Dubbel bedrog(41)

Avery kwam achter haar aan en kwam bij haar staan terwijl ze op de lift wachtte. ‘Mijn broer is zichzelf niet na de ontdekking dat Ron ons allemaal heeft bedrogen,’ zei ze verontschuldigend.

‘Tja, ik ben mezelf ook niet. Mijn man schijnt vermoord te zijn, en niets in mijn leven is zoals ik dacht dat het was. Als u het wilt weten, het valt niet mee om aan die gedachte te wennen. Maar zulke verwijten en beschuldigingen als die van uw broer maken het er voor niemand beter op.’

Avery’s zelfbeheersing begaf het, en er welden tranen op in haar ogen. ‘Ik dacht dat Ron van me hield,’ zei ze. ‘Ik dacht dat we echt gelukkig waren. Het is niet te geloven dat ons samenzijn een leugen was.’

Ellie huiverde en drong haar eigen tranen terug, niet van plan in te storten voor de ogen van haar rivale. ‘Ik haat die leugens. Daardoor voel ik me bezoedeld en stom, alsof het mijn fout is dat ik niet merkte wat Ron deed.’

Ze besefte dat ze met die laatste bekentenis heel wat meer prijsgaf dan ze van plan was geweest. De lift arriveerde, en ze stapte erin onder het mompelen van een haastige afscheidsgroet. Nadat de deuren waren dichtgegaan, leunde ze met gesloten ogen tegen de wand. Ze wenste dat ze niet opeens had ingezien wat haar de afgelopen dagen zoveel verdriet had bezorgd.

Ze was naar Chicago gekomen voor antwoorden, en helaas had ze die gekregen. Het bleek echter dat de vragen waarmee ze zichzelf al die tijd had gekweld, eigenlijk geen direct verband hielden met Avery of Avery’s dochter, en nog minder met het ontbrekende geld waardoor Paul zo geobsedeerd werd. De vragen die haar ’s nachts wakker gehouden hadden, gingen over haarzelf.

Had ze geweten, diep vanbinnen, dat Ron haar niet trouw was? Het was heel erg het te moeten toegeven, maar het antwoord luidde bevestigend. Begraven onder vele laagjes van ontkenning, was ze zich er al jaren van bewust dat Ron veel te dynamisch was om zich tevreden te stellen met een uitgeblust seksleven en saaie relatie. In de loop van de afgelopen zesentwintig jaar moest hij haar letterlijk duizenden leugens hebben opgedist. Ze had hem nooit op een leugen betrapt, dacht ze wrang, omdat ze er zelf voor gezorgd had dat niet te doen. Als een struisvogel ooit moest leren zijn kop in het zand te steken, dan kon zij het dier wel lesgeven. Ze was er een meester in de dingen niet te zien zoals ze waren.

De volgende vraag die ze onder ogen moest zien, was waarom ze had geweigerd de landmijnen te herkennen die, achteraf gezien, over het hele landschap van haar huwelijk verspreid hadden gelegen. Het antwoord was zo gemakkelijk te vinden dat het beschamend was. Ze had zich gedeisd gehouden omdat ze van de Flying W en haar leventje in Thatch hield. Vanwege de ranch, haar vrienden en vertrouwde bestaantje had ze niet alleen een huwelijk gehad dat die naam nauwelijks waardig was, maar had ze zichzelf er ook nog eens van overtuigd dat ze gelukkig was.

Dus was ze niet alleen een idioot maar ook een lafaard.

Nadat Ellie zichzelf zesentwintig jaar lang voor de gek had gehouden, vroeg ze zich af waar ze ooit de moed vandaan moest halen om te leven met de waarheden die ze nu eindelijk onder ogen had gezien.





Hoofdstuk 7





Toen Ellie thuiskwam van haar reis naar Chicago, zat Megan haar met een bezorgd gezicht en een opgeplakte glimlach op te wachten. In de oven stond het eten al klaar: gehaktbrood en geglaceerde worteltjes met aardappelpuree – een van Ellies lievelingsgerechten. Helaas wist Ellie dat ze geen hap door haar keel zou kunnen krijgen, niet met al dat schuldgevoel en de zorgen die ze vanbinnen voelde.

‘Ik heb op de luchthaven al gegeten,’ loog ze. ‘Het spijt me dat je al die moeite voor niets hebt gedaan, Meg. Het ziet er heerlijk uit.’

‘Dat geeft niet. Gehaktbrood kun je invriezen.’ Het was duidelijk dat Megan zich moest verbijten om niets te vragen. Ze ruimte de keurig gedekte tafel af, waarbij ze Ellies hulp weigerde en haar ertoe bewoog met haar voeten omhoog rustig te gaan zitten.

Ellie onderdrukte een zucht en deed wat Megan vroeg. Waarom dacht iedereen toch dat je door het verlies van je man meteen lichamelijk gehandicapt was?

Megan glimlachte weer. ‘En, hoe was je reis, mam? Ik wou dat je ons had verteld waar je echt heen wilde. Naar Chicago.’

‘Ik heb toch een briefje achtergelaten?’ vroeg Ellie. ‘En ik heb gisteravond ook nog gebeld zodra ik in het hotel zat.’

‘Dat klopt, maar Liam en ik hebben ons eerst vijf uur lang zorgen gemaakt of alles wel goed was met je.’ Megan trok de besteklade met zoveel kracht open dat er een lepel op de vloer kletterde. Ze raapte hem op en gooide hem in de gootsteen.

Het was maar goed dat ze niet een leugendetector hadden om elkaars gedachten te lezen, dacht Ellie wrang. Megan en zij waren allebei even gespannen.

‘Waar is Liam?’ Aan de ene kant was Ellie oprecht dankbaar voor de liefde en bezorgdheid die haar dochter tentoonspreidde. Aan de nadere kant moest ze zich er uit alle macht van weerhouden om haar te vertellen dat ze zich er niet mee moest bemoeien en dat ze ook niet zo bevoogd wilde worden.