Niet lang daarna kwam de dokter die verklaarde dat alles in orde was, en dat Aneesa gewoon iets moest eten. Dus werd ze de hele dag door haar goedbedoelende familie verzorgd. Maar niets kon de koude stroom tegenhouden die door haar bloed haar lichaam binnen drong.
Die avond trok ze een lange zwarte stretchjurk aan voordat ze naar het hotel ging. Voor het eerst merkte ze dat ze niet meer in haar spijkerbroek paste. Ze deed alleen wat make-up op omdat ze de schaduwen onder haar ogen wilde verbloemen, en omdat ze zich wilde wapenen. Ze trok een paar platte sandalen aan en drapeerde daarna een lange sjaal om haar schouders die ze als een sari over haar hoofd en buik kon slaan om zich te vermommen. Daarna ging ze op weg naar het hotel.
Ondanks haar vermomming stapte er een man op haar af zodra ze de foyer van het hotel binnen liep. ‘Miss Adani?’
Ze knikte, waarop hij met zijn hand een uitnodigend gebaar maken. ‘Ik zal u naar de suite van Mr. Wolfe brengen.’
Natuurlijk, dacht ze licht hysterisch. De eerste keer was ze niet via de normale route naar zijn suite gegaan.
Ze stapten in een privélift en waren maar al te snel boven. Aneesa’s handpalmen voelden klam aan, en haar hart sloeg sneller dan normaal. Ze hoopte maar dat ze niet weer flauw zou vallen.
De conciërge, of manager, ging haar voor en opende de deur van de suite. ‘Prettige avond, Miss Adani.’
En de deur werd achter haar gesloten.
Aneesa schoof de sjaal van haar hoofd naar haar schouders. Ze kreeg een bitterzoet gevoel van déjà vu. De situatie was bijna hetzelfde als op die avond. Er leek niemand te zijn. Er brandden slechts een paar lampen, die een zachtgeel licht verspreidden.
Maar er brandde ook licht op het terras, en de schuifdeuren waren open, zodat er een briesje naar binnen kwam. De lucht was schemerig. Aneesa zag de alomtegenwoordige Indiase vliegers tegen de donker wordende lucht van mensen die op het dak van hun huis aan het oefenen waren.
Plotseling werd ze boos. Waarom had Sebastian niet beneden met haar afgesproken in een wat neutralere omgeving met meer licht? Ze haatte hem omdat hij haar weer in zijn verleidelijke wereld terug had gebracht. En waar was hij trouwens? Plotseling snakte ze naar frisse lucht, ze moest ademhalen voordat ze Sebastian zag en het einde van hun relatie als minnaars moest aanvaarden. Voordat ze het alleen nog over de praktische zaken van het ouderschap zouden hebben.
Ze liep naar het terras. Ze nam aan dat hij in zijn werkkamer was. Misschien was hij aan het telefoneren. Bij de sierlijk gehouwen stenen muur bleef ze staan. Ze legde haar handen op de rand en haalde diep adem, net zoals ze die avond al die weken geleden had gedaan.
En net als die avond klonk er plotseling een verleidelijke stem. ‘Je bent toch niet van plan om naar beneden te springen?’
Haar hart stond even stil, en kwam toen onregelmatig weer op gang. Dit keer draaide ze zich niet geschrokken om. Een lang moment bleef ze staan waar ze was. Toen vermande ze zich. Ze draaide zich om, en toen ze Sebastian zag, viel ze bijna weer flauw. Hij was verschrikkelijk aantrekkelijk, zelfs in een simpel wit overhemd en een donkere broek. Het was net alsof ze hem voor het eerst zag.
Ze glimlachte bitter. ‘Ik was die avond niet van plan om te springen, en nu ook niet. Dat is geen enkele man waard.’
Langzaam slenterde hij met zijn handen in zijn zakken in haar richting. Ze moest zichzelf dwingen om niet naar zijn slanke heupen te kijken.
‘Maar wat je met die bewering suggereert, is dat je aan de mogelijkheid hebt gedacht en het geen goed idee vond…’
Aneesa snoof. Ze was verward. Waarom deed hij zo… verleidelijk? Waarom was hij niet zakelijk? Haar oog viel op de tafel die achter hem stond. En waarom stond er een tafel gedekt voor twee, compleet met een zacht flakkerende kaars en een ijsemmer met champagne?
De pijn die door haar heen ging was zo fel, dat ze duizelig werd. ‘O, hemel… het spijt me. Je hebt een afspraakje. Je was het hier aan het voorbereiden en toen kwam ik naar buiten…’
Ze liep naar de deur, maar plotseling stond Sebastian naast haar en pakte haar bij de arm. Haar sjaal viel op de grond.
‘Nee, er komt niemand anders, Aneesa. Alleen jij en ik.’
‘Maar…’ Haar stem deed het niet. Ze slikte. ‘Waarom? Op deze manier? Ik dacht dat je alleen regelingen wilde treffen.’
Hij liet haar arm los, en voor het eerst zag ze een barstje in zijn zelfbeheersing.
Hij haalde een hand door zijn haren. ‘Dat is ook zo… Op een bepaalde manier.’
Aneesa wist niet wat ze ervan moest denken. Net als de vorige avond was ze bang dat ze iets zou doen of zeggen waarmee ze zichzelf zou verraden. Maar Sebastian staarde haar zo intens aan dat ze niet normaal kon nadenken.
‘Weet je nog, nadat we gisteravond hadden gevrijd… Weet je nog dat je iets tegen me zei?’