Dit kon ze niet goed hebben verstaan, dacht Megan, over haar voorhoofd wrijvend. Haar vader was een te slimme zakenman om een leenovereenkomst met zulke ongunstige bepalingen te ondertekenen.
Ze moest een paar keer slikken voordat ze iets kon uitbrengen. ‘Zeg dat nog eens, Liam. Zei je echt dat onze vader de Bank of Fairfax drie miljoen dollar schuldig is?’
‘Helaas wel, ja. En de Flying W staat als onderpand borg voor die lening.’
‘Misschien heeft mam gelijk. Misschien probeert die bank ons te bedriegen. Per slot van rekening is de directeur Avery’s broer.’
Liam schudde zijn hoofd. ‘Ik betwijfel het of Adam Fairfax werkelijk zou frauderen. Dan riskeert hij toch wel een aantal jaren gevangenisstraf.’
‘Pap heeft de afgelopen zesentwintig jaar elke dag vervolging geriskeerd. Sommige mensen houden nou eenmaal van risico’s.’
Liam bladerde door de bijlage. ‘Dit is een kopie van de leenovereenkomst, gedateerd twee jaar geleden. Zo te zien is de handtekening inderdaad van onze vader. Alles is notarieel bekrachtigd. Als de documenten zijn vervalst, moet Adam Fairfax een paar van zijn bankmedewerkers hebben overgehaald aan het bedrog mee te werken. Waarom zouden ze?’
‘Mag ik die leenovereenkomst eens zien?’ Megan bestudeerde de ondertekening. Ronald H. Raven en Adam Pierce Fairfax. Het draaierige gevoel in haar maagstreek werd erger. Liam had gelijk. De handtekening van haar vader zag er akelig echt uit. Samen met het notariële zegel met officieel tijd- en datumstempel zou het niet meevallen het geheel als vervalsing aan de kaak te stellen.
‘Misschien zijn de bepalingen van die leenovereenkomst zo veeleisend dat we ze kunnen aanvechten?’ Ze bladerde door de leenovereenkomst heen zonder dat er ook maar een woord tot haar doordrong. Haar brein had veel weg van aangebrande havermoutpap, met veel klonten en zwartgeblakerde graankorrels. Haar anders zo snelle begrip van het geschreven woord leek in een van de klonten te zijn opgegaan.
‘Zulke boeteclausules kun je normaliter niet aanvechten, aangezien ze geheel vrijwillig door alle partijen zijn aangegaan.’ Liam legde de papieren neer. ‘De algemene voorwaarden zijn trouwens niet excessief. Ze lijken me juist alleszins redelijk. Het rentetarief is het minimale banktarief plus een procent, en onze vader hoeft pas in het jaar tweeduizendtien te beginnen met het terugbetalen, of vanaf het moment dat het Flying W Resort gereed is, wat het eerst het geval is. Dan dient hij de lening in zijn geheel –’
‘Het Flying W Resort?’ Megan vroeg zich af of de punch in de kerk misschien behalve suiker en rode kleurstof ook drugs bevatte waar je van ging hallucineren. ‘Wat is het Flying W Resort nou weer?’
‘Het complex met hotel en recreatieaanbod dat onze vader klaarblijkelijk hier op het land van de Flying W wilde laten bouwen. Volgens Adam Fairfax heeft pap hem een ondernemingsplan voor vijf jaar voorgelegd voor het vakantieresort, met daarbij een prospectus en bouwtekeningen voor een nieuw hotel in jachthuisstijl. Dat zou dan aan de oever van de Silver River gevestigd moeten worden.’
‘Een hotel aan de rivier? Maar pap heeft het zelfs nog nooit gehad over een bijgebouwtje op het land van de Flying W!’ Megan had het gevoel dat haar voet zich een paar centimeter boven de ingang van een konijnenhol bevond, en dat er maar een klein zetje nodig was om haar als Alice in Wonderland te doen afdalen. ‘Mam zou het toch wel tegen ons hebben gezegd als pap en zij hier een hotel wilden laten bouwen? Of zelfs als alleen pap de veehouderij wilde opdoeken, en zij daar dan maar mee ingestemd had?’
‘Dat zou je wel denken, hè?’ Liam klonk gedeprimeerd. ‘Maar het is noch het een noch het ander. Het lijkt erop dat onze vader een leenovereenkomst heeft getekend waarin hij de First Bank of Fairfax machtigt het gehele schuldbedrag terug te vorderen ingeval van zijn overlijden. Het is dus niet verbazingwekkend dat Adam Fairfax er nu voor kiest de lening terug te vorderen. Dat zou geen probleem zijn als onze vader maar één geldig testament had nagelaten. Nu dat niet zo is, zitten we diep in de problemen. Tenzij jij weet waar we zo gauw drie miljoen dollar vandaan kunnen halen, kunnen we er niets aan doen als de ranch onder mams handen verkocht wordt.’
Megan leunde tegen de muur. Haar benen trilden zo dat ze een steuntje in de rug nodig had. ‘Maar ze leek zich totaal geen zorgen te maken toen ze de brief las. Hoe kan dat dan?’
‘Ze is overspannen,’ antwoordde Liam. ‘Het scheelt niet veel, of ze stort echt in. Bij de gebedsdienst merkte ik al dat ze helemaal op de automatische piloot draaide. Lichamelijk was ze aanwezig, maar haar geest was er niet bij.’
Achteraf gezien had Megan ook wel kunnen vaststellen dat haar moeder de afgelopen dagen af en toe totaal van de wereld was geweest. Ze voelde zich schuldig omdat ze te zeer met zichzelf bezig was geweest om te merken dat haar moeder hulp nodig had. ‘We moeten haar zover krijgen dat ze naar de dokter gaat. Hij kan misschien een kalmeringsmiddel of zo voorschrijven.’