Het enige dat haar er op dat moment van weerhield om weg te rennen, was een vreemd futloos gevoel. En ook de angst dat ze opnieuw zou instorten. Daarnaast was ze deze man een verklaring schuldig waarom ze zomaar zijn suite binnen was gestormd. Ze zou gewoon wachten totdat hij terugkwam, en dan zou ze zich verontschuldigen en weggaan. Hopelijk was ze tegen die tijd weer in staat om met enige waardigheid de deur uit te lopen en een ander toevluchtsoord te gaan zoeken waar ze haar wonden kon likken.
Sebastian stapte onder de koude waterstraal vandaan en droogde zijn lichaam snel af met een handdoek. Hij had een koude douche moeten nemen omdat hij zo door lustgevoelens was overvallen toen hij haar naar binnen had gedragen, dat hij bijna zijn zelfbeheersing had verloren.
Hij kon nog steeds de zachte ronding van haar borst tegen zijn zij voelen, de zijdeachtige streling van haar haren die tegen zijn lichaam aan waren gezwaaid. Haar huid was net zo zacht als hij zich eerder op de avond had verbeeld.
Zachtjes vervloekte hij zichzelf toen zijn lichaam opnieuw reageerde. Hij trok een zwarte broek en een wit overhemd aan. Aan de manier waarop ze zojuist achteruit was gedeinsd te zien, voelde ze niet dezelfde aantrekkingskracht als hij. En wat deed ze hier eigenlijk? Ze zou nu op haar huwelijksfeest moeten zijn, maar ze zag eruit alsof er iets verschrikkelijks was gebeurd. Hoewel ze nog steeds beeldschoon was.
Grimmig besefte hij dat hij die blik eerder op de avond duidelijk niet verkeerd had begrepen. Haar mond… Hij klemde zijn kaken op elkaar toen hij aan haar bevende lippen dacht. Hoe ze die lippen op elkaar had geperst om haar emoties in bedwang te houden. Hij had haar hoofd naar zich toe willen trekken om zijn mond op de hare te drukken en te testen of ze net zo zoet smaakte als ze eruitzag.
Hij had net zijn eerste set baantjes in het zwembad achter de rug toen ze het terras op was gerend. Een seconde lang had hij gedacht dat hij hallucineerde. Of gek was geworden. Hij had hardop gesproken om haar verschijning te verjagen, maar toen had ze zich schreeuwend omgedraaid. Ze was duidelijk geschrokken dat er iemand was. En zodra hij zich had gerealiseerd dat ze echt was, was zijn brein doorgebrand.
Geërgerd dat hij zijn zelfbeheersing zo was verloren, haalde Sebastian diep adem. Vervolgens liep hij terug naar de woonkamer.
Aneesa hoorde dat de vreemdeling terugkwam. Ze stond op en voelde zich onmiddellijk weer duizelig worden. Binnen een seconde stond hij naast haar – dit keer was hij aangekleed, zag ze tot haar opluchting.
Met zachte hand duwde hij haar terug op de bank, maar zijn stem klonk grimmig.
‘Je bent niet in staat om ergens naartoe te gaan.’
Voordat Aneesa kon protesteren, overhandigde hij haar een glas met een goudbruine drank. Ze keek op. ‘Ik drink niet,’ sprak ze met hese stem.
‘Beschouw het maar als een medicijn. Je hebt iets nodig. Je bent duidelijk erg van streek.’
Nu pas viel het haar op dat hij een Engels accent had. Met licht trillende handen pakte ze het glas van hem aan. Met opgetrokken neus nam ze een slokje, en ze trok een gezicht toen de vurige drank door haar keel gleed. Bijna onmiddellijk voelde ze een warme gloed in haar maag die naar de rest van haar lichaam uitstraalde.
Ze voelde dat hij zich terugtrok, en toen ze moed had verzameld om op te kijken, zag ze dat hij een paar meter van haar vandaan stond. Met zijn armen over elkaar geslagen stond hij tegen de glazen schuifpui geleund. Het wit van zijn overhemd kon de krachtige borstkas eronder niet verbergen, of de manier waarop de spieren in zijn armen opbolden. Hij bekeek haar aandachtig, en ze bloosde.
‘Het spijt me dat ik u heb gestoord. Ik had geen recht om hier zomaar binnen te komen vallen.’
Hij fronste zijn zwarte wenkbrauwen boven die betoverende ogen.
‘Hoe ben je eigenlijk binnengekomen?’
Aneesa moest even nadenken. Het grootste deel van haar vlucht was wazig. ‘Met een dienstlift, geloof ik. Naar een bijkeuken…’
Zijn mond verstrakte van ongenoegen, en Aneesa dacht dat hij boos op haar was. Opnieuw verontschuldigde ze zich. ‘Het spijt me zo. Echt. Ik had geen idee waar ik naartoe ging –’
‘Het is jouw schuld niet.’
Op dat moment begon er een telefoon te rinkelen, en Aneesa kromp ineen. Haar hart begon weer te hameren. Vol afgrijzen keek ze van de telefoon die op een tafeltje stond, naar de man. ‘Ze zijn vast naar me op zoek…’
Hij liep naar de telefoon. ‘Ik moet opnemen, anders sturen ze iemand naar boven.’
Geagiteerd staarde ze naar hem. ‘Zeg alstublieft niet dat ik hier ben. Alstublieft! Ik kan het nog niet aan.’
De man pakte de telefoon. ‘Ja?’ zei hij zonder zijn ogen van haar af te wenden.
Ze kon vaag een paniekerige stem aan de andere kant van de lijn horen. Hoogstwaarschijnlijk belden ze elke kamer in het hotel. De moed zonk haar in de schoenen. Deze man was een vreemde voor haar. Hij was niet verplicht haar te beschermen. Op het moment dat ze het ergste vreesde, onderbrak hij de spreker aan de telefoon en zei: ‘Ik heb niemand gezien. Stoor me alsjeblieft niet meer, behalve als het dringend is. Ik ben ervan overtuigd dat de manager de situatie aankan.’