‘Welke datum staat op het testament uit Chicago?’ vroeg ze, zelf verbaasd dat ze ondanks haar woede zo’n samenhangende vraag kon stellen. ‘Heeft mijn vader dat voor of na het testament van mijn moeder ondertekend?’
Cody schraapte zijn keel alweer. ‘Dat is ook al zo merkwaardig aan de hele situatie. Het testament uit Chicago is op precies dezelfde dag ondertekend als het exemplaar dat ik drie jaar geleden voor je vader heb opgemaakt.’
‘Op dezelfde dag?’ Megan staarde hem aan. ‘Hoe kon mijn vader tegelijk een testament in Chicago en hier in Wyoming ondertekenen? Dat is onmogelijk.’ Ze voelde een flits van hoop. ‘Dat testament uit Chicago moet wel valsheid in geschrifte zijn.’
‘Dat denk ik niet. Zoals ik al zei, ziet de handtekening van je vader er authentiek uit, en het testament is zoals het hoort in bijzijn van getuigen ondertekend en notarieel bekrachtigd. Fenwick Jager is ook wel te ervaren om te rommelen met zoiets belangrijks als de datum op een juridisch document.’
‘Hoe kan het dan dat beide testamenten op dezelfde dag zijn ondertekend? Thatch ligt tweeduizend tweehonderdvijftig kilometer van Chicago vandaan!’
‘Dat lijkt inderdaad nogal ver gezocht,’ gaf Cody toe. Aan de uitdrukking op zijn gezicht was te zien dat hij liever stenen zou hakken in een ploeg geketende dwangarbeiders dan dit gesprek voort te zetten. Hij kuchte weer.
Het leek erop dat keelklachten een veelvoorkomend verschijnsel waren bij mensen die het over Ron Raven moesten hebben, dacht Megan verbitterd.
‘Ik neem aan dat je vader er opzettelijk voor heeft gezorgd dat beide testamenten op dezelfde dag zijn ondertekend,’ hernam Cody. ‘Ik heb het in mijn agenda nagekeken, en je vader kwam pas laat in de middag op mijn kantoor. Het was mijn laatste afspraak die dag. Als Ron ’s morgens vroeg het testament in Chicago heeft getekend, is het mogelijk dat hij naar Jackson Hole is teruggevlogen en op tijd in Thatch is gearriveerd om op die dag nog een testament op mijn kantoor te ondertekenen. Er is immers een uur tijdsverschil tussen hier en Chicago.’
Waarom zou haar vader in ’s hemelsnaam zoiets bizars hebben gedaan als twee testamenten op dezelfde dag tekenen? Om ervoor te zorgen dat de juridische geldigheid van beide documenten in twijfel getrokken zou worden zodat zijn bezittingen door de rechtbank tussen zijn twee gezinnen verdeeld zouden worden? Of alleen om ervoor te zorgen dat zijn erfgenamen zoveel mogelijk problemen ondervonden? Door alles wat ze onlangs over haar vader had geleerd, neigde ze erg tot de laatste mogelijkheid.
Cody probeerde te glimlachen. ‘Er is een lichtpuntje in deze situatie. Het testament dat ik heb opgemaakt, is later op de dag ondertekend dan het exemplaar in Chicago. Dat moest wel. Ron kon onmogelijk diezelfde dag nog na zijn bezoek aan mijn kantoor in Chicago zijn gearriveerd – niet tijdens kantooruren. Dat houdt in dat het testament dat ik heb opgemaakt, en dat in bezit van je moeder is, hoogstwaarschijnlijk de laatste wil van je vader weergeeft.’
‘En dat zal bij de rechtbank voor ons pleiten?’
‘Dat zullen we in elk geval aanvoeren, ja.’ Gelaten haalde Cody zijn schouders op. ‘Het bestaan van twee testamenten met dezelfde datum doet vermoeden, op zijn zachtst gezegd, dat je vader ambivalent was in zijn wensen. Ieder hof voor erfrecht zal het bestaan van het andere testament in acht nemen in het besluit over de verdeling van je vaders bezittingen. Maar er is nog een punt in het voordeel van je moeder. Ze is de eerste en dus wettige echtgenote van je vader. Liam en jij zijn zijn wettige kinderen. Dat doet er ook nog wel toe, tegenwoordig, al is het niet zo belangrijk als dertig jaar geleden.’
‘Zeg niets tegen mijn moeder over dat andere testament,’ zei Megan. ‘Alsjeblieft, Cody, beloof dat je haar niet opzadelt met die last. Ze heeft alle andere slagen die haar deze week zijn toegebracht nog niet kunnen verwerken. Het is niet nodig dat ze zich nu ook nog zorgen moet maken over het eventuele verlies van de Flying W.’
‘Dat kan ik niet beloven, Megan. Ik zou het graag willen. Maar ik ben de juridisch adviseur van je moeder. Het is mijn plicht om haar te informeren over alle ontwikkelingen op juridisch gebied met betrekking tot de bezittingen van haar echtgenoot.’
‘Geef Liam en mij dan een paar dagen de tijd om te beslissen hoe we hiermee verder moeten,’ smeekte ze. ‘Natuurlijk moeten we het testament uit Chicago aanvechten. Niet voor mij, mij maakt het niet uit. Ik weet zelfs niet zeker of ik het geld van mijn vader wel wil –’ Ze brak haar zin af. ‘We moeten vechten voor mijn moeder. We kunnen de ranch niet overhandigen aan die… die vrouwen in Chicago. Het land is honderdveertig jaar in bezit van de familie van mijn moeder geweest. Het zou krankzinnig zijn het aan het kind van de maîtresse van haar echtgenoot te moeten overdragen!’