‘O ja?’ De man wierp een ongeruste blik in de richting van zijn bestelwagen en schuifelde met zijn voeten. ‘Ik moest het gewoon hier bezorgen –’
‘Dat neem ik direct aan. Van wie moest dat?’ Liam schoof langs de koerier en keek in de bestelwagen, waaruit hij een tel later een man tevoorschijn trok die zich achterin verborgen had gehouden, zijn fototoestel in de aanslag om door het voorste zijraampje foto’s te nemen. De fotograaf kwam struikelend naar buiten, zijn fototoestel voor zijn borst vastklemmend.
‘Wie u ook bent, u bent hier op verboden terrein.’ Liams stem klonk dodelijk in zijn kille woede. ‘De sheriff heeft de media al verteld dat ze hiervandaan moeten blijven.’
De fotograaf was kennelijk niet slim genoeg om te beseffen dat Liams kalmte ijzige woede maskeerde. Hij stak een identiteitskaart omhoog en glimlachte uiterst onoprecht. ‘Hallo allemaal. Ik ben Brad Stratford van Media International. Even goede vrienden, hoop ik? Ik wilde u een paar vragen stellen – gewoon om het publiek op de hoogte te houden, snapt u wel? Ik heb Kevin hier gevraagd deze envelop meteen te bezorgen zodat ik –’
‘U krijgt één seconde om alle foto’s van mij, mijn zus en ons huis te wissen.’ Liams stem klonk nog steeds kalm en effen, maar Megan zag dat zijn zelfbeheersing flinterdun was.
‘Wat? Deze geweldige foto’s wissen?’ Brad beging de fout te lachen. ‘Toe nou, mensen. Dit is mijn werk –’
‘En wij hebben het recht op privacy op ons eigen terrein.’
‘Nee, hoor.’ Brads oppervlakkig vernislaagje van minzaamheid verdween op slag. ‘U en de rest van uw familie zijn nationale beroemdheden geworden, wat wil zeggen dat u geen recht op privacy kunt doen gelden –’
Liam maakte korte metten met de journalist en diens eigen interpretatie van de wet door hem bij zijn nekvel te pakken en hem voort te slepen tot hij met zijn rug tegen de bestelwagen stond. Toen legde hij zijn arm om Brads nek en drukte even door. Brad kreunde, en de bezorger piepte iets van schrik maar deed geen poging zijn clandestiene passagier te hulp te komen.
‘Zo, ik zal even een paar van onze rechten op privacy terugnemen,’ verklaarde Liam. Hij greep het fototoestel uit de verslapte hand van de fotograaf. Nadat hij een paar stappen achteruit had gedaan, begon hij de foto’s snel te deleten.
De bezorger was kennelijk van oordeel dat hij maar het best zo voorzichtig mogelijk te werk kon gaan.
Hij schuifelde naar de achterkant van de bestelwagen, omzichtig met een wijde boog om Liam en de journalist heen lopend. Van daaruit liep hij steels naar de bestuurderskant en sprong achter het stuur. Hij sloeg het portier achter zich dicht en deed die op slot, alsof hij verwachtte dat Liam hem alsnog in stukken zou komen scheuren.
Nu de journalist door zijn medesamenzweerder in de steek gelaten was, deed hij een paar wankelende stappen van de wagen vandaan. Het leek erop dat hij het moeilijk vond rechtop te blijven staan. Hij greep naar zijn keel en masseerde die, erbij kreunend of hij net een ontmoeting met de Wurger van Boston had overleefd. Megan was er echter van overtuigd dat de kerel geen letsel had maar alleen kwaad was.
‘Ik klaag je aan,’ siste de man, een vruchteloze poging ondernemend om zijn fototoestel uit Liams hand terug te grissen. ‘Ik klaag je aan, en dan zing je wel een toontje lager, smeerlap.’
‘Je bent een knappe kerel als je in dit district iemand kunt vinden die je smartengeld toekent.’ Tevreden dat alle foto’s waren gewist, mikte Liam het fototoestel achter in de bestelwagen. ‘Vooralsnog ben je nog steeds in overtreding op andermans land. Rot dus op en blijf weg.’
De journalist slaakte een gekwelde kreet en dook achter in de bestelwagen, zijn fototoestel achterna.
Kennelijk werd Bruno, zo ongeveer de meest waardeloze waakhond ter wereld, precies op dat moment gestoken door een mug aangezien hij boosaardig begon te grommen en een uitval naar de koerier deed, in de hoop beloond te worden met een paar aaitjes.
De koerier gilde het uit van schrik, alsof Bruno een opgehitste pitbull was in plaats van een oudere, te zware en nogal domme golden retriever. Hij wachtte niet af tot de journalist goed en wel achter in de wagen was geklommen maar keerde met piepende banden op het grind en scheurde terug de oprijlaan op.
Voldaan sloeg Megan hun aftocht gade, en ze beloonde Bruno door hem stevig te aaiden.
‘Als ik had geweten dat ik alleen maar een journalist hoefde te wurgen om jou aan het lachen te krijgen, zou ik dat al eerder gedaan hebben,’ zei Liam.
Megan probeerde streng te kijken maar slaagde daar niet in, en ze lachte hardop. ‘O, hemel, zoiets heb ik de hele week al willen doen. Maar misschien krijgen we nog spijt als Brad Dinges ons voor miljoenen dollars aanklaagt.’