Ze parkeerde haar witte huurwagen onder de uitgespreide takken van een volop in bloei staande magnoliaboom, genietend van de onverwachte schoonheid na al dat asfalt. Ondanks de welkome schaduw snakte ze even naar adem toen ze het portier opende en de vochtige zwoele lucht haar longen vulde. Ze kwam overeind en hield haar adem in terwijl ze haar linnen minirokje gladstreek en controleerde of alle knoopjes van haar jasje met korte mouwen dicht zaten.
Hoewel ze haar kleding met zorg uitgekozen had, vermeed ze het een blik in de zijspiegels van de wagen te werpen omdat ze haar zelfvertrouwen niet wilde ondermijnen. Bij gelegenheden als deze wenste ze altijd dat ze vijftien centimeter langer was, minstens vijf pond lichter en dat ze gezegend was met steil haar. Zelfs in de droge berglucht van Jackson Hole was het al een voortdurende strijd om te verhinderen dat haar haren een massa kronkelige kastanjebruin getinte krulletjes werden. Met al dat vocht in de lucht hier kon ze de hoop wel laten varen. Ze had geen spiegel nodig om te weten dat ze er nu al uitzag als het weesmeisje Annie op een van haar minder vertederende dagen.
Vanbinnen bleek de bank kleiner dan Megan op grond van de imposante façade had verwacht, en het wemelde er van de cliënten. Voor elk van de drie kasloketten stond een rij, wat Megan een opluchting vond omdat ze nu de gelegenheid had om zich heen te kijken en sfeer te proeven zonder dat iemand op haar lette.
Twee mannen die aan bureaus in een ruimte nabij de ingang zaten, gingen volgens de bordjes over hypotheekaanvragen en nieuwe rekeningen. Op een stel deuren met matglazen ramen zaten naamplaatjes die aangaven dat daarachter zich de kantoren bevonden van de vicedirecteur en de directie van de afdeling leningen. Een vrouw van middelbare leeftijd zat achter een bureau in de verste hoek. Voor haar stond een naamplaatje waarop stond dat ze Gayle Tummins heette en notaris was.
Megan herkende de naam Tummins als de naam van degene die als getuige aanwezig was geweest toen haar vader die vervloekte leenovereenkomst had ondertekend. Achter het bureau van die vrouw bevond zich, zo zag Megan, nog een stevige houten deur. Zwarte letters, afgezet met goud, verkondigden dat daar het kantoor was van Adam Fairfax, directeur en president. Zo te zien was Gayle niet alleen notaris, maar ook bewaakster van de toegang tot de directeur. Megan concludeerde dat ze eerst langs Gayle Tummins moest zien te komen.
Ze liep op de vrouw af en glimlachte vriendelijk naar haar. ‘Goedemiddag. Ik zou Mr. Fairfax graag willen spreken.’
Eigenlijk had ze weerstand verwacht. Directeuren, was haar ervaring, waren niet zonder meer beschikbaar voor gewone mensen. Gayle Tummins beantwoordde haar glimlach echter zonder aarzeling. ‘Als u me uw naam geeft en als ik mag weten wat u zou willen bespreken, dan kan ik meteen een afspraak voor u maken. Bent u al cliënt bij onze bank? Neem me niet kwalijk, misschien zou ik u herkend moeten hebben, maar we krijgen zoveel nieuwe cliënten. Ik kan me u niet herinneren…’
‘We hebben elkaar nooit ontmoet. Ik ben hier nog nooit geweest.’
‘O, een nieuwe cliënt. Dat is zelfs nog beter!’ Gayle glimlachte weer. ‘Fairfax groeit zo snel dat ik soms de weg niet meer kan vinden, en ik ben hier nog wel geboren!’ Ze wendde zich tot haar beeldscherm en typte iets in. ‘Mr. Fairfax zal u maandag om halftwaalf kunnen ontvangen, of dinsdag om –’
‘Ik moet Mr. Fairfax vandaag spreken. Nu. Het is dringend.’
Gayles glimlach vervaagde maar een heel klein beetje. ‘O, het spijt me, miss, maar Mr. Fairfax heeft vandaag al een overvolle agenda. Als u me zou willen laten weten waar het over gaat, dan verwijs ik u graag naar een van onze andere medewerkers.’
‘Het gaat over de drie miljoen dollar die Ron Raven bij deze bank heeft geleend, en de enige die ik daarover wil spreken, is Mr. Fairfax in eigen persoon.’
‘O, hemeltje.’ Gayles glimlach verdween op slag. ‘Bent u soms journalist?’ Haar stem klonk nu kortaf – althans zo kortaf als ze kon, want ze sprak met een zuidelijk accent dat dikker en trager was dan een rivier van stroop.
‘Nee, ik ben geen journalist.’ Megan aarzelde even, maar ze besefte dat ze alleen door de waarheid tot Adam Fairfax’ kantoor zou worden toegelaten. ‘Ik ben Megan Raven. De dochter van Ron Raven. Ik ben net speciaal uit Wyoming hiernaartoe gevlogen om Mr. Fairfax te spreken.’
Gayles ogen gingen wijdopen van verrassing, maar ze keek geen steek vriendelijker dan toen ze Megan er nog van had verdacht verslaggeefster te zijn. ‘Dat is een lange reis, Miss Raven. U had ons beter kunnen laten weten dat u wilde komen.’
‘Het was een opwelling.’ Dat was min of meer waar, alleen had ze, toen ze belde om na te gaan of Adam Fairfax vandaag wel op kantoor zou zijn, met opzet niet haar naam genoemd zodat niemand op de bank van haar komst op de hoogte zou zijn. Het had haar beter geleken dat haar prooi geen tijd kreeg om allerlei excuses voor te bereiden om haar niet te hoeven ontvangen.