‘Nee… Niet Belmopan.’ Opeens klonk haar stem moe en emotieloos, en hij kon tranen in haar ogen zien. Maar ditmaal negeerde hij ze, ze opvattend als onderdeel van haar spel.
‘Als je niet naar Belmopan gaat, waarheen dan wel?’
Mismoedig schudde ze haar hoofd en wendde haar blik van hem af.
Hij pakte haar schouders vast om haar zo te dwingen hem aan te kijken. ‘Ik vroeg je wat. Als je niet naar Belmopan gaat, waarheen dan wel?’
‘Dat wil je niet weten. Echt, Adam, je kunt me beter laten gaan. Dat is veel beter.’ Ze sprak nog zachter. ‘Veiliger.’
Hij lachte hardop, een iets beter alternatief dan keiharde beledigingen naar haar schreeuwen. Door de hitte van zijn woede was zijn beschermende ijslaag aan het smelten gebracht, en tot hij die ijslaag weer even dik kon krijgen als voorheen, leed hij pijn. Helaas bleef het vuur van zijn woede opstoken; een geweldig effectieve vicieuze cirkel.
‘Het schiet meer op als je meteen weet dat ik er niet in trap, wat je me ook wilt voorliegen. Ik zal eens een paar dingen voor je op een rijtje zetten. Ik weet niet of je gepassioneerde smeekbede om de Flying W voor je lieve oude moedertje te redden, wel oprechter was dan de rest van de onzin die je de afgelopen weken over me hebt uitgestort. Daarom zal ik je niet dreigen met beslaglegging op de ranch, want misschien kan dat je in werkelijkheid niets schelen. Daarom doen we het zo: als je me niet binnen tien seconden vertelt waar je vanochtend heen had willen gaan, zal ik je zodra je terugbent in Amerika laten arresteren wegens kapitaaldiefstal. En ik zal ervoor zorgen dat de bewijzen kloppen.’ Zijn bedreiging klonk zo afschuwelijk omdat hij het meende.
Megan werd bleek. ‘Kapitaaldiefstal? Waar heb je het over? Ik heb niets gestolen.’
‘Behalve drie miljoen dollar van mijn bank. Alles wijst erop dat je weet waar het geld is.’
‘Ik weet niet waar het geld is, Adam. Ik wou bij alles wat me lief is, dat ik het wist! Mijn grootste angst is dat het al is verdwenen en dat we het niet meer terug kunnen krijgen.’
Hij zei niets maar liep gewoon naar de telefoon en begon toonloos af te tellen. ‘Tien, negen, acht, zeven –’
‘Las Criandas,’ zei ze snel. ‘Ik wilde Eric vragen me naar Las Criandas te vliegen. Dat is een klein Mayastadje in het westen van Belize, maar een paar kilometer van de Mexicaanse grens.’
Hij draaide zich om en leunde tegen het nachtkastje, een nonchalante houding aannemend die hij nog in geen miljoen jaar voelde. Hij slaagde erin zijn stem kil spottend te laten klinken. ‘Ik neem aan dat je niet op zoek gaat naar overblijfselen uit de Mayatijd, dus wat is er dan voor de donder zo interessant voor jou aan het stadje Las Criandas?’
Ze weifelde even voor ze zei: ‘Er is een platinamijn vlak bij dat stadje.’
‘Aha. Een platinamijn. Nu wordt het me duidelijk. Dus Ron Raven heeft mijn geld in die platinamijn geïnvesteerd.’
‘Het is niet jouw geld. Het is van de bank, en we hebben de rente altijd betaald –’
Hij sprak door haar rechtvaardiging heen alsof ze niets had gezegd. ‘Je verwacht mijn drie miljoen dollar terug te halen bij iemand die voor de platinamijn van Las Criandas werkt –’
‘Niet verwacht. Ik hoop het.’
Weer negeerde hij haar. ‘Je deed heel erg je best er zonder mij naar toe te gaan, dus was je niet van plan mij het geld terug te geven. Dat is diefstal. Waar had je met de buit naar toe willen gaan, liefje? Naar Brazilië misschien? Of wat dacht je van de Kaaimaneilanden? Daar bieden de banken interessante mogelijkheden. Maar dat wist je vast al van je vader.’ Zijn stem droop van het sarcasme. ‘Alle donders, ik wil wedden dat jij Rons beste leerlinge was in zijn School voor Leugens en Bedrog.’
‘Ik wilde er niet mee vandoor gaan,’ zei ze apathisch. ‘Ik wilde je niet bedriegen. Als je nou eens zou ophouden me te beledigen, en zou terugdenken aan alles wat er met ons tweeën is gebeurd, dan zou je wel beseffen dat ik je nooit heb willen bedriegen. In ’s hemelsnaam, Adam, denk na. Als ik van plan was geweest het geld van de bank te stelen, dan zou ik je in de eerste plaats heus niet gevraagd hebben met me mee naar Mexico te gaan.’
‘Natuurlijk wel, liefje. De beste zwendelaars spelen het spel graag zo lang mogelijk. Dat is deel van de pret.’
‘Misschien is het deel van de pret als je zwendelaar bent, maar dat ben ik niet.’ Ze spuugde elk woord uit. ‘Ik amuseer me er niet mee mensen te bedriegen.’
‘Je rechtschapenheid is een voorbeeld voor velen. Vergeef me dat ik je niet meteen voordraag om heilig te worden verklaard.’
‘Ik had mijn redenen om je niet te vertellen dat ik vanochtend wilde vertrekken.’ Ze haalde bevend adem. ‘Ik zweer dat ik het geld, als het me lukte het terug te vinden, aan jou zou geven. Tot op de laatste vervloekte cent.’