Zou Ron wel eens aan Avery hebben gedacht, bij zo’n zeldzame gelegenheid dat hij met Ellie had gevrijd? Zou hij hebben gefantaseerd dat het mollige slappe lichaam onder hem eigenlijk deze slanke en verleidelijke vrouw was? O, hemel, wat vernederend dat ze steeds zo gretig op Rons avances was ingegaan. Wat moest hij haar zielig hebben gevonden.
Ellie slikte de dikke brok in haar keel weg. Ze durfde er wat om te verwedden dat Avery niet eens wist dat er nachtjaponnen van geruwd katoen bestonden. Ze zou wel zwart satijn dragen in bed. Of niets, behalve geparfumeerde bodylotion die haar huid glad en verleidelijk maakte.
‘Is alles in orde met u?’ Er lag een onwelkome klank van medelijden in Avery’s rustige vraag.
Met een monumentale krachtsinspanning hervond Ellie haar stem. ‘Ja, hoor, dank u. Neem me niet kwalijk dat ik onaangekondigd langskom.’ Ondanks de moeite die ze deed, kwamen de woorden er stijfjes en welhaast vijandig uit. Maar ja, dat was altijd nog beter dan geïntimideerd en beschaamd, vond ze. ‘Ik hoop dat ik niet al te ongelegen kom.’
Avery lachte vreugdeloos. ‘Niet ongelegener dan op welk tijdstip dan ook.’ Ze ging aan de kant. ‘Kom maar binnen.’
‘Dank u.’ Ellie ging naar binnen, haar reistas op wieltjes onhandig achter zich aan trekkend. Het penthouse stond vol kostbare decoraties, en ze was bang iets met haar koffer te beschadigen. Ze was zo druk bezig op te letten waar ze liep, dat ze al midden in de woonkamer stond voordat ze merkte dat de kamer met een hele wand van glas uitzicht bood op het Lake Michigan.
Ze slaakte een kreet van verwondering. ‘O, wat prachtig. Al dat water! Ik had nooit gedacht dat het Lake Michigan zo groot was.’
Ze kromp in elkaar toen ze zichzelf hoorde. Mooi gedaan, Ellie. Zo wist die vrouw tenminste meteen dat ze een naïeve boerentrien was, voor het onvoorstelbare geval dat ze dat nog niet had gemerkt.
‘Ontzagwekkend, hè?’ Avery’s stem klonk helemaal niet laatdunkend maar zelfs wat hartelijker dan tevoren. ‘Dat uitzicht was de voornaamste reden waarom we dit…’ Ze zweeg abrupt, haalde bevend adem en begon opnieuw. ‘Wat een onmogelijke situatie, niet? Alles wat we zeggen, kan beledigend overkomen.’
‘Heel onmogelijk, ja, maar ik wilde u toch ontmoeten.’ Ellie wilde niet doen alsof dit een normaal bezoekje betrof.
‘Heeft u een speciale reden om me te spreken?’ Avery klonk nieuwsgierig, absoluut niet sarcastisch of afkeurend.
Ellie zorgde ervoor dat haar reistas veilig aan de kant stond. Toen sloeg ze haar handen om zich heen als om de moed te zoeken om de vraag te stellen die de hele week al haar geest pijnigde. Het had geen zin de pijnlijke vraag nog langer uit te stellen met zinloos gebabbel, besloot ze.
‘Ik ben gekomen omdat ik u iets wilde vragen. Het spijt me als het beledigend overkomt. Mijn vraag is: wist u dat Ron al een vrouw had toen u met hem trouwde?’
‘Nee, natuurlijk niet!’ Avery zag er ontzet uit en klonk ook zo. ‘Dan zou ik nooit met hem zijn getrouwd. Ik zou nooit aan bigamie meewerken.’
Ellie voelde dat haar benen slap werden, maar ze kon niet zeggen of dat door stress of juist door opluchting kwam. Het viel de laatste tijd niet mee om de verschillende soorten emoties van elkaar te onderscheiden. ‘Dus Ron heeft ook tegen u gelogen? Hij heeft u al die jaren bedrogen?’
Avery’s antwoord liet enige tijd op zich wachten. ‘Ja,’ antwoordde ze uiteindelijk. ‘Ron heeft ook tegen mij gelogen. Vanaf de eerste dag dat we elkaar kenden.’
‘En heeft u nooit vermoed dat er iets niet in de haak was?’ hield Ellie aan. ‘Omdat Ron zo vaak van huis was?’
Het duurde weer even voordat Avery antwoordde. ‘Nee, ik heb nooit iets vermoed,’ zei ze. ‘En u?’
Nu was het Ellies beurt om te aarzelen. Ze had wel vermoed dat er iets mis was, maar de waarheid had ze nooit kunnen bedenken. ‘Ron belde me regelmatig, en zijn excuses om van huis te zijn, waren altijd geloofwaardig,’ zei ze toen. ‘Rons vader heeft vroeger ook in Chicago gewerkt, dus vond niemand in Thatch het vreemd dat hij zo vaak op reis moest. En zelfs in mijn stoutste dromen zou ik nooit hebben verwacht dat hij bigamie zou plegen.’
‘Het moet gewoon zo zijn dat Ron er een meester in was plausibele leugens te verzinnen,’ zei Avery. ‘Maar toch walg ik van mezelf omdat hij me zo gemakkelijk beet kon nemen.’
‘Ik ook.’ Ellie wist niet waarom, maar de wetenschap dat Avery ook bedrogen was, maakte dat ze zich opeens veel beter voelde. Daardoor aangemoedigd stelde ze haar volgende vraag.
‘Ik heb geprobeerd niet naar het nieuws te luisteren, maar er was altijd wel een bemoeial die me zo nodig op de hoogte moest stellen. Zo heb ik van iemand gehoord dat uw dochter zesentwintig is.’ Ze haalde moeizaam adem. ‘Megan, mijn dochter, is ook zesentwintig. We moeten dus in dezelfde periode zwanger zijn geweest.’ Zo, het was eruit, de vernederende waarheid van twee vrouwen die gelijktijdig Rons kind droegen. Net als in een harem, dacht Ellie verbitterd, waar de dikker wordende buiken van de vrouwen het teken waren van de vruchtbaarheid van hun heer en meester.