Schuldgevoel was nooit prettig gezelschap, vooral niet op reis. Zo af en toe had ze het gevoel dat ze haar verdiende loon kreeg. Had ze maar niet tegen Liam en Meg moeten liegen over haar reisdoel. Maar haar kinderen zouden haar nooit hebben laten vertrekken als ze de waarheid verteld had, en ze had zo verschrikkelijk graag willen gaan.
Haar wanhoop was de hele week gevoed en gegroeid, tot die uiteindelijk alle andere emoties overheerst had. Nu Rons stoffelijk overschot nergens was opgedoken, en de politie nog steeds onderzocht wie hem vermoord had, zou het waarschijnlijk nog maanden duren voordat hij officieel dood verklaard zou worden. Dat betekende dat er geen sprake zou zijn van een begrafenis.
Ellie had gehoopt dat de gebedsdienst een eind zou maken aan haar onzekerheden, maar terwijl ze naar de afschuwelijke doch goedbedoelde preek van dominee Gruber had geluisterd, had ze beseft dat in het openbaar uitgesproken leugens nog minder genezingskracht bezaten dan privé gefluisterde leugentjes.
Toen Ellie na de gebedsdienst geen enkele vorm van verlichting had ondervonden, had ze eindelijk onder ogen moeten zien dat er een olifant haar huis was binnen gedrongen en door de puinhopen van haar leven rond stampte. In plaats van te blijven doen alsof ze die olifant niet zag, moest ze hem het hoofd bieden, anders kreeg ze elke keer een hele lading mest op haar schoenen als ze probeerde om het monster heen te manoeuvreren. Als ze bleef doen alsof Ron een goede echtgenoot geweest was en alsof alles in hun leven normaal was geweest, zou ze nog gek worden.
Welbeschouwd was dat niet eens zo’n vreselijke optie. De afgelopen week had ze wanneer ze in bed stapte, een paar keer gespeeld met het idee de dekens over haar hoofd te trekken en te wachten tot de mannen in witte jassen haar kwamen afvoeren. Maar Ron had al zoveel van haar gestolen: haar waardigheid, haar vertrouwen, haar herinneringen… Ze was niet van plan zich ook nog door hem van haar gezonde verstand te laten beroven. Dat gezonde verstand had ze voornamelijk te danken aan haar vastbeslotenheid zich niet over te geven aan de macht van zijn leugens. Daarom was ze blijven voortploeteren, en ergens had ze in de voorbije zeven oneindige lange dagen de kracht vandaan gehaald steeds de ene voet voor de andere te blijven zetten.
Zodra het vliegtuig was geland, ging Ellie van boord, zo opgelucht dat ze verlost was van haar buurvrouw en dat ze weer voet op vaste grond kon zetten, dat ze zich bijna gelukkig voelde – in elk geval een paar minuten lang. Vastbesloten om zich niet te laten intimideren door de enorme grootte van O’Hare, volgde ze de bordjes naar de uitgang en nam ze een taxi. De hemel zij dank sprak haar chauffeur genoeg Engels om te begrijpen waar ze naartoe wilde, maar niet goed genoeg om een gesprek met haar te willen aanknopen.
Ze genoot van het gevoel hier anoniem te zijn. Totdat haar gezin het voornaamste nieuws op iedere televisiezender was geworden, had ze er nooit bij stilgestaan hoe heerlijk het was rustig haar gang te kunnen gaan zonder door iedereen te worden aangegaapt. Rustig in haar eigen coconnetje, niet gestoord door de chauffeur, leunde ze tegen het gebarsten vinyl van de stoel terwijl haar zintuigen probeerden te wennen aan de overweldigende herrie en het bumper-aan-bumper rijdende verkeer van de stad.
Tijdens haar vorige bezoeken aan Chicago had ze de stad verafschuwd, maar daardoor had ze de stad niet echt de kans gegeven haar voor zich te winnen. Nu ze erop terugkeek zonder de vervormende lens van Rons commentaar, waardoor alles wat ze zag gekleurd werd, moest ze toegeven dat haar opstelling nogal bekrompen was geweest, ja zelfs een tikje vooringenomen.
Het had haar vanzelfsprekend geleken dat niemand uit eigen vrije wil verkoos hier te wonen, omringd door al die hoge gebouwen, met lelijke winkelstraten op ieder kruispunt en die fabrieken met hun kwalijke uitstoot uit hoge schoorstenen. Laatdunkend had ze de toeristische trekpleisters bekeken, de hele tijd terugverlangend naar de rust en de natuurlijke schoonheid van Thatch. Waarom zou iemand tussen het beton en in vervuilde lucht willen leven, als je ook wijde vlakten en wilde bloemen door je ramen kon zien?
Ron had haar negatieve indrukken expres nog versterkt, en nu begreep ze waarom. Hoewel, in de nieuwe stemming van radicale eerlijkheid waarin ze verkeerde, moest ze toegeven dat haar man niet altijd had geprobeerd haar uit Chicago weg te houden. Ooit, toen Liam nog een peuter was geweest, had Ron voorgesteld alle drie naar de stad te verhuizen en de Flying W door een professionele manager te laten leiden. Dat had Ellie zonder meer afgewezen. Nadat Ron een paar maanden lang had geprobeerd haar over te halen, had hij het opgegeven.
Toen haar ouders hadden gehoord dat ze pertinent weigerde naar de grote stad te verhuizen, hadden ze haar verweten bang te zijn voor dat soort veranderingen, zelfs als dat haar huwelijk goed zou doen. Ze had hun beschuldigingen echter verhit van de hand gewezen en duidelijk gemaakt dat ze in Wyoming wilde blijven omdat ze van mening was dat hun gezin daar een beter leven zou hebben, en niet omdat ze bang was voor de grote stad.