‘Behalve dat het gênant zou zijn, zou het voor Eric geen gevolgen hebben als we hem op een leugen betrapten,’ merkte Adam op. ‘Hij leek me nou niet echt een man die snel last heeft van schaamtegevoelens. Zijn vlieglicentie staat niet op het spel. Er bestaat geen wet die zegt dat piloten hun precieze vluchtgegevens moeten geven aan mensen die zomaar hun kantoor komen binnen lopen. Als ik het zou moeten raden, dan zou ik zeggen dat Eric tegen ons loog omdat jouw vader hem daarvoor betaald heeft. Het kostte hem niets om aan Rons verzoek te voldoen. Met andere woorden: je vader was degene die iets te verbergen had, niet Eric.’
Adam zag wel dat zijn reactie Megan niet tevredenstelde. Hij merkte dat het telefoongesprek haar toch wel erg overstuur gemaakt had. Haar handen trilden licht, en ze deed niet meer alsof ze van het dessert at maar schoof het schaaltje met een afkerig gebaar aan de kant.
‘Dat verklaart Esmeralda’s uitbarsting nog niet,’ zei ze. ‘Je zei toch dat ze tegen Eric schreeuwde dat ze hem nog wel zo had gewaarschuwd om zich niet in te laten met de vluchten van mijn vader naar Belize? Dat klinkt alsof ze wist dat er aan het eind van de reis iets gevaarlijks wachtte.’
Adam fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je hebt gelijk. Daar had ik niet bij stilgestaan. Maar toch kan ik me bijna niet voorstellen dat Eric zou proberen ons kwaad te doen terwijl hij de eerste zou zijn die door de politie verdacht zou worden.’
‘Als we door de moerassen van de jungle peddelen terwijl de piranha’s aan ons opblaasbootje knabbelen, dan weet ik niet of ik wel zo blij zal zijn met de wetenschap dat de politie Eric als eerste zal verdenken,’ zei Megan droog.
Adam lachte. ‘Dan peddelen we in elk geval nog samen. En om precies te zijn, ik geloof niet dat er piranha’s zitten in Mexico. Die zitten voor zover ik weet, alleen in de traag stromende rivieren in het Amazonegebied.’
‘Dan zal ik de vis die je hand eraf bijt, eens even vertellen dat hij buiten de grenzen van zijn leefgebied zit.’ Megans reactie klonk luchthartig, maar haar ogen stonden nog vol angst.
‘Zeg eens wat je wilt,’ zei hij terwijl hij zijn hand op de hare legde. Haar vingers, voelde hij, waren ijskoud. ‘Luister, er is niets wat ons dwingt naar Belize te gaan. We kunnen de vlucht van morgen ook afzeggen, als je dat liever wilt.’
Even sloot ze haar ogen. ‘Je weet niet hoe graag ik het inderdaad zou willen afzeggen…’
Ondanks Megans overduidelijke aanval van paniek had Adam niet verwacht dat ze zich echt wilde terugtrekken. ‘Ik begrijp waarom je je zorgen maakt. Maar als we het afzeggen, zullen we er nooit achter komen waar je vader mee bezig was –’
‘Of wat er met je drie miljoen dollar is gebeurd,’ zei ze mistroostig.
‘Vergeet dat geld nou eens even.’ Als het geld van hem zelf was geweest en niet van de bank, zou Adam het er al dagen geleden bij hebben laten zitten. ‘Er zijn belangrijkere redenen om naar Belize te gaan. Heb jij dan niet het gevoel dat we steeds dichter bij het motief voor de moord op je vader komen?’
Megan liet haar hoofd zakken. Toen ze weer opkeek, blonken haar ogen van de tranen. ‘Dat gevoel heb ik ook, ja,’ zei ze, maar daarna zweeg ze.
Hij hield haar hand steviger vast. ‘We kunnen de reis afzeggen, Megan, maar ik denk dat je je dan de rest van je leven zult blijven afvragen wat je vader heeft gedaan. Ja, als we naar Belize gaan, dan lopen we het risico dat je dingen over je vader verneemt die je niet bevallen, maar in elk geval heb je dan het definitieve antwoord.’ Hij zweeg een ogenblik. ‘Maar de keus is aan jou, lieveling.’
Dat kooswoordje ontsnapte hem ongemerkt. Tot zijn verrassing ontdekte hij dat hij het niet wilde herroepen.
Megan keek op, duidelijk verbaasd. Haar blik ving die van hem, en hij zag een hele stroom tegenstrijdige emoties om voorrang strijden. Het eindigde met een poging tot een vrolijk glimlachje, maar wat hem betrof, zag ze er hartverscheurend kwetsbaar uit, zo.
‘De keus is aan jou,’ herhaalde hij zacht.
‘Meen je dat, Adam?’
‘Ja. Zonder voorbehoud.’
De kleur kwam terug op haar wangen. ‘Ik ben misschien een watje, maar ik wil niet naar Belize gaan.’ Haar glimlach was mat. ‘Ik voel gewoon diep vanbinnen dat we iets gevaarlijks hebben losgewoeld toen we Eric vanmiddag ondervroegen. Ik vind dat we het beste terug kunnen gaan naar de politie in Miami en hun alles moeten vertellen wat we te weten zijn gekomen. Laat de politie het onderzoek maar doen.’
‘Dan bellen we Eric morgenochtend om de vlucht te annuleren.’ Hij herinnerde haar er maar niet aan dat zij oorspronkelijk degene was geweest die per se naar Mexico had willen gaan omdat de politie niet veel verder zou komen.