Het was helemaal niet te verwachten dat de familie Fairfax genereus zou zijn. Er waren juist genoeg redenen om het tegenovergestelde aan te nemen. Megan was echter een optimist in hart en nieren, en ze was niet bereid de hoop op te geven.
Terwijl het vliegtuig over de Rocky Mountains vloog, had ze dus bedacht wat de beste manier was om Adam Fairfax te benaderen. Dat was met een beleefd en waardig verzoek om begrip. Ze zou hem erop wijzen dat ze allebei familieleden hadden die slachtoffer waren van Ron Ravens wandaden en dat het wreed zou zijn Ellie te straffen voor de zonden van haar echtgenoot. Ze zou ook aanvoeren dat niemand van haar familie op de hoogte was geweest van de lening. Nu ze eenmaal wisten dat Ron een schuld had, zouden ze het vereiste bedrag elke maand overmaken naar de First Bank of Fairfax.
Liam en Cody dachten allebei dat het hof voor erfrecht wel toestemming zou verlenen voor zulke betalingen. Op die manier zou de bank er geen geld bij inschieten als Adam besloot zich van zijn genereuze kant te tonen. Dan kregen Liam, haar moeder en zijzelf tijd om erachter te komen wat haar vader met die ontbrekende drie miljoen had gedaan, zodat de First Bank of Fairfax uiteindelijk volledig zou kunnen worden terugbetaald. Met andere woorden, ze zou een beroep doen op Adams goede inborst, al wees alles er helaas op dat die misschien ver te zoeken was.
Gelukkig was smeken niet het enige wapen in Megans arsenaal. Als bleek dat waardige smeekbedes faalden, was ze van plan te dreigen met een grootscheepse mediacampagne. Het laatste uur van de vlucht had ze besteed aan het repeteren van een vernietigend relaas waarin Adam naar voren kwam als een grote wrat op de neus der mensheid. Ellie daarentegen werd geportretteerd als de arme hulpeloze weduwe die niet alleen had moeten lijden onder de handelwijze van haar misdadig overspelige echtgenoot, maar bovendien het slachtoffer was geworden van de inhaligheid van de familie van Rons onwettige tweede echtgenote.
Uit een lang artikel dat die week in het tijdschrift People had gestaan, had Megan geconcludeerd dat Adam misschien wel weerstand zou kunnen bieden aan een appel aan zijn goede inborst maar dat hij waarschijnlijk wel zou zwichten voor de dreiging van een negatieve mediacampagne tegen hem en zijn bank. Volgens People kwam hij uit een zuidelijke familie met veel aanzien, diep geworteld in de grond van Georgia. De verslaggever had naar zijn familie verwezen als ‘aristocraten van het oude zuiden’. Megan vond dat niet eens overdreven, in aanmerking genomen dat er een hele plaats naar de familie was genoemd. Waar het om ging, was dat de familie Fairfax hun maatschappelijk aanzien heel belangrijk vond, en Megan zou niet aarzelen gebruik te maken van hun angst voor een publiek schandaal.
Om dat te bewerkstelligen, beschikte ze over een aantal nuttige contacten die ze daarbij kon inzetten. Haar officiële functie bij de Teton Mountain Ski Lodge was evenementencoördinator – ofschoon loopjongen en manusje-van-alles voor de incompetente manager een nauwkeuriger omschrijving zou zijn. In elk geval had ze door haar werk genoeg ervaring met de plaatselijke media gekregen doordat ze steeds moest werken aan positieve public relations voor de skilodge. Zo kende ze niet alleen alle vriendelijke, eerlijke en betrouwbare journalisten in Wyoming, maar ook alle valse gluiperds. Die laatste categorie zou ze zonder gewetenswroeging op de familie Fairfax loslaten als dat Adam ervan kon weerhouden de Flying W bij opbod te laten verkopen.
Om halfvier bereikte Megan de uitrit naar Fairfax vanaf de snelweg, en vijf minuten later reed ze de hoofdstraat in. Ze wenste zichzelf geluk omdat ze niet alleen op tijd was gekomen, maar zelfs wat tijd over had.
Ondanks de hitte en ongelooflijke luchtvochtigheid gonsde het stadje op deze namiddag van de activiteit. Het trottoir voor een van de cafés stond vol tafeltjes met parasols. Ze wierp een afgunstige blik op de mensen die rustig van hun koele drankjes genoten terwijl ze naar de voorbijgangers keken. Een slijterij en een bakkerij verwelkomden hun klanten met bloembakken en gestreepte luifels, en de boekwinkel, een schilderachtige imitatie van het victoriaanse tijdperk, leek door Disney te zijn ontworpen. Zo bezien leek Fairfax eerder een yuppenparadijs dan een bastion van het oude zuiden.
Toen Megan echter haar weg door de hoofdstraat vervolgde, zag ze dat niet alle gebouwen nieuw en vol zelfbewuste charme waren. In contrast met hun welgestelde buren leken de winkel met benodigdheden voor boeren en de kleine openbare bibliotheek bijna strijdlustig in hun vervallen staat, alsof ze pronkten met hun status als relikwieën uit Fairfax’ verleden, toen het stadje nog een bloeiend handelscentrum voor de plaatselijke pindaboeren was.
De First Bank of Fairfax behoorde duidelijk tot het gerenoveerde deel van de stad. Het was het grootste gebouw aan de hoofdstraat, glanzend geverfd en voorzien van pilaren die zo uit de film Gone With the Wind konden komen. Op de voorgevel bevonden zich indrukwekkende koperen letters, als garantie voor de clientèle dat de bank haar werk – geldzaken – ernstig nam. Hier geen frivole bloembakken. Een achter het pand gelegen parkeerplaats wees erop dat vaste klanten niet naar kleingeld hoefden te zoeken om de parkeermeters in het centrum te voeden – een faciliteit die Megan wel kon waarderen.