Hij balde zijn handen tot vuisten, terwijl hij zijn driften probeerde te onderdrukken. Hij legde zijn hoofd achterover, sloot zijn ogen en vroeg zich af of hij zich ooit weer normaal zou voelen – wat voor zijn doen normaal was, dan.
Verwoed duwde hij de beelden van het leven dat hij altijd had geleid, opzij. Hij probeerde ook niet te denken aan de manier waarop zijn altijd zo onverstoorbare Daniel ontroostbaar afscheid van Aneesa had genomen, waardoor haar grote bruine ogen zich ook met tranen hadden gevuld. Sebastian had zich een rotzak gevoeld, terwijl zij degene was die naar huis wilde!
Hij moest het nog een paar dagen volhouden. Daarna zou hij gedag zeggen en naar huis gaan.
Tot Aneesa’s grote opluchting hadden de media in Mumbai nog geen lucht gekregen van haar terugkomst. Met het vooruitzicht dat Sebastian over een paar dagen zou vertrekken, voelde ze zich te kwetsbaar. Hij had niet gezegd hoelang hij zou blijven, maar ze verbeeldde zich dat hij nu al zat te springen om weg te gaan.
Mumbai ontving hen in al zijn hete energieke chaotische pracht. Claxons toeterden, het verkeer ontweek ternauwernood de heilige koeien en de brommertjes die met hele families erop langsreden. Een prachtige baby met grote, met zwarte kohl omrande ogen, glimlachte naar zijn moeder in een riksja.
‘Je vindt het hier echt heerlijk, hè?’ vroeg Sebastian in de auto.
Aneesa knikte. Ze kon hem niet aankijken, want ze voelde zich veel te emotioneel. ‘Het is mijn thuis,’ zei ze daarom eenvoudig. Maar hoeveel ze ook van Mumbai hield, zodra Sebastian vertrokken was, zou de stad leeg en eenzaam zijn. Haar thuis was nu waar hij zich bevond. Op dat moment haatte ze hem, omdat zij nooit meer dezelfde zou zijn.
‘Vertel me eens wat over je familie,’ zei hij op barse toon.
Plotseling werd ze kwaad, en verloor ze haar zelfbeheersing. ‘Wat heeft het voor nut? Je hebt vast al het minimum aan tijd uitgestippeld dat je nodig hebt om hen uit beleefdheid te ontmoeten, en ruim genoeg tijd voor je zakelijke afspraken.’
Ze bloosde. Ze voelde zich onmiddellijk schuldig en ze was tegelijkertijd bang dat hij zou raden waarom ze zo van streek was. ‘Vergeet alsjeblieft dat ik dat heb gezegd. Dat heb je niet verdiend.’
Even keek ze een andere kant op, waarna ze hem weer aankeek met een geforceerd glimlachje. Aarzelend begon ze hem te vertellen over haar onbuigzame grootmoeder die zich nu blijkbaar aan het leven vastklampte omdat ze haar eerste achterkleinkind geboren wilde zien worden, en die geen enkele veroordelende uitspraak over Aneesa’s alleenstaand moederschap had gedaan.
Ze vertelde hem over haar mooie jongere zus die vastbesloten was om net zo’n ster te worden als Aneesa, maar dan zonder de schandalen, zoals ze vrolijk door de telefoon tegen haar had gezegd. En over haar jongere te dikke broer die tot ongenoegen van haar vader kok wilde worden; haar vader wilde alleen maar dat zijn zoon een beroemd cricketspeler zou worden.
Tegen de tijd dat ze klaar was met haar verhaal glimlachte ze echt. Ze had niet gemerkt dat het gezicht van Sebastian verstrakte.
‘Je houdt heel veel van ze.’
Ze keek hem aan en probeerde zich niet door de intensiteit van zijn blauwe ogen af te laten leiden. ‘Ja. Maar ik heb hen heel lang als vanzelfsprekend beschouwd. Ik heb geluk dat ze zo onvoorwaardelijk van me houden.’
Op dat moment keek ze langs Sebastian uit het raampje. ‘We zijn er!’ riep ze opgewonden uit.
Sebastian werd door een merkwaardig onrustig gevoel overvallen. Aan het eind van de oprit zag hij een groot huis verschijnen, en buiten stond een waar welkomstcomité.
Binnen een seconde was Aneesa uit de auto en er verscheen een jongere, kleinere versie van haar die zich met een hoge gil in haar armen wierp. Haar jongere broer, die inderdaad te dik was, gedroeg zich iets nonchalanter, maar iedereen kon zien dat hij ook van zijn zus hield. De jongen omhelsde haar met de typische onhandigheid van een tiener.
En haar ouders… De emoties op hun gezichten joegen Sebastian bijna terug de auto in. Hij had nog nooit zoveel liefde en genegenheid gezien. En dit was de dochter die hen zoveel schande had bezorgd?
Aneesa merkte dat Sebastian zich wat op de achtergrond hield, en ze merkte ook dat hij er nogal bleekjes uitzag. Ze kon zich voorstellen dat dit een situatie was waar hij geen ervaring mee had.
Nadat ze haar ouders had omhelsd, draaide ze zich naar hem om. Ze pakte hem bij de hand en kneep er zachtjes in, net zoals hij had gedaan toen ze bij zijn moeder waren. ‘Papa, mama, ik wil jullie graag aan Sebastian Wolfe voorstellen.’
Hoofdstuk 9
Drie dagen later kon Sebastian niet geloven dat hij zich nog steeds te midden van de georganiseerde chaos van de familie Adani bevond. Zodra hij het huis binnen was gekomen, hadden ze het als vanzelfsprekend gevonden dat hij zou blijven. Niet alleen dat, Aneesa’s ouders hadden hun best gedaan om hun conservatieve ideeën opzij te zetten, en hem en Aneesa een kamer gegeven.