‘Goed idee.’ Liam knikte. ‘Maar wat doen we intussen aan die Adam Fairfax en zijn eis van drie miljoen dollar?’
‘We schrijven hem gewoon een van jouw gladde advocatenbrieven en wijzen hem erop dat onze vader nog niet dood verklaard is zodat hij de lening niet kan terugvorderen. Dat zou hem wel even tegen moeten houden.’
Liam wierp haar een van zijn zeldzame glimlachjes toe, eentje dat zijn koele grijze ogen deed oplichten en hem transformeerde van een redelijk knappe vent in een filmster. ‘Zeg, broekie, heb ik je wel eens verteld dat je een genie bent?’
‘Nee, maar je mag gerust mijn lof zingen. Tot onze vader officieel doodverklaard is, kunnen we de rente wel opbrengen, neem ik aan…’ Ze zweeg toen hun moeder uit haar slaapkamer tevoorschijn kwam. ‘Mam, wat zie je er netjes uit. Ga je uit?’
‘Ik ga naar Jackson Hole.’ Ellie sprak op een conversatietoon die suggereerde dat iedereen al van haar voornemen op de hoogte was. ‘Ik ben over een paar dagen terug.’
‘Dan ga ik mee,’ zei Megan onmiddellijk. ‘We kunnen in mijn appartement overnachten –’
‘Nee.’ Ellies reactie was scherp en onverbiddelijk. Ze haalde snel adem en vervolgde op mildere toon, die duidelijk bedoeld was om de scherpte uit haar woorden te halen: ‘Bedankt, Meg, ik waardeer je aanbod, maar ik wil liever alleen gaan.’
Liam pakte haar hand. ‘Mam, ik begrijp best dat je dat graag wilt, maar het zou nu niet goed zijn dat je alleen bent.’
Ellie richtte zich in haar volle lengte op, wat betekende dat ze net een meter vijfenvijftig haalde. ‘Bedankt voor jullie bezorgdheid, allebei. Ik ben jullie dankbaar voor alles wat jullie de afgelopen dagen hebben gedaan, maar dit moet ik in mijn eentje doen.’
‘Waar ga je dan naar toe?’ vroeg Megan. ‘Heb je ergens gereserveerd? Ik kan wel een medewerkerspasje voor je regelen bij de skilodge –’
‘Bedankt, maar ik ga liever ergens heen waar niemand me kent.’ Ellie leek zich te realiseren dat dat in deze omstandigheden nergens in Jackson Hole het geval zou zijn. Om opmerkingen in die richting voor te zijn, voegde ze er haastig aan toe: ‘Als ik daar ben, kijk ik wel welk hotel ik neem. Ik bel nog wel om door te geven waar jullie me zo nodig kunnen bereiken.’ Hun protesten negerend, liep ze verder. ‘Tot ziens dan maar. Nogmaals dank voor alles. Ik zie jullie op zijn laatst halverwege de week terug.’
Hoofdstuk 6
Ellie had nooit graag gevlogen. Dat was een van de redenen waarom ze zich ermee tevreden had gesteld de ranch te runnen terwijl Ron het hele land door reisde en allerlei opwindende zakelijke deals sloot. Bij de zeldzame gelegenheden dat ze Ron wel had vergezeld, had ze het graag aan hem overgelaten alles te regelen en was ze hem gewoon gevolgd, als een schaduw van zijn energieke zeer aanwezige persoonlijkheid.
Toen ze in Jackson Hole aankwam en haar vlucht naar de luchthaven O’Hare van Chicago boekte, besefte ze dat ze zelfs nooit buiten de staat Wyoming was gekomen zonder Ron of een van haar kinderen bij zich te hebben. Toen ze nog landbouw had gestudeerd, was ze uitgekozen om het tweede semester van haar tweede studiejaar naar een schapenfarm in Nieuw Zeeland te gaan. Maar toen was Ron, de aantrekkelijke buurjongen van een naburige ranch, teruggekeerd van zijn uitzending naar Vietnam. Zijn lichamelijke verwondingen vielen mee, maar zijn geestelijk letsel was ernstig geweest. Zelfs zij, een naïef meisje van achttien, had dat gemerkt. Hij had haar zo hard nodig gehad, dat ze geen seconde had geaarzeld haar grote avontuur in Nieuw Zeeland te laten schieten om met hem te trouwen. Het had vanzelfsprekend geleken zich als achttienjarige op te offeren voor haar ware liefde. Nu ze het achteraf beschouwde, was ze meer dan dwaas geweest.
Haar eerste vlucht zonder vertrouwde mensen om zich heen werd een echte nachtmerrie. Nu ze genoeg reële problemen had om zich zorgen over te maken, besefte ze wel dat het nogal kinderachtig was om de hele vlucht als een bange foetus opgekruld te zitten, vol vrees dat er een motor zou uitvallen, het toestel door de bliksem zou worden getroffen of er een terroristische actie zou plaatsvinden, maar ja – het gebeurde toch.
En alsof die angst alleen niet erg genoeg was, merkte ze ook nog dat de vrouw naast haar haar herkend had. Dat was wel de ultieme vernedering. De stiekeme blikken van haar buurvrouw maakten dat haar maag zich omdraaide. Ze had al haar wilskracht nodig om te voorkomen dat ze overgaf op de schoot van dat nieuwsgierige mens.
Niet dat ze de misselijkheid uitsluitend kon toeschrijven aan het feit dat ze herkend was. De afgelopen week had ze zo vaak met haar hoofd boven de toiletpot gehangen, dat de eerste drie maanden van haar zwangerschap van Megan leken te herleven. Slapeloosheid, misselijkheid en van die akelige stemmingswisselingen, dat alles had ze moeten verdragen, maar ditmaal zonder een baby om het de moeite waard te maken, dacht ze wrang.