Adam kwam zo snel achter zijn bureau vandaan dat zijn stoel achter hem op de vloer viel. Ze negeerden het allebei, maar het lawaai hield Adam staande. ‘We hebben elkaar verder niets te zeggen, Miss Raven. Ik vorder de lening terug. Dat is mijn laatste woord. Ik verzoek u nu onmiddellijk te vertrekken, voordat ik mijn bewakingsdienst moet vragen u het pand uit te zetten.’
‘Als u denkt dat we niets meer met elkaar te maken hebben, dan heeft u het mis.’ Megan ervoer intussen op geheel nieuwe wijze wat het inhield witheet van woede te zijn. Het vereiste heel wat lichamelijke inspanning van haar om niet door Adams kantoor heen te razen en te schreeuwen en met dingen te gooien. ‘Want ik laat het er niet bij zitten. Aangezien u me niet in de privacy van uw kantoor te woord wilt staan, zie ik me gedwongen onze zaken voortaan af te handelen in het strijdperk van de media. U laat me geen andere keus.’
‘Wat voor de donder wilt u daarmee zeggen?’
‘Dat ik de ergste nachtmerrie voor uw bank zal worden, Mr. Fairfax. De afgelopen tijd ben ik door zoveel verslaggevers benaderd, dat het me geen enkele moeite moet kosten om binnen een dag of twee op een tiental televisiezenders op te treden. Ik ben al bezig geweest met een zielig verhaal over hoe u en uw bank een onschuldige treurende weduwe belagen. En ons gesprek hier heeft me een schat aan nieuw materiaal verschaft. Tegen de tijd dat ik met u klaar ben, zullen er niet veel mensen meer in Fairfax zijn die nog zaken met uw bank zullen willen doen.’
Nu zag Adam er totaal niet meer ondoorgrondelijk uit. Hij keek ontdaan – en razend. ‘Zelfs u kunt niet zo laag zinken dat u onze discussie in de praatshows wilt brengen.’
‘Zelfs ik? Wat bedoelt u daarmee? Wacht, laat me eens raden. U bedoelt natuurlijk dat zelfs de verachtelijke dochter van Ron Raven niet zover zou gaan dat ze de grote fantastische Adam Fairfax op de televisie zou afserveren. Nou, laat me u dan vertellen dat u er helemaal naast zit!’
‘U noemt uzelf verachtelijk, dat heb ik niet gezegd. En ik waarschuw u dat ik terug zal vechten. We zullen zien wat de mensen het walgelijkst vinden: de misdadige leugens van uw vader of het feit dat ik vertrouwen in hem stelde.’
‘Ik denk dat de mensen zullen vinden dat mijn vader en u precies bij elkaar passen. Ze zullen van mening zijn dat mijn moeder het slachtoffer van u samen is. Zij verdient iets beters, zowel van u als van haar echtgenoot. En trouwens, als u de naam van mijn vader zwart wilt maken, dan kunt u maar beter niet vergeten dat uw geliefde nicht toevallig ook zijn dochter is.’
‘Gelukkig voor Kate is haar moeder een fantastische vrouw. Dankzij mijn zus heeft Katie in elk geval het geluk één ouder te hebben die het verschil weet tussen goed en slecht.’
De niet bepaald subtiele suggestie dat haar moeder in moreel opzicht de mindere zou zijn van Avery Fairfax, was meer dan Megan kon verdragen. Te woedend om woorden te vinden, handelde ze uit instinct. Ze pakte het stapeltje valse locatiefoto’s en gooide ze zo hard ze kon in de richting van Adams hoofd, waarna ze zijn kantoor uit stormde. Als ze ook nog maar één seconde bleef, zou ze waarschijnlijk ook zijn stoel nog naar zijn hoofd gooien. Ergens diep vanbinnen functioneerde haar verstand gelukkig nog, en ze wist dat het haar situatie niet ten goede zou komen als ze zou worden gearresteerd wegens geweldpleging.
Ze moesten luider hebben geschreeuwd dan ze zich had gerealiseerd. Gayle Tummins staarde haar met open mond en vol afschuw aan toen ze haar voorbijsnelde. Megan staarde vierkant terug. De adrenaline raasde nog door haar lijf en verdreef haar normale remmingen. Haar benen trilden, ze was verhit en vol frustratie, en ze voelde de bijna onbedwingbare neiging haar tong uit te steken naar de vrouw, die er ook niets aan kon doen.
Het lukte haar zonder verder nog tegen iemand te schreeuwen en eigendommen van de bank te vernielen naar buiten te gaan, maar het scheelde niet veel. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo verschrikkelijk kwaad was geweest.
Tot zover haar beleefdheid en waardigheid in een moeilijke situatie, dacht Megan wrang. Jammer dat ze het er zo ontzettend slecht vanaf gebracht had met het volgen van haar eigen strategie.
Ze keek er niet naar uit haar campagne in de openbaarheid te beginnen om de Flying W te redden, maar Adam had haar geen keus gelaten.
Hoofdstuk 9
Zo vader, zo dochter. Woest staarde Adam naar de deur die Megan zonet had dichtgeslagen. Hij had erop voorbereid moeten zijn dat Ron Ravens dochter gemeen spel zou spelen, maar hij was niet genoeg op zijn hoede geweest en had uiteindelijk zijn geduld verloren. Hij kon zich de laatste keer niet herinneren dat hij de fout had gemaakt om midden in de onderhandelingen zijn geduld te verliezen, en eigenlijk begreep hij ook niet precies hoe die ramp zich had voltrokken.