Megan knikte. ‘Gelukkig wel, ja. Toen jij in Chicago was, hebben Liam en Cody samen opschorting bewerkstelligd bij een vriendelijke rechter in Cheyenne. Anders zou Adam Fairfax de ranch nu al te koop gezet hebben, denk ik.’
Boontje komt om zijn loontje, dacht Ellie met wrange zelfspot. Ze was doelbewust blind gebleven ten opzichte van Ron en haar huwelijk zodat ze de ranch en haar leventje in Wyoming in stand kon houden. Juist die blindheid had er nu toe geleid dat de Flying W op het spel was komen te staan. Precies datgene waarvoor ze voor zichzelf allerlei compromissen had gesloten, dreigde binnenkort te gebeuren.
‘De politie heeft Ron nog niet dood verklaard,’ zei ze. De angst de ranch kwijt te raken zorgde er eindelijk voor dat haar hersenen weer in actie kwamen. ‘Een paar dagen geleden zei Harry dat, omdat er geen… geen stoffelijk overschot was. Het kon nog wel weken of zelfs maanden duren voordat de autoriteiten bereid zijn hem officieel dood te verklaren. Hoe kan de Bank of Fairfax zich op die overlijdensclausule beroepen als Ron niet officieel dood verklaard is?’
‘Daar heb ik ook aan gedacht,’ zei Megan. ‘Liam heeft een expressebrief aan Adam Fairfax gestuurd waarin staat dat onze vader officieel als vermist te boek staat, niet als dood, en dat de bank daarom het recht niet heeft terugvordering van de lening te eisen.’
‘De hemel zij dank. Ik ben heel dankbaar dat jullie tweeën de bal in de lucht hebben gehouden toen ik hem liet vallen…’
Megan schudde haar hoofd. ‘We hebben het geprobeerd, maar het is niet gelukt.’ Ze pakte een expresse-envelop van de stapel post op een hoek van het aanrecht en haalde daar een velletje papier uit tevoorschijn. ‘Hier, lees dit maar. Dit is vanochtend bezorgd, en het is een reactie op Liams brief. Zoals je ziet, dient de bank een vordering in wegens in gebreke blijven. Pap heeft een van de termijnen niet afgelost. Dat had hij op vier mei moeten doen, maar dat is niet gebeurd.’
‘Wij kunnen die termijn nu in elk geval niet betalen,’ zei Ellie. Haar stem trilde, en dat hoorde ze zelf ook. ‘We moeten uitstel van betaling vragen.’
‘Er was een uitstel van zesendertig uren, maar die zijn allang voorbij. Adam Fairfax heeft er natuurlijk wel voor gewaakt ons van tevoren te waarschuwen dat de termijn zou verstrijken.’ Zacht mompelde Megan er achteraan: ‘Die hufter.’
Ellie pakte de brief. In een vergeefse poging haar hoofdpijn, die zich leek uit te strekken van haar slapen tot aan haar voetzolen, uit te drijven, wreef ze over haar voorhoofd. ‘We kunnen ons toch wel op verzachtende omstandigheden beroepen?’
‘Misschien.’ Megan klonk net zo uitgeput en aan het eind van haar Latijn als Ellie zich voelde. ‘Maar ik heb niet het gevoel dat Adam Fairfax genegen is zich naar ons toe van zijn genereuze kant te tonen. Waarom zou hij? Als hij ons te pakken kan nemen, zal hij dat doen. Avery is per slot van rekening zijn zus. Hij heeft geen reden om mild voor ons te zijn.’
‘Ik kan niet geloven dat ik het risico loop mijn huis te verliezen.’ Toen Ellie haar hoofd schudde, wankelde ze door alle zorgen. ‘Ik heb nog een paar duizend dollar op de bank, en nog een paar duizend uit de nalatenschap van mijn ouders. Dat zou moeten volstaan om die termijn af te lossen en zo een paar weken respijt te kopen om dit op te lossen.’
‘Helaas zou Adam Fairfax ermee moeten instemmen dat die termijn te laat wordt afgelost. Ik zou niet weten waarom hij dat zou doen.’
‘De familie Fairfax denkt dat ik dat zoekgeraakte geld heb,’ mompelde Ellie. ‘Of anders dat ik het heb verbrast. ‘Misschien zijn het in wezen best aardige mensen, maar ze zijn er razend over.’
‘Die Adam zelf lijkt me anders niet echt een aardige man,’ zei Megan. ‘Hij wist dat die betalingstermijn zou verstrijken en hij heeft nagelaten ons te waarschuwen. Hij zal wel verwacht hebben dat we uitstel zouden krijgen doordat pap niet officieel dood verklaard is, dus heeft hij zijn mond gehouden zodat hij de betaling achteraf zou kunnen opeisen. Aan de hand van zijn gedrag tot dusverre neem ik aan dat hij met alle juridische middelen om de Flying W zal strijden.’
Ellie klemde haar tanden op elkaar om op te houden met klappertanden. Het duurde een paar tellen voordat ze iets kon uitbrengen. ‘Je denkt dat ik de Flying W kwijtraak, of niet?’
Megan aarzelde, maar knikte toen kort. Het was niet nodig iets te zeggen.
Ellies ogen prikten. Een tel later voelde ze een enorme snik van binnenuit opwellen. Uit alle macht vocht ze om het tegen te houden, maar de golf van woede en verdriet was te groot. Ze legde haar hoofd op haar over elkaar geslagen armen, boog zich over de keukentafel en huilde de tranenvloed die ze om de een of andere reden niet om haar echtgenoot had kunnen huilen. De opperste vernedering, dacht ze, op zoek naar een zakdoekje zonder er een te vinden. In plaats daarvan pakte ze een papieren servet om daarmee de tranenvloed tegen te houden, tevergeefs. Om Ron had ze niet kunnen huilen, maar om het verlies van de Flying W kwam de storm los. Dat gaf wel aan wat voor een mens ze was, dacht ze – ze huilde om bezit in plaats van om een mens.