Uiterlijk onbewogen had Ellie zijn redevoering aangehoord. Haar gezichtsuitdrukking en stem bleven even ijzig als daarvoor. ‘Megan is al bijna zevenentwintig jaar lang mijn dochter. En hoelang kent ze u? Nog niet eens zevenentwintig dagen. Neem me niet kwalijk, maar die twee relaties kunt u dus onmogelijk met elkaar vergelijken.’
Megan kromp in elkaar. ‘Mam, ik snap heel goed dat dit voor jou allemaal niet meevalt. Het is voor iedereen heel moeilijk. Maar waar het om gaat, is dat Adam en ik ons al vanaf het eerste moment tot elkaar aangetrokken voelen –’
‘Jullie zijn nog jong. Jonge mensen voelen zich zo vaak tot elkaar aangetrokken…’
‘Niet zo. Niet zoals bij ons. We hebben allebei wel wat ervaring in de liefde. We weten allebei dat wat we voor elkaar voelen, heel anders en veel belangrijker is dan wat we hiervoor hebben ervaren.’
‘Het is heel leuk om verliefd te worden en dol op elkaar te zijn, maar dat is niet genoeg voor een goed huwelijk.’ Ellie snoof minachtend, maar die minachting bleek voor haarzelf bedoeld. ‘Ik was zo verliefd op Ron, en moet je eens zien waartoe dat heeft geleid.’
‘Dat het bij jou niet zo is gegaan zoals je hoopte, komt door hem,’ zei Megan zacht. ‘Niet door jou. Hij was je niet waard.’
‘Maar hoe weet je nu al, na die paar dagen dat je bij Adam bent geweest, dat hij jou waard is?’
‘Soms kom je iemand tegen bij wie je meteen weet wat je voelt,’ antwoordde Megan. ‘Tijd is niet doorslaggevend om iemand te leren kennen. Per slot van rekening kenden mijn vader en jij elkaar al als kind, jullie waren buren. Eigenlijk kende je hem zo ongeveer vanaf jullie geboorte. Met andere woorden: je kende hem helemaal niet. Niemand van ons kende hem.’
‘Dat mag dan wel zo zijn,’ hield Ellie vol, ‘maar volgens mij heb je wel meer dan een paar weken nodig om te beslissen of je de rest van je leven bij iemand wilt blijven.’
‘Dat ben ik met je eens, en daarom wil ik eerst naar Georgia verhuizen voordat ik allerlei overhaaste beslissingen voor de rest van mijn leven neem.’
‘En waarom ben jij degene die moet verhuizen?’
‘Omdat het voor mij gemakkelijker is om werk in een hotel bij Fairfax te vinden dan voor Adam om directeur van een bank in Wyoming te worden.’
Adam verbrak de stilte die daarop volgde. ‘Laat het alstublieft niet zo ver komen dat Rons onverantwoordelijke gedrag Megans geluk verstoort. Hij is het niet waard nog zoveel macht over haar leven te hebben, of over dat van uzelf.’
Ellie reageerde niet meteen. Toen keek ze eindelijk op, en hoewel ze nog steeds niet glimlachte, was haar vijandigheid duidelijk afgenomen. ‘Je hebt gelijk, Adam,’ zei ze. Voor het eerst sprak ze hem met zijn voornaam aan. ‘Dat Ron bigamie pleegde, mag mijn leven niet beheersen, en al helemaal mijn relatie met Megan niet kapotmaken. Ik hoef hem niet te vergeven, maar mijn leven moet doorgaan. Dank je wel. Je hebt me laten inzien dat ik zijn bedrog achter me moet laten. Verstandelijk wist ik dat al wel, maar nu weet ik het ook diep vanbinnen.’
‘Vind je het dan niet erg dat ik naar Georgia ga?’ Megan kon bijna niet geloven dat er toch een kans bestond de zegen van haar moeder te krijgen.
‘Natuurlijk vind ik dat wel erg.’ Eindelijk glimlachte Ellie flauwtjes. ‘Maar dat wil niet zeggen dat ik jullie niet heel veel geluk samen wens. Als Adam Fairfax de ware jacob voor jou is, dan moet je hem hebben.’
‘Dank je. O, mam, dank je.’
Ellie omhelsde haar dochter net zo innig als haar dochter haar omhelsde. Daarna zei ze: ‘Ik zal maar eens iets te eten klaarmaken. Adam ziet eruit alsof hij uit elkaar ploft als hij je niet heel snel fatsoenlijk kan kussen.’
‘Je moeder had gelijk,’ zei Adam zodra ze alleen waren. ‘Ik sta op het punt te exploderen.’ Hij nam haar in zijn armen en kuste haar lang en vurig.
‘Ik hou van je, Megan Raven,’ zei hij toen ze naar lucht moesten happen. ‘Ik hou van je, met heel mijn hart.’