‘Sebastian, ik weet dat je heel veel hebt meegemaakt met je familie, en dat spijt me. Maar geloof me, ook al wil je nog zo graag, een relatie die niet op liefde is gebaseerd, is niet het beste voor jouw kind. Ons kind. Het spijt me als je dat idealistisch vindt klinken, en ik begrijp dat er dingen duidelijk voor je zijn geworden, maar alsjeblieft… Dit moeten we niet doen.’
Ze keek een andere kant op, want die verdraaide tranen waren weer terug. Ze voelde dat hij bewoog, en ze keek naar beneden toen hij aan haar hand trok. Hij zat op een knie voor haar, en nu begonnen de tranen echt te stromen.
‘Alsjeblieft, Sebastian,’ zei ze hoofdschuddend. ‘Niet doen. Je weet niet hoe wreed dit is.’
Hij keek naar haar op. ‘Wat wreed zou zijn, is als jij mij mijn enige kans op geluk zou ontzeggen.’ Zijn greep om haar hand werd steviger. ‘Ik weet niet of je meende wat je gisteravond zei, maar ik heb de hele dag gehoopt dat je het meende. Aneesa… Ik ben verliefd op je. Ik ben zo ongelooflijk verliefd op je dat ik verdrink. Vanaf het moment dat je mij die avond aankeek, draaide mijn wereld de andere kant op. Maar ik had geen idee wat er aan de hand was. Pas toen we hier waren en ik zag wat liefde eigenlijk inhoudt, en het voor de eerste keer in mijn leven herkende…
‘Het lijkt wel alsof ik emotionele dyslexie heb gehad – elke keer dat je een beetje dichterbij kwam, duwde ik je weg omdat al mijn zelfbescherming werd bedreigd.’
Hij haalde iets uit zijn zak, en ze zag dat het een ring was. Een eenvoudig geslepen diamant, ongeveer half zo groot als haar eerste verlovingsring, en nu al oneindig veel waardevoller. Haar keel zat dicht van de emoties en verbazing en de groeiende hoop dat dit misschien wel echt was.
‘Ik kan niet zonder je, Aneesa.’ Zijn ogen keken haar ernstig aan. ‘Ik zou sterven. Zo simpel is het. En ik raak nog steeds in paniek als ik aan de baby denk, maar ik weet dat als jij met me samen bent, ik misschien een kans heb om het leven van mijn kind niet volkomen te ruïneren.
‘Dus wil je alsjeblieft…’ met bevende hand schoof hij de ring aan haar vinger ‘…deze ring dragen… en mijn minnares en mijn beste vriendin zijn, voor altijd. Ik wil met je trouwen, maar ik weet niet of je dat nog een keer wilt meemaken, en dat wil ik je niet aandoen als jij dat niet wilt.’
Ontroerd trok Aneesa hem omhoog. Eindelijk vond ze haar stem terug. ‘Ik meende het, gisteravond. Ik kon het niet tegenhouden. Ik had het al zo lang binnengehouden dat ik wist dat het er uiteindelijk een keer uit zou komen. Daarom wilde ik naar huis. Ik dacht dat je me uiteindelijk zou haten omdat ik zo je leven binnen was gedrongen. Ik was naar je toe gekomen omdat ik zwanger was, ja, maar na die avond kon ik je niet uit mijn hoofd zetten. Ik wilde je hoe dan ook weer zien…’
Sebastian omvatte haar gezicht met zijn handen en kuste haar zo hartstochtelijk dat ze er duizelig van werd. Vervolgens tilde hij haar op, en droeg hij haar naar de slaapkamer waar ze die eerste nacht hadden gevrijd. Waar hun baby was verwekt.
Opnieuw bedreven ze de liefde, en elk moment was doordrenkt van tederheid. En later, veilig in zijn armen, zei Aneesa zachtjes: ‘Ik heb het gevoel alsof ik droom. Ik ben bang dat ik zo meteen wakker word en erachter kom dat je weg bent.’
Geruststellend trok hij haar dicht tegen zich aan. Hij legde zijn hand over de hare op haar buik, over hun baby. ‘Als ík het kan geloven, dan kun jij dat helemaal,’ zei hij hees met een vleugje humor in zijn stem. ‘En de baby is het met me eens, voel je hem?’
Ze hield haar adem in, en daar was het, een nauwelijks waarneembaar gefladder tegen hun handen. Het leek met de minuut sterker te worden, tegelijk met haar geloof dat dit echt was, en dat alles mogelijk was. Zelfs een tweede poging om te trouwen.
Alsof Sebastian haar gedachten kon horen, begon hij plotseling te praten. ‘We zouden naar mijn eiland kunnen gaan en op het strand trouwen. Met alleen het personeel en een paar getuigen…’
Er borrelde een enorm gevoel van vreugde in haar op. Ze draaide zich om zodat ze hem kon aankijken. Zijn gezicht was open, er lag geen schaduw of geheim in zijn blauwe ogen, en haar hart sloeg over van geluk.
Ze glimlachte. ‘Dat zou ik fijn vinden.’
Hij fronste. ‘Zouden je ouders het niet erg vinden?’
‘Ik denk dat ze voor altijd dankbaar zullen zijn dat ze niet opnieuw een huwelijk in het openbaar hoeven mee te maken.’
Sebastian grijnsde. Hij kuste haar lang en teder, en trok zich toen terug. Er lag een ondeugende blik in zijn ogen toen hij voorzichtig zei: ‘Weet je nog dat je zei dat je het jammer vond dat je niet aan je tantes en nichtjes had gevraagd om je henna versieringen aan te brengen?’