‘Jawel.’
Ze moest het nogmaals vragen, want ze kon het niet bevatten. ‘Heeft mijn vader u verteld dat dit vakantieoord momenteel op het land van de Flying W wordt gebouwd?’
‘Precies.’ Heel even werd Adams uitdrukking verzacht door een glimp van medelijden, maar die bande hij snel uit. ‘Ik snap wel dat u verbaasd bent. Uit alle prachtige beelden van de ranch vanuit alle hoeken die al tien dagen op de televisie te zien zijn, heb ik al geconcludeerd dat de foto’s die uw vader me stuurde, al net zo frauduleus waren als hijzelf.’ In Adams stem klonk ironie vermengd met woede door. ‘Toen ik eenmaal besefte dat er geen sprake van was dat er een vakantieoord gebouwd werd op het land van de Flying W, had ik geen keus. Ik moest de lening terugvorderen. Uw vader heeft twee jaar lang de beschikking gehad over het geld van de bank, en hij heeft nog geen bulldozer laten komen om een begin te maken met het graven voor de fundering van ook maar één gebouw.’
Megan keek weer naar de foto’s, eerder om tijd te winnen om na te denken dan om andere redenen. Terwijl ze keek, herkende ze opeens de gebouwen die ze zag. Op de foto’s stonden een hotel en een appartementencomplex die in Colorado in aanbouw waren, een paar kilometer ten westen van Vail. Het resort was echter niet in aanbouw, zoals deze foto’s moesten doen vermoeden; het was minstens vier jaar geleden opgeleverd.
Het kon bijna niet anders, of ze moest de foto’s die over Adams bureau verspreid lagen, wel herkennen. Haar vader investeerde in zoveel projecten, grote en kleine, dat hij haar maar zelden iets over een bepaald project vertelde. Voor de grootse opening van dit ene vakantieoord had hij haar echter uitgenodigd, in de veronderstelling dat ze het wel een goed idee zou vinden de concurrentie in de gaten te houden. Vail was namelijk een belangrijke rivaal van Jackson Hole als het erom ging zo veel mogelijk skivakantiedollars binnen te krijgen.
Haar vader en zij hadden het heel leuk gehad, die drie dagen in Colorado, herinnerde Megan zich. Ze hadden fantastisch kunnen skiën op de vers gevallen sneeuw, haar kamer had een open haard en een adembenemend uitzicht gehad, en het restaurant was buitengewoon goed geweest. Maar ja, ze had het altijd fantastisch gehad als ze met haar vader op stap was. Bij zulke gelegenheden had hij haar altijd overladen met aandacht, complimenten en cadeautjes. Waarschijnlijk omdat het spelen van de rol van liefhebbende vader een heel effectieve manier was om de waarheid te verbergen, dacht Megan verbitterd.
Ze werd overspoeld door een golf van verdriet, die in hevigheid niet onderdeed voor wat ze had gevoeld toen ze net gehoord had dat haar vader naar alle waarschijnlijkheid dood was. Verdriet omdat hij er niet meer was. Verdriet omdat hij zo’n ziekelijke leugenaar was geweest. Verdriet omdat ze begon te vrezen dat hij ook nog een crimineel was geweest. En het pijnlijkst van alles was wel het verdriet dat alweer een gelukkige herinnering was, bezoedeld door het gif van het bedrog van haar vader.
Ze weigerde echter zich aan het verdriet over te geven. Resoluut schoof ze het weg terwijl ze overwoog hoe ze het best met deze nieuwste onthulling om kon gaan. Als ze ervan uitging dat Adam de waarheid sprak – en ze had geen reden om aan te nemen dat dat niet zo was – dan had haar vader twee jaar lang gelogen over zijn reden om drie miljoen dollar te lenen. Waarom? Wat had hij dan in vredesnaam gedaan met die drie miljoen dollar die hij had geleend? En, nog belangrijker, waar was al dat geld gebleven? Ze moest het antwoord op die vraag zien te vinden, want het opsporen van het verdwenen geld scheen de enige kans te zijn om de ranch voor haar moeder te behouden.
Megan was niet van plan Adam Fairfax te laten weten dat ze de locatie op de foto’s had herkend. Hoe minder informatie ze hem gaf, hoe minder gelegenheid hij had de informatie te verdraaien om haar er vervolgens mee om de oren te slaan.
‘Het spijt me. Die foto’s zijn inderdaad nep,’ gaf ze toe. Ze maakte een keurig stapeltje van de foto’s. ‘Zoals u al vermoedde, wordt er op ons land niets gebouwd.’
‘Waar had uw vader mijn geld dan voor nodig?’ vroeg Adam op hoge toon. ‘Waar is het nu?’
‘Geen idee. Ik zou het echt niet weten.’ Dat was in elk geval honderd procent waar. ‘Geloof me, ik wilde dat ik het wist.’
‘Twee jaar geleden, op acht juni om precies te zijn, hebben we drie miljoen dollar overgemaakt op de rekening van de beheermaatschappij van de Flying W op de First Savings Bank in Casper. Dit is de door mij ondertekende machtiging. Wat is er met het geld gebeurd nadat het op die rekening van de Flying W kwam?’ Adam schoof een paar vellen papier naar haar toe en wees met zijn vinger Rons handtekening aan. Toen boog hij zich naar voren, zijn handen om de rand van zijn bureau, en wachtte haar antwoord af.