Maar wat de reden ook mocht zijn, hij was belazerd. En niet zo zuinig ook. Hij vreesde dat Megans dreigement dat ze naar de media zou stappen gemeend was, en dat hield in dat hij zich moest voorbereiden op een stortvloed van negatieve publiciteit die de bank binnen afzienbare tijd zou overspoelen. Alsof hij zonder dat al niet genoeg aan zijn hoofd had.
Adam pakte zijn stoel en schoof die hardhandig tegen zijn bureau. Het beeld van Megan stond nog pijnlijk levendig op zijn netvlies. Allemachtig, ze leek zelfs op Ron. Niet in lichaamsbouw of de kleur van haren of ogen, maar in de vorm van haar gezicht en de manier waarop ze glimlachte. Gemaakte glimlachjes, natuurlijk, net zoals die van haar vader, speciaal bedoeld om haar prooi te verlammen. Alleen deelde zij ze aanzienlijk minder vaak uit, en daardoor was de impact ervan des te groter. Bovendien bezat ze ook het charisma van Ron.
Geen wonder dat ze in eigen persoon naar hem toe gekomen was. Ze was waarschijnlijk grootgebracht met de wetenschap dat ze gebruik kon maken van het feit dat mannen gewoonlijk met hun pik dachten in plaats van met hun hersenen als zij in de buurt was. Heel jammer dan voor haar dat zijn persoonlijke voorkeur uitging naar blondines met lange benen, en niet naar kleine, weelderig geschapen brunettes met volle borsten.
Zacht vloekend raapte Adam de foto’s op die Megan op de vloer had gegooid en begon ze weer op een stapeltje te leggen. Opeens ongeduldig om zijn obsessieve netheid, scheurde hij de nutteloze foto’s doormidden en wierp ze in de prullenbak. Megan had de plaats waar de foto’s waren genomen herkend, daar was hij zeker van. Niet dat het er veel toe deed, maar het was een goed geheugensteuntje voor het feit dat ze vast nog veel verzweeg van wat ze over haar vaders daden wist.
Maar ja, waarom zou ze ook niet? Ze had geen reden om hem te vertrouwen, net zomin als hij redenen had om haar te vertrouwen. Het was ronduit stom om haar ervan te verdenken dat ze een bondgenootschap met Ron Raven had gesloten, alleen omdat ze er de voorkeur aan gaf geen vertrouwen te stellen in een vijandige onbekende. In plaats van zijn geduld te verliezen, had hij veel beter een poging kunnen doen haar voor zich te winnen.
Hij trok zijn das wat losser en maakte het bovenste knoopje van zijn shirt los. Zijn woede zakte van het kookpunt tot een minder heet gesudder. Hoe langer hij erover nadacht, hoe minder goed hij begreep waarom Megan hem eigenlijk zo razend had gemaakt. Hij stond bekend om zijn ijzige kalmte wanneer iedereen om hem heen verhit raakte. Dus waarom had hij Megan zo kwaad gemaakt, dat ze had gedreigd hun discussie in het openbaar voort te zetten? Hij haatte het dat hij het moest toegeven, maar ze had gelijk gehad. Hij had de lening teruggevorderd uit een kinderachtige behoefte aan wraak op Rons wettige familie voor de pijn die Avery en Katie was aangedaan. Zo kleingeestig was hij anders toch nooit?
Hij kon zelfs niet voorwenden dat hij echt geloofde dat Megan en haar moeder deelgenoot waren in Rons zwendelarij. Al binnen een paar minuten nadat Megan zijn kantoor was binnen gekomen, had hij haar al geloofd toen ze zei dat ze er geen idee van had waar de ontbrekende drie miljoen dollar kon zijn. Het was natuurlijk riskant te denken dat hij haar kende op basis van deze ene korte ontmoeting, maar hij was er verrassend zeker van dat hij haar kon doorgronden. Ze zou de Flying W nooit op het spel zetten als ze de mogelijkheid had de bank terug te betalen. Tijdens hun ontmoeting had ze haar best gedaan haar pokerface te behouden, maar daar was ze niet in geslaagd. Het was duidelijk dat het mogelijke verlies van de ranch haar verscheurde. Als hij haar goed inschatte, zou ze het geld met liefde door zijn strot geramd hebben als ze ook maar een deel ervan in handen had kunnen krijgen.
Het was jammer dat Ron Raven voor hem niet even gemakkelijk te doorgronden was geweest, dacht Adam bitter, hoewel het hem enige troost bood dat hij niet de enige bleek te zijn die zich door die schoft had laten bedriegen. Er was niets onechts aan Megans uitspraak dat het voor haar moeder een ramp zou betekenen de ranch kwijt te raken, een bezit dat al meer dan honderd jaar in haar familie was geweest.
Hij onderdrukte een plotseling opkomend schuldgevoel. Verdomme. Rons familie in Wyoming was niet zijn probleem. Zijn probleem waren de bank en het feit dat hij die lening aan zijn zogenaamde zwager had verstrekt aan de hand van frauduleuze documenten.
Zijn maag kromp in elkaar, elke keer wanneer hij stilstond bij de bestuursvergadering die over een maand zou plaatsvinden. Hij zag het al pijnlijk helder voor zich. Agendapunt nummer een: Adam Fairfax, president en directeur, had de afgelopen twee jaar zo naast zijn schoenen gelopen, dat hij niet eens had gemerkt dat zijn zwager in werkelijkheid helemaal geen vakantieoord of wat dan ook liet bouwen in Wyoming. Unaniem besluit: we hebben je destijds uitsluitend aangenomen omdat je oudoom daarop aandrong. We zeiden nog dat jouw nieuwerwetse methode van bankieren niet goed zou gaan, maar je wilde niet luisteren. Dat is hiermee wel bewezen. En trouwens, je bent ontslagen.