Ze schoof op de stoel tegenover hem. Hoewel ze opgewekt glimlachte, zag hij meteen dat ze van streek was. Ze was er goed in de buitenwereld een opgewekte façade voor te toveren, maar rond haar ogen en mond zag hij kleine tekenen van spanning die er tevoren niet waren geweest.
‘Ik hoop dat het geen slecht nieuws was, dat telefoontje,’ zei hij.
‘Dat niet.’ Ze aarzelde even. ‘Het was Eric, van Navigación Águila.’
‘Wat moest hij nou weer? En waarom heeft hij niet naar mij gevraagd?’
‘Ik denk dat hij je intimiderend vindt.’ Haar glimlach werd wat meer ontspannen. ‘Je hebt hem er vanmiddag compleet mee overvallen met het feit dat je vloeiend Spaans bleek te spreken.’
‘Ik moet zeggen dat het me ontzettend veel voldoening schonk toen ik hem kon laten horen dat ik wist dat hij loog. Dat maakt het het bijna waard, al die maanden dat ik in een lemen hut in Peru heb moeten slapen. Eric klonk verdomde overtuigend met dat verhaal dat je vader een maîtresse in Chichén Itzá zou hebben. Als ik niet had verstaan wat Esmeralda naar hem schreeuwde, zou ik elk woord van hem geloofd hebben. De details die hij noemde, waren heel overtuigend.’
‘Om niet te spreken over die verontschuldigende blikken die hij mij steeds toewierp om te laten merken hoe vervelend hij het vond dat hij de geheimen van mijn vader moest onthullen.’ Megan trok een rimpel in haar neus. ‘Alle mensen, wat een slijmbal. Volgens mij genoot hij van iedere minuut.’
‘En heb je gemerkt dat hij ons precies genoeg details over die zogenaamde minnares gaf om haar niet helemaal gezichtsloos te laten blijven, maar veel te weinig om haar te kunnen opsporen?’
‘Dat viel mij ook op, ja.’ Megan zweeg even. ‘Zijn leugens zaten eigenlijk zo goed in elkaar, dat ik me afvraag of mijn vader ze van tevoren met Eric heeft doorgenomen.’
‘Die mogelijkheid is ook bij mij opgekomen,’ bekende Adam. ‘Eric lijkt me nou niet direct een groot licht. Zijn verhaal was te perfect. Maar terug naar dat telefoontje… wat wilde hij?’
‘Volgens hem had hij een logistiek probleem met een andere vlucht, waardoor we morgenochtend pas tegen elf uur uit Toluca kunnen vertrekken. Hij zei dat hij ons belde zodat we niet voor niets een uur lang op het vliegveld zouden moeten rondhangen.’
Adam trok een wenkbrauw op. ‘Dan heeft Eric zich klaarblijkelijk nog niet aangepast aan de Mexicaanse relaxte omgang met tijden. Het verbaast me dat hij ons speciaal belt om een vertraging van een uur door te geven.’
‘Ja, mij ook. Om eerlijk te zijn vraag ik me af of hij wel de waarheid vertelt.’
‘Ik weet wel zeker dat hij dat niet doet. De waarheid lijkt op het kantoor van Navigación Águila niet dik gezaaid te zijn.’
Megan staarde hem met grote ogen aan. Adam had de eigenaardige indruk dat zijn nonchalante opmerking haar echt angst aanjoeg.
‘Wat bedoel je?’ vroeg ze. ‘Heeft Eric… Heeft Esmeralda nog iets anders gezegd toen ze naar hem schreeuwde?’
‘Niets belangrijks.’ Hij grinnikte. ‘Tenzij je het hebt over het gedeelte waarin ze haar echtgenoot zo stom als het achtereind van een varken noemde. Tenminste, ik denk dat het daarmee het best vertaald is.’
Megan glimlachte niet terug. ‘Om eerlijk te zijn, Adam, heb ik geen goed gevoel over deze reis naar Belize.’ Ze stak haar lepel in het karamelpuddinkje dat was geserveerd terwijl zij aan de telefoon was, maar ze nam geen hap. ‘Misschien nemen we hiermee meer op ons bord dan we kunnen behappen.’
Adam keek haar lang en onderzoekend aan. ‘Heeft Eric je soms bedreigd?’ vroeg hij.
Haar lepel kletterde neer op het schaaltje. ‘Nee, natuurlijk niet! Ik heb precies gezegd wat hij tegen mij zei. Maar er is iets griezeligs aan hem…’
Adam haalde zijn schouders op. ‘Zoals je al zei, hij is een slijmbal.’
‘Het is meer dan een overdaad aan slijmproductie. Waarom stond hij erop me persoonlijk te spreken, in plaats van gewoon een boodschap voor ons achter te laten op de voicemail van het hotel? Zo belangrijk was zijn boodschap nou ook weer niet, zoals je al zei. Alleen bedacht ik terwijl ik naar hem luisterde… Wat als hij ons meeneemt, de lucht in, en ons dan ontvoert of zoiets?’
‘Waarom zou hij het voortbestaan van Navigación Águila daarvoor op het spel zetten? Los van het feit dat er een gigantisch verschil bestaat tussen een slijmbal en een crimineel. Hij zou zijn middelen van bestaan verliezen, en de kans dat hij voor ons genoeg losgeld krijgt om dat te compenseren, is vrijwel nihil.’
‘Ik heb geen idee wat zijn motief zou kunnen zijn. Dat is juist zo frustrerend. Ik kan zelfs niet helemaal benoemen waardoor ik me niet op mijn gemak voel. Maar waaróm heeft hij dat hele verhaal afgedraaid dat hij mijn vader naar Chichén Itzá vloog? Waarom zou hij liegen, als hij niet betrokken is bij iets waarvan hij niet wil dat het ontdekt wordt?’