minstens een miljoen dollar extra kosten voordat de bouw van de gebouwen daadwerkelijk een aanvang kon nemen. Juist vanwege al die op voorhand door Rons consortium te maken kosten was deelname aan het project zo aantrekkelijk geweest voor investeerders.
Rons consortium had uiteraard nooit bestaan, maar dat veranderde niets aan de huidige waarde van het land van de Flying W. Vanuit het perspectief van de bank gezien had Adam niets te verliezen als hij Megan een paar maanden respijt gaf om die verdwenen drie miljoen dollar te vinden. Als later bij het verdelen van Rons nalatenschap zou blijken dat er geen geld werd aangetroffen, kon de bank altijd haar recht op verkoop van de ranch nog uitoefenen. Dat zou zelfs nog een paar duizend dollar per maand extra inkomsten opleveren, want Megan had immers aangeboden om de rente op de lening af te lossen. In die zin zou het zelfs een voordeel zijn te wachten met de beslaglegging.