‘Klaar om te vertrekken?’ Zijn blik gleed weg van haar door tranen vlekkerig geworden gezicht. Op dit moment was hij gelukkig helemaal bevroren, en hij wilde niet dat het vuur hem weer zou verteren.
‘Waar gaan we naar toe?’ Ze hing haar tas over haar schouder.
‘Naar Las Criandas natuurlijk.’
‘Dat kon wel eens een gevaarlijke beslissing blijken,’ zei ze.
‘Is dat een dreigement, liefje?’
‘Nee, gewoon een waarschuwing.’
Adam ontblootte zijn tanden in iets wat in het schemerlicht voor een lachje zou kunnen doorgaan. ‘Rekening houdend met van wie de waarschuwing komt, zie ik geen redenen om mijn plannen te wijzigen.’
Afgezien van een enkele opstandige blik reageerde ze niet, en ze stormde de kamer uit zonder te kijken of hij haar volgde.
Hoofdstuk 18
Het zou vast wel mogelijk zijn geweest de toestand nog meer te verpesten dan nu het geval was, alleen zou Megan momenteel niet weten hoe. De limo waarom Adam had gevraagd, stond voor het hotel te wachten toen ze beneden aankwamen, en ze stapte in. Meteen schoof ze helemaal over de zitting naar de verste hoek en zette ze haar reistas op de stoel naast zich. Een volslagen overbodige barrière tussen haar en Adam, want hij zag eruit alsof hij liever tegen een hondsdol stinkdier aan zou zitten dan ook maar een centimeter bij haar in de buurt te komen.
Er waren vijf minuten verstreken voordat Adam ook in de wagen had plaatsgenomen, maar ze was te moe om te speculeren over wat hij in de tussentijd had gedaan. Ze leunde achterover tegen de bekleding en sloot haar ogen, zich afvragend hoe haar vader er in vredesnaam in was geslaagd zoveel jaren van leugens en bedrog te overleven.
Had hij zich ook misselijk gevoeld als er eens een keer iets misging? Had zijn hoofd gebonsd van de pijn, in de wetenschap dat hij de verkeerde keus had gemaakt maar dat de mogelijkheden uitgeput waren en er geen manier was om alles recht te zetten? Waarschijnlijk niet, nam ze aan. Voor zover zij wist, had haar vader juist genoten van de spanning van het bedrog. Het was duidelijk dat zij uit ander hout gesneden was. Ze was uitgeput, vermoeid tot op het bot. Dit soort moeheid was nieuw voor haar. Dit kwam eerder door wanhoop dan door een tekort aan slaap.
‘We hebben nog een paar dingen te bespreken,’ zei Adam toen hun chauffeur de snelweg eenmaal had bereikt. Dat was de eerste keer dat hij iets zei sinds ze uit het hotel waren vertrokken. ‘Hou er rekening mee dat ik momenteel een bijzonder kort lontje heb en dat het voor jou slechte gevolgen zal hebben als je liegt.’
‘Ik heb niet tegen je gelogen. Behalve dan gisteravond onder het eten.’
Hij ging daar niet op in. Natuurlijk. Dat verbaasde haar niets, want het was nou niet bepaald een sterke verdediging van haar integriteit.
‘Wat heeft Eric precies tegen je gezegd toen hij belde? Was het eigenlijk Eric wel?’ Zijn mond vertrok zich ironisch. ‘Heb je eigenlijk wel een telefoontje gekregen, of heb je de ober omgekocht zodat je een voorwendsel had om je meesterlijke kletsverhaal dat je te bang was om naar Belmopan te vliegen, te kunnen opdissen?’
Op dit punt kon ze hem net zo goed de waarheid, en niets dan de waarheid vertellen, hoewel ze het deprimerende vermoeden had dat Adam alles wat ze de afgelopen twaalf uur al dan niet had gedaan in een zo slecht mogelijk licht zou plaatsen. Het was heel verleidelijk hem te vertellen dat hij naar de maan kon lopen, maar met het oog op hun gemeenschappelijke veiligheid moest hij toch weten wat hij kon verwachten als ze naar Las Criandas vlogen.
‘Ik heb wel een telefoontje gekregen,’ zei ze. ‘Dat verwachtte ik niet, laat staan dat ik de ober had omgekocht.’ Ze haalde adem om moed te verzamelen. ‘Het was niet Eric die me opbelde. Het was iemand die beweerde een bericht namens mijn oom door te geven. Van de broer van mijn moeder, Ted Horn.’
Niemand zou Adam ervan kunnen beschuldigen dat hij traag van begrip was. ‘Aha. Dat was dan zeker dezelfde oom Ted die twee jaar geleden op de Flying W verbleef, net voordat je vader mijn bank benaderde en me voor drie miljoen dollar oplichtte.’
‘Eh… ja.’
‘Dat is dan ook die oom die als ingenieur in Zuid-Amerika werkt.’
De limo kwam met gierende remmen tot stilstand achter een grote andere wagen, maar Megan merkte het nauwelijks op. Niets hielp zo goed als uitgemaakt te worden voor een hoertje dat voor drie miljoen dollar met iemand de koffer in dook om alle bezwaren van het verkeer in Mexico City uit je hoofd te zetten.
‘Het klopt niet helemaal wat je zegt, dat oom Ted in Zuid-Amerika werkt. Om precies te zijn, werkt hij in Midden-Amerika.’ Ze slikte iets weg. ‘Namelijk in Belize.’
Adam kneep zijn ogen tot spleetjes, maar dat was het enige teken van verbazing. ‘Bij de platinamijn in Las Criandas, neem ik aan.’