Adam bracht een kort, schor geluidje voort, alles wat hij op dat moment kon produceren bij wijze van lach. ‘Vanzelfsprekend.’ Hij richtte zich op. ‘Zal ik eens iets zeggen? Dit gesprek wordt eentonig. Ik verklaar het voor beëindigd.’ Hij gebaarde dat ze terug moest gaan naar zijn kamer.
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee.’
‘Of je kunt zelf naar mijn kamer gaan, of ik draag je.’ Hij hoopte echt dat ze zou weigeren zelf te lopen. Dat zou hem het excuus geven dat hij nodig had om haar aan te raken. Allemachtig, het zou fantastisch zijn haar bij haar schouders te pakken en heen en weer te schudden tot ze begon te huilen. Ze zou hem smeken haar te vergeven. Dat zou hij niet doen. Dan, als haar tranen te veel werden, zou hij haar op zijn bed gooien en haar wezenloos kussen. Of nee… niet kussen, dat hield te veel intimiteit in.
Adam haalde langzaam en lang adem, zijn gedachten dwingende gevaarlijke afgrond te verlaten. Toen hij ten slotte weer in staat was rationeel te functioneren, besloot hij dat hij zich verder moest aankleden en dat hij Megan niet uit het oog moest verliezen terwijl hij daarmee bezig was.
Hij gebaarde nogmaals dat ze naar zijn slaapkamer moest gaan. Toen ze nog geen stap verzette, stak hij zijn hand naar haar uit.
‘Raak me niet aan!’ Ze sprong aan de kant en keek hem aan alsof ook maar een vinger van hem op haar huid haar voor eeuwig zou bezoedelen.
Tot zijn verbazing kwetste haar weerzin hem. ‘Waarom wil je niet dat ik je aanraak, schatje?’ vroeg hij snerend. ‘Ik meen me te herinneren dat er gisternacht een aantal gelegenheden was waarbij je me smeekte om je aan te raken. En niet alleen je arm.’
‘Gisternacht was het heel anders.’
‘Dat kun je wel zeggen, ja.’ Hij kon de kille razernij in zijn eigen stem horen. ‘Gisternacht besefte ik nog niet dat je me seks aanbood in ruil voor geld. Jammer genoeg heb je jezelf te hoog ingeschat, liefje. Je bent goed, maar drie miljoen dollar ben je nou ook weer niet waard.’
Ze keek hem zwijgend aan. Haar gelaatstrekken waren niet langer, zoals voorheen, beweeglijk en expressief, ze leken nu wel uit graniet gehouwen. Zelfs haar ogen waren uitdrukkingsloos. Zonder iets te zeggen, en met haar schouder afgewend om elk toevallig contact met hem te vermijden, ging ze naar zijn kamer. Eenmaal daar ging ze met haar rug naar het raam staan, haar blik doelbewust van hem afgewend.
Dat kreng. Nou, dat spel van negeren kon hij net zo goed spelen als zij. Hij ging naar zijn badkamer en zette de douche aan, waarna hij zijn hoofd en schouders onder de koele stralen stopte. Dat hielp, dacht hij. In elk geval voelde zijn hart niet meer aan alsof het uit zijn borstkas zou kunnen barsten. Hij sloeg een handdoek om zijn nek en kwam net op tijd terug in de slaapkamer om te zien dat Megan door de verbindingsdeur terugging naar haar kamer.
Ditmaal maakte hij zich niet druk of hij wel verstandig handelde. Hij greep haar vast. Ze voelde teer aan toen ze tegenstribbelde om los te komen. Het verschil in lengte had nog nooit zo enorm geleken, en nog nooit van zijn leven had hij zich zo’n bruut gevoeld. Toen hij haar eenmaal in bedwang had, was hij opnieuw kwaad op haar, ditmaal omdat ze maakte dat hij zich schaamde. Waarom, dat zou hij niet precies kunnen zeggen.
Geen van beiden sprak een woord toen hij haar naar de badkamer dirigeerde, de deur achter haar dicht smeet en die blokkeerde door een stoel onder de deurklink te schuiven. Zijn schuldgevoelens schoof hij snel terzijde. Alle duivels, Megan had hém bedrogen, en niet andersom. Wat zij had gedaan, was zelfs erger dan bedrog, want dat veronderstelde een zekere mate van oprechtheid en vertrouwen. Hij betwijfelde of dat ooit in hun relatie aanwezig was geweest. Megan had hem doodgewoon voor de gek gehouden, en hij had zich gewoon voor de gek laten houden.
Met een boosaardige ruk pakte hij een schoon shirt uit de kast, zocht sokken en schoenen bij elkaar en gooide lukraak wat schone kleren in zijn reistas, gevolgd door geld, creditcards en zijn paspoort uit het wandkluisje. Hij belde naar de hotelbalie om een limousine voor de reis naar de luchthaven van Toluca te regelen en ging toen naar Megans kamer om haar bagage te pakken. Vervolgens schreef hij een kort berichtje op briefpapier van het hotel waarin hij verklaarde dat Megan en hij naar Las Criandas in Belize wilden vliegen met Navigación Águila, met Eric Connolly als piloot. De enveloppe adresseerde hij aan de hotelmanager. Hij stak het briefje in zijn zak om vlak voor hun vertrek aan de baliemedewerker van het hotel te kunnen overhandigen. Als laatste haalde hij de stoel onder de deurklink van de badkamer vandaan en rukte hij de deur open.
Megan had gehuild, maar ze wreef met haar hand over haar gezicht om de tranen weg te wissen. De blik die ze hem toewierp, was hard en uitdagend. Hij negeerde zowel de tranen als de uitdaging en gaf haar haar tas.