‘Ik kan het me herinneren, ja.’ Ellie voelde dat de vermoeidheid elke emotie uit haar stem haalde.
Megan greep zich aan het aanrecht vast alsof ze bang was in een baan om de aarde te gaan zweven als ze zich niet stevig vasthield.
‘Ik heb Paul Fairfax gezegd dat ik dat geld niet had, natuurlijk, maar volgens mij gelooft hij me niet,’ vertelde Ellie. ‘Ik neem aan dat ze de boekhouding van de Flying W willen laten controleren. Ze zullen er wel van die speciale accountants op af sturen – hoe heten die ook alweer?’
‘Forensische accountants?’ vroeg Megan.
‘Ja, die bedoel ik.’ Ellies brein was zo mistig dat ze steeds naar woorden moest zoeken.
‘Maak je je dan geen zorgen?’ Megan sloeg de klep van de vaatwasser dicht en zette het apparaat aan. ‘In ’s hemelsnaam, mam, de familie Fairfax vordert drie miljoen dollar van ons! Dat is nou niet bepaald een klein sommetje.’
‘Ik kan me er niet druk om maken,’ verklaarde Ellie. ‘Ik zie het zo. Hoe eerder de familie Fairfax haar beste gerechtelijke accountants stuurt, hoe eerder ze ontdekken dat de Flying W het hoofd nauwelijks boven water kan houden en dat er nooit verdachte geldinjecties hebben plaatsgevonden.’
‘Mam, het gaat er niet alleen om waar het geld nu is. Het gaat erom waar het in het verleden is geweest. Het is ernstig. We kunnen de beschuldiging dat onze vader het geld op een rekening van de Flying W heeft gezet, niet gewoon negeren. Straks kom je nog in de gevangenis!’
Ellies hoofd bonsde, en ze zag wel dat Megan ontzettend bezorgd was, al begreep ze niet helemaal waarom. Natuurlijk, ze wist dat haar hersenen de afgelopen dagen niet met hun gebruikelijke scherpte functioneerden, maar zelfs als je in aanmerking nam dat het in het rechtsstelsel om technische details draaide en niet om rechtvaardigheid, kon je nog geen veren plukken van een kale kip. Met hoeveel leenovereenkomsten de familie Fairfax haar ook om de oren sloeg, ze hád hun geld niet. Dat had ze nooit gehad. Als je wist dat Ron naar schatting de helft van de keren dat hij zijn mond opendeed had gelogen, kon niemand toch serieus denken dat hij de waarheid had verteld over waar hij die ontbrekende miljoenen had geparkeerd? Ze deed een poging om de mist van vermoeidheid voor een moment te verjagen zodat ze Megan kon uitleggen waarom er echt geen reden was om zich zorgen te maken.
‘Luister, lieverd. Je vader kan dan wel geld van Adam Fairfax hebben geleend, maar dat heeft niets met ons te maken. Dat Ron zogenaamd geld op een rekening van de Flying W Development heeft gezet, of hoe hij het ook noemde… dat wil nog niet zeggen dat iemand hier op de ranch er ooit een cent van heeft gezien. En dat kunnen we bewijzen ook.’
‘Kunnen we dat? Hoe kun je nou iets bewijzen wat er niet is?’
‘Op onze officiële rekeningen is nooit een gigantisch bedrag bijgeboekt,’ zei Ellie, terwijl ze probeerde haar geduld te bewaren.
Megan was er nooit goed in geweest haar emoties te verbergen, en op dat moment leek het er veel op dat ze over haar toeren raakte. ‘Ik weet best dat wij het geld niet hebben, mam! Dat is niet de oplossing maar juist het grootste deel van het probleem!’ Megan haalde diep adem en dwong zichzelf zachter te praten. Ze boog zich naar Ellie toe en dwong haar haar aan te kijken over de keukentafel heen. ‘Mam, ik snap best dat dit vreselijke dagen zijn geweest en dat er almaar slecht nieuws bleef komen, maar je moet de feiten onder ogen zien. Pap heeft een bindende leenovereenkomst gesloten met de First Bank of Fairfax, en hij heeft de ranch als onderpand aangeboden om die lening te krijgen. In het geval hij overlijdt, staat er een bepaling in die leenovereenkomst volgens welke de bank het recht heeft volledige en onmiddellijke terugbetaling te vorderen.’
‘Maar we kunnen niets betalen, want we hebben het geld niet!’
Megan knarsetandde. ‘Mam, luister nou toch eens. Als wij niet met dat geld over de brug komen, dan heeft de bank het recht om alles hier over te nemen. Ik zeg het je maar ronduit: als je die drie miljoen dollar niet hebt, dan raak je de ranch kwijt. Niet over een paar jaar. Nee, volgende week. Of volgende maand. Je zult bevel krijgen je huis te verlaten.’
Ellie voelde haar knieën knikken, en ze was blij dat ze zat. Ze had wel beseft dat de eis van de First Bank of Fairfax problemen met zich meebracht, maar ze had de kleine lettertjes in de brief van Adam Fairfax met opzet genegeerd. Uit alle macht had ze gedaan alsof het ontbrekende geld niet haar probleem was maar dat van iemand anders. Maar nu werd het duidelijk hoog tijd om op te houden te doen alsof haar problemen oplosten door ze te negeren.
‘Ik kan me iets herinneren wat Liam zei, over een gerechtelijk bevel om Adam Fairfax ervan te weerhouden zijn dreigement uit te voeren,’ zei ze ten slotte. ‘Het spijt me dat ik niet beter heb opgelet, Meg. Is dat gelukt, wat Liam wilde?’