Ze stopten echter niet bij het huis. Ze reden eromheen door een laan die werd overschaduwd door de takken en het gebladerte van grote eikenbomen. Uiteindelijk stopte de auto bij een gezellig huisje waar een moederlijke vrouw de voordeur opende om hen te begroeten.
Aneesa volgde Sebastian de lichte ruime hal in, naar een woonkamer waar een goed verzorgde vrouw uit het raam zat te kijken. Ze moest ongeveer vijfenvijftig zijn, dacht Aneesa, maar ze zag er jonger uit. Zelfs van opzij was de gelijkenis opvallend; het was duidelijk van wie Sebastian zijn blauwe ogen en aristocratische uiterlijk had. Zijn moeder.
Ze draaide zich om toen ze binnenkwamen. Haar hele gezicht lichtte op van blijdschap. ‘Nathaniel, schat!’
Sebastian kneep in Aneesa’s hand alsof hij haar wilde zeggen dat ze mee moest spelen. Daarna liet hij haar los om zijn moeder te begroeten. Na een paar minuten stelde hij Aneesa aan haar voor.
Tot Aneesa’s schok keek zijn moeder naar haar licht gewelfde buik in haar strakke tuniek en verklaarde: ‘Je bent in verwachting! Wat geweldig, meisje. Kom bij me zitten. Je moet je alles vertellen. Ik vind het zelf ook zo fijn om zwanger te zijn!’
Het duizelde Aneesa na haar bizarre gesprek met Carrie, die Sebastian voortdurend als Nathaniel aansprak en dacht dat ze zelf ook zwanger was. Uiteindelijk zei Sebastian dat hij met haar zou gaan wandelen, waarop Aneesa hen alleen liet. De vriendelijke Ierse huishoudster kwam bij Aneesa staan, en samen keken ze door het raam naar Sebastian en zijn moeder in de verte.
‘Eigenlijk ben ik psychiatrisch verpleegkundige. Maar zij denkt dat ik de huishoudster ben. Ik weet niet hoe Sebastian het klaarspeelt, maar hij komt stipt om de veertien dagen, en ze heeft hem nog niet een keer herkend. Hij en zijn broer hebben dit voor haar gekocht zodat het voor haar is alsof ze gewoon thuis is. Ze dachten dat het voor haar beter was om niet in het hoofdgebouw te verblijven. En hier is ze ook beter beschermd. Veel minder kans dat een van de personeelsleden iets aan de pers laat uitlekken. Ze heeft vierentwintig uur zorg nodig.’
‘Waarom denkt ze dat ze in verwachting is?’ vroeg Aneesa aarzelend.
Met een droevige glimlach haalde de vrouw haar schouders op. ‘We weten het niet zeker, maar waarschijnlijk heeft ze haar zwangerschappen steeds als een gelukkige tijd ervaren, daarom lijkt het alsof ze daar is blijven steken – in het verleden.’
Even later verontschuldigde de vrouw zich, waarna Aneesa naar buiten ging. Ze zei tegen de chauffeur waar ze naartoe ging, waarop ze in de richting van het hoofdgebouw liep, in tegengestelde richting van Sebastian en zijn moeder. De gedachten tuimelden door haar hoofd. Een heleboel stukjes vielen op hun plek.
Het werd tijd dat ze de waarheid onder ogen zag, dacht Aneesa. Het was nu overduidelijk waar Sebastians weerzin om vader te worden vandaan kwam. Hij had geen fatsoenlijk voorbeeld. En zijn broer, die beide ouderrollen op zich had genomen, had hem op een kwetsbare leeftijd verlaten. Haar instinct vertelde haar dat hij een goede vader zou zijn, maar dat zou bij lange na niet genoeg zijn om hem zover te krijgen die rol op zich te nemen.
Tussen haar en Sebastian bestond een grote aantrekkingskracht, maar hij vond dat klaarblijkelijk helemaal niet prettig. En hij vond het ook niet prettig dat ze een kant van hem zag die hij voor iedereen verborgen had gehouden. Hij had zich die ochtend zo gespannen en geheimzinnig gedragen omdat hij niet van plan was geweest om haar over zijn moeder te vertellen. Maar, zoals gewoonlijk, had zij zich er op haar eigen onbehouwen manier mee bemoeid, zodat hij gedwongen was geweest haar op de hoogte te stellen.
Ze herinnerde zich de gekwelde toon van zijn stem toen hij had gezegd dat ze een doorn in zijn oog was. Inmiddels werd het haar duidelijk dat hoe langer ze bij hem bleef, hoe wrokkiger hij zou worden. Uiteindelijk zou hij een hekel aan haar krijgen omdat ze zijn leven onherkenbaar op zijn kop had gezet. Omdat ze meer had gezien dan hij ooit iemand had willen laten zien. Ze twijfelde er niet aan dat zijn begeerte voor haar zou wegebben als ze eenmaal was vertrokken. Dan kon hij verder met zijn vrije onafhankelijke leven.
Het meest logische zou zijn om zijn aanbod om in haar eigen appartement te gaan wonen aan te nemen. Maar dat kon ze niet. Ze voelde zich in Londen niet thuis en ze zou het niet kunnen verdragen om Sebastian vlak voor haar ogen zijn leven te zien leiden, waarbij hij af en toe uit plichtsgevoel zou informeren hoe het met haar ging.
Dankzij dit bezoek aan zijn moeder wist ze nu hoe diep zijn plichtsgevoel ging, en ze wilde niet dat hij haar als een verplichting zag.
Een halfuurtje later zat Aneesa op een bankje in de zon toen Sebastian haar vond. Ze was nog steeds een beetje verdoofd door het besluit dat ze had genomen. Hij ging naast haar zitten. Ze keek naar hem en zag de lijntjes rond zijn mond, en ze kon zich alleen maar proberen voor te stellen hoe onuitsprekelijk veel pijn het deed om je moeder te bezoeken die jou niet eens herkende.