Lange tijd later, voldaan en loom, lag Aneesa met haar rug tegen de borstkas van Sebastian. Ze voelde dat hij weer hard werd tegen haar billen en ze maakte een sensuele beweging. Hoe moe ze ook was, ze wilde niet dat dit al voorbij was. Toen ze met haar hand naar achteren reikte om zijn billen te strelen, hoorde ze hem grinniken. Hij duwde haar haren opzij zodat hij hete kusjes in haar nek kon drukken.
Met een krachtige beweging van zijn heupen vond hij de plek waar ze nog steeds naar hem verlangde. Hij stootte omhoog, zijn armen strak om haar bovenlichaam, een hand op haar borst. Als vanzelf viel haar hoofd achterover, en terwijl hij keer op keer in haar stootte, totdat ze nauwelijks kon ademhalen of nadenken, kuste hij haar zo teder dat ze de tranen niet kon tegenhouden.
Nadat de storm was gaan liggen, was Aneesa verzadigd, uitgeput en overspoeld door emoties. Ze pakte zijn hand, vlocht haar vingers erdoorheen en drukte er vervolgens een kus op. En vlak voordat ze zich door haar vermoeidheid liet wegvoeren in een diepe slaap, dacht ze aan de woorden die al dagenlang op haar lippen lagen. ‘Ik hou van je.’
Sebastian bleef onbeweeglijk liggen. Had ze zojuist gezegd… Haar ademhaling was al diep en gelijkmatig. Misschien had hij het zich verbeeld? Hij kon de woorden niet meteen verwerken. Hij kon niet nadenken omdat zijn brein een weke massa was geworden na twee van de krachtigste orgasmen die hij ooit had gehad.
Een van zijn handen lag op Aneesa’s ronde buik, en juist toen zijn hoofd begon te duizelen door de betekenis van haar woorden, voelde hij plotseling een subtiele beweging onder zijn vingers. Een zachte trilling, als een kleine hartslag. Met ingehouden adem spreidde hij zijn hand uit, en daar voelde hij het weer. Zachtjes, nauwelijks merkbaar. Zijn baby.
Zo lag hij daar lange tijd klaarwakker. Totdat de zon de lucht met zachtroze strepen kleurde.
Toen glipte hij stilletjes uit bed en vertrok.
Hoofdstuk 10
Glimlachend rekte Aneesa zich de volgende ochtend uit. Haar lichaam voelde heerlijk zwaar aan. Op dat moment merkte ze pas dat ze naakt was, en kwam de herinnering aan de vorige avond terug. Haar ogen vlogen open.
Ze was alleen. De plek waar Sebastian had gelegen was koud. Ze hadden met elkaar gevrijd, en hij was weggegaan. Een verschroeiende pijn deed haar naar adem snakken, en ze trok haar knieën tegen haar borst. Dat was het dan. Hij was weg.
Een paar minuten lang had ze het zo koud dat ze dacht dat ze moest overgeven. Dat was belachelijk, want het moest buiten al bijna dertig graden zijn.
Alleen omdat ze bang was dat haar moeder zou komen kijken waar ze was, stond ze op. Maar toen ze in de buurt van de keuken kwam, struikelde ze. Ze hoorde Amrita mokkend zeggen: ‘Ik geloof gewoon niet dat hij weg zou gaan zonder mij gedag te zeggen!’
Aneesa moest even op de onderste trede van de trap gaan zitten. Haar huid was klam geworden. Tot dat moment had ze niet zeker geweten of hij weg was. Ze hoorde de sussende stem van haar moeder en daarna voetstappen.
‘Aneesa? Voel je je wel goed?’
Het was Akash.
Glimlachend stond ze op. Ze voelde al het bloed uit haar hoofd wegzakken, en plotseling begon alles om haar heen te draaien en werd ze door de duisternis opgeslokt.
Toen ze haar ogen weer opendeed, zag ze allemaal bezorgde gezichten, en ze probeerde overeind te komen. Ze lag op de bank in de huiskamer.
Onmiddellijk werd ze terug naar beneden geduwd.
‘Jij, jongedame, beweegt je niet. De dokter is onderweg.’
Ze protesteerde, maar niemand luisterde. Ze wilde uitroepen dat ze gewoon flauw was gevallen – ze had niets of niemand nodig. Behalve Sebastian en zijn eeuwigdurende liefde. Die belachelijke gedachte bracht een glimlachje op haar gezicht. Haar moeder, die haar duidelijk verkeerd begreep, glimlachte ook, van opluchting.
‘Je moet voorzichtig zijn, Neesa. Je bent net als ik. Ik viel de hele tijd flauw toen ik zwanger was.’
De rest van de familie glipte weg, en Aneesa vroeg op onverschillige toon: ‘Heb je Sebastian nog gezien voordat hij wegging?’
Haar moeder schudde ontkennend haar hoofd. ‘Volgens mij heeft hij een briefje voor je achtergelaten. Ik zal het even pakken.’
In de paar minuten dat haar moeder weg was, klom Aneesa bijna tegen de muren op. Ze griste het briefje bijna uit haar moeders hand, die echter geen aanstalten maakte om weg te gaan. ‘Ik denk dat ik hier even blijf liggen. Ik red me wel.’
Nadat haar moeder haar een kus op haar voorhoofd had gedrukt, waardoor ze zich weer een tiener voelde, liet haar moeder haar alleen.
Aneesa haalde diep adem. Toen vouwde ze het stuk papier open en las de zelfverzekerde woorden:
Kun je vanavond om zeven uur naar mijn suite komen? Sebastian.
Ze verfrommelde het stuk papier in haar vuist. Ze weigerde naar de verraderlijke vlinders in haar buik te luisteren. Het was alleen maar omdat hij dingen wilde afspreken over bezoekrecht of zoiets.