‘Dat kan wel kloppen. Als het hier negen uur is, is het in Miami al elf uur.’ Automatisch wilde Harry zijn pen pakken, maar toen schoot hem te binnen dat dit niet het juiste moment was om aantekeningen te maken.
‘Er was niets aan de hand toen ik Ron sprak,’ zei Ellie. ‘Ik weet zeker dat er nog steeds niets aan de hand is.’ Waag eens om me tegen te spreken, zei haar toon.
Harry schraapte zijn keel, waarin een kikker zijn intrek scheen te hebben genomen. ‘Jij hebt hem nog gesproken, Ellie, maar de politie in Miami heeft niemand kunnen vinden die Ron zondagavond na halfnegen plaatselijke tijd nog heeft gesproken.’
‘Wat doet dat er nou toe?’ Megans kleine lichaam trilde van frustratie. ‘Als er geen ongeluk is gebeurd, en er is geen lijk, waarom denkt de politie dan dat pap dood kan zijn? Ik dacht altijd dat volwassenen wel wekenlang vermist konden zijn zonder dat de politie zich daarvoor interesseerde. Pap wordt nog niet eens anderhalve dag vermist. Waarom maakt de politie er in dit geval dan zo’n ophef over?’
Bij zijn beschrijving van de plaats delict kon hij onmogelijk vermijden hoe afgrijselijk die er had uitgezien, dus probeerde Harry hen er voorzichtig op voor te bereiden. ‘Je vader heeft zondagavond tegen zeven uur ingecheckt in het Doral Beach Hotel. Vanuit zijn kamer is de roomservice gebeld voor het ontbijt de volgende ochtend om halfzeven –’
‘Dus gisterochtend,’ onderbrak Megan hem. ‘Op maandag, ja?’
‘Ja.’ Harry knikte. ‘Ron heeft ook met de parkeerservice van het hotel afgesproken dat ze zijn huurwagen maandagochtend om kwart over zeven voor zouden rijden. Hij heeft de man van de parkeerservice gezegd dat hij om acht uur op de luchthaven moest zijn voor de vlucht van halfelf naar Mexico City, en aangezien de veiligheidscontrole voor internationale vluchten tegenwoordig veel tijd kost –’
Megan onderbrak Harry’s nauwgezette verslag. ‘Heeft pap jou verteld dat hij naar Mexico City ging?’ vroeg ze haar moeder. ‘Ik wist niet dat hij het land uit ging.’
Ellie knipperde met haar ogen. ‘Wat? O, ja… Ron heeft gezegd dat hij een paar belangrijke besprekingen in Mexico City had. Hij verwachtte daar minstens vier of vijf dagen voor nodig te hebben. Ik heb de naam van zijn hotel in Mexico ergens opgeschreven…’ Haar blik zwierf door de kamer, alsof ze verwachtte dat het briefje met de naam van Rons hotel door de lucht naar hen toe zou komen zweven.
‘Heeft pap ook gezegd wanneer hij terug zou komen uit Mexico?’ vroeg Megan.
Met zichtbare moeite richtte Ellie haar blik weer op haar dochter. ‘Nee, hij heeft niet precies gezegd wanneer. Hij zei alleen dat hij ook nog naar Chicago moest om de resultaten van de besprekingen door te geven en weer even contact te hebben met zijn zakenpartners, maar hij hoopte tegen het eind van volgende week thuis te komen. Wanneer precies, dat zou hij nog laten weten. Ik had ook niet verwacht gisteren iets van hem te horen omdat hij op reis was.’
Verbaasd rimpelde Megan haar voorhoofd. ‘Wat zou pap in Mexico te zoeken hebben? Hij beweert altijd dat Amerika zoveel mogelijkheden biedt dat het niet nodig is naar het buitenland te gaan.’
‘Dit was iets nieuws,’ vertelde Ellie. ‘Hij is op zoek naar een investering voor een vroegere studievriend. Zoiets, precies weet ik het ook niet.’
‘We weten het nooit precies,’ mopperde Megan. ‘Pap is er goed in om altijd alleen de grote lijnen te vertellen en iedereen naar de rest te laten raden.’
Die schoft heeft hen met opzet in het ongewisse gelaten, dacht Harry woedend. En dan dat excuus van Ron dat hij langs Chicago moest om zijn zakenpartners te spreken… wat een gelul. Maar ja, dat was wijsheid achteraf. Hadden de mensen hier maar eerder geweten waar die rotzak werkelijk mee bezig was…
Ellie negeerde de opmerking van haar dochter. Ze wendde zich tot Harry, maar haar blik was nietsziend, alsof ze naar binnen keek, naar een herinnering die ze niet met hen wilde delen. ‘Ik ga ervan uit dat Ron elk moment kan bellen. Waarschijnlijk heeft hij zijn plannen op het laatste ogenblik gewijzigd. Dat doet hij wel vaker, dat weet jij ook wel.’ Ellie verviel weer in stilzwijgen, nog steeds met haar wijsvinger tegen haar hals tikkend.
Megan beet op haar lip. Ze deed duidelijk haar best de woorden in te slikken waarmee ze haar moeders hoop elk ogenblik iets van Ron te horen de grond in kon boren. ‘Heeft mijn vader echt op die vlucht naar Mexico gezeten?’ vroeg ze aan Harry. ‘Komt al die verwarring daardoor? Misschien is pap in Mexico vermist geraakt en hebben ze een communicatieprobleem met de politie daar?’
De arme meid keek zo verdraaide hoopvol. Harry verplaatste zijn gewicht van de ene voet op de andere om de spanning wat te verlichten. Niemand van hen had eraan gedacht te gaan zitten, alsof ze door de schok niet meer in staat waren gewone dingen te doen. ‘Nee, dat is het helaas niet. De politie in Florida is er zeker van dat Ron het land niet heeft verlaten. De screening voor de internationale vluchten is heel grondig, en de politie is ervan overtuigd dat je vader niet in het vliegtuig heeft gezeten.’