Hij kon geen antwoorden op zijn eigen vragen bedenken, maar toch bewoog hij zich nog steeds niet en zei hij geen woord. Een loden gewicht drukte midden op zijn maagstreek. Vanuit zijn liggende positie keek hij met één oog naar Megan die door de tweede deur haar eigen kamer binnen glipte. Hij wachtte tot ze de deur aan haar kant op slot deed, maar klaarblijkelijk was ze bang dat hij door het klikkende geluid wakker zou worden.
Als hij wilde, zou hij achter haar aan kunnen gaan, naar haar kamer, en dan zou ze met al dat gedoe geen steek opgeschoten zijn.
Dat leek hem een goed idee. Hij stond op, zijn bewegingen net zo geruisloos als die van Megan. De linnen broek die hij bij het diner had gedragen, lag als een verkreukeld hoopje op de vloer naast het bed. Hij deed de broek aan en probeerde nergens aan te denken terwijl hij de rits omhoogtrok.
Geruisloos liep hij naar de tussendeuren, deed die aan zijn kant open en drukte zich er plat tegenaan. Door zijn hals uit te rekken, kon hij een deel van Megans kamer zien, waaronder een stuk van het bed en het nachtkastje. Ze had de lamp aangedaan maar er een handdoek overheen gelegd om het licht minder fel te laten schijnen. Het gedempte licht was net genoeg om te zorgen dat ze niet tegen het meubilair aan botste, maar niet genoeg om door de tussendeuren te schijnen.
Megan zelf was niet in zicht. Hij vroeg zich even af of hij misschien overdreven reageerde. Hij zou zich wel heel onnozel voelen als zou blijken dat hij als een commando tijdens een nachtelijke overval had gehandeld omdat ze naar het toilet moest en hem niet had willen storen.
Na een paar minuten constateerde hij echter dat hij de situatie niet verkeerd had ingeschat. Megan liep vanuit de richting van de badkamer terug naar het bed. Ze had zich aangekleed en droeg nu een katoenen broek met een zomerjasje, en ze had haar haren geborsteld en in een paardenstaart gedaan. Alleen droeg ze nog geen schoenen. Ze nam het risico niet om hem te wekken, concludeerde Adam grimmig.
Het drong tot hem door dat ze haar spullen aan het pakken was. Niet haar grote koffer, maar de lichte tas die ze in het vliegtuig bij zich had gehouden op hun reis van Amerika naar Mexico City. Hij zag haar weer uit het zicht verdwijnen om even later terug te keren met haar toiletartikelen. Ze propte het reissetje onder in de lichte reistas, en daarachteraan kwamen zo te zien ondergoed en een paar T-shirts. Het licht was zo schemerig dat hij het niet met zekerheid kon zeggen, maar hij durfde wel te wedden dat wat ze uit het muurkluisje haalde, haar paspoort was. Ze stopte het in haar portemonnee.
De druk op zijn maagstreek veranderde in een bal van vuur, en de vlammen raasden met een woeste snelheid door zijn aderen. Eerst had Ron Raven hem bedrogen, en nu deed Ron Ravens dochter precies hetzelfde! Hij kon niet geloven dat hij zo belachelijk dom was geweest. Megan bereidde zich er duidelijk op voor zonder hem te vertrekken. Ze had hem bij zich gehouden tot ze een goed spoor opgepikt hadden naar de ontbrekende miljoenen, en nu liet ze hem vallen. Wat was hij eigenlijk? De grote kanshebber voor de rol van dorpsgek? De vorige avond aan het diner had hij haar zo ongeveer uitgenodigd hem te bedriegen.
Megan, liefje, we hoeven niet naar Belize te gaan als dat je op je zenuwen werkt. Hij kromp ineen bij de herinnering aan zijn sentimentele gedrag. Wat een vervloekte idioot was hij geweest.
Woest gooide hij de tussendeur open en beende haar kamer binnen. ‘Waar ben jij verdorie mee bezig?’
Megans hoofd ging met een ruk omhoog. Ze zag er panisch uit, wat waarschijnlijk wel aangaf hoe ze zich voelde. Of juist niet. Het leek er veel op dat ze heel goed in staat was er zo uit te zien als ze wilde. Ze kon zelfs toneelspelen dat ze een spectaculair orgasme had.
‘Adam… Ik dacht dat je sliep.’ Ze klonk buiten adem.
‘Je eerste fout.’ De vuurbal diep in hem bevroor tot het bekende ijs toen hij weer controle over zijn idiote smoorverliefde emoties kreeg. ‘Ik herhaal… waar ben jij verdorie mee bezig?’
‘Ik kon niet slapen.’ Ze wapperde met haar handen. ‘Ik… Het spijt me dat ik je wakker gemaakt heb. Ik was gewoon vast wat… spullen aan het inpakken.’
Hij wierp een veelzeggende blik op haar kleding, en ze bloosde. Ze was gekleed om weg te gaan, en dat wisten ze allebei. Hij greep haar reistas en hield die op de kop boven het bed. Kleding, schoenen en toiletartikelen landden op een stapeltje op de deken.
‘Wil je misschien toch een ander antwoord bedenken, liefje?’
Ze vatte zijn koosnaampje niet op als iets anders dan een belediging, net zoals het was bedoeld. ‘Adam, niet boos worden.’ Haar stem klonk nu timide. ‘Ik weet wat je denkt, maar ik probeerde te doen wat mij het beste leek –’
‘Dat neem ik zonder meer van je aan. Alleen bedoel je wat het beste leek voor jóú. Omdat je het nogal moeilijk schijnt te vinden om de waarheid te zeggen, zal ik je een handje helpen. Waar wilde je naartoe? Naar Belmopan?’