Maar toen zijn ogen haar hongerig bekeken, vergat ze alles. Hij had de jurk al in de winkel gezien. Hij vond hem toch mooi? Plotseling werd ze onzeker.
‘Vind je hem mooi? Is hij niet te kort?’ Vruchteloos trok ze aan de jurk en het jasje.
‘Nee,’ antwoordde hij kortaf. ‘Hij is prima.’
De jurk was meer dan prima; ze was het mooiste dat hij ooit had gezien. Een visioen in goud en zachte champagne. Haar huid glansde. Haar lange zwarte haren hingen los en golfden over haar schouders. Aan haar voeten droeg ze duizelingwekkend hoge goudkleurige sandalen die de nadruk op haar slanke welgevormde benen legden.
Hij fronste. ‘Kun je daarop lopen?’
Ze stak een been naar voren, waarop hij een kreun moest onderdrukken.
‘Geen probleem,’ zei ze luchtig. ‘Een ding wat ik van het leven als schoonheidskoningin heb geleerd, is hoe ik urenlang op hoge hakken kan blijven staan.’
Hij stak een hand uit. ‘We moeten gaan.’ Hij glimlachte grimmig. ‘We willen toch zeker niet te laat komen?’
Met een glinstering in haar ogen liep ze naar hem toe om zijn hand te pakken, zodat zijn hart samenkneep.
‘Nee, dat willen we zeker niet.’
De huwelijksvoltrekking vond plaats in de kleine kerk naast het Grand Wolfe Hotel dat enorm en indrukwekkend was. Het straalde een tijdloosheid uit die Aneesa als Sebastians signatuur kon herkennen.
Een groot deel van de ceremonie was Aneesa alleen omdat Sebastian naast zijn broer stond. Natuurlijk herkende ze de beroemde acteur Nathaniel. Toen hij zich omdraaide om Sebastian te begroeten, hadden de twee mannen elkaar eerst een lang moment aangekeken voordat ze elkaar stevig omhelsden. En heel voorspelbaar waren er onmiddellijk tranen in Aneesa’s ogen gekomen.
Nathaniels bruid, Katie, zag er beeldschoon uit in een lange ivoorkleurige bruidsjurk met antieke glinsterende details op het lijfje en de schouderbandjes, waardoor haar slanke elegante figuur werd benadrukt. Haar bruine krullen waren opgestoken zodat haar gezicht werd vrijgelaten, waardoor haar lange hals en de opvallendste groene ogen die Aneesa ooit had gezien, goed uitkwamen.
Een paar banken voor haar zaten de andere broers van Sebastian. Ze waren allemaal lang en indrukwekkend. Degene die er het grimmigst uitzag was Jacob, vermoedde ze. Ze had een glimp van zijn donkere scherpe ogen opgevangen op het moment dat hij zich omdraaide om naar de bruid te kijken die over het middenpad liep.
In de drukte na de ceremonie pakte Sebastian tot haar verrassing haar hand vast en trok hij haar naar zich toe zodat ze samen met hem over het middenpad kon lopen. Zijn greep was stevig, en ze was geroerd omdat hij haar duidelijk naast zich wilde hebben. Opnieuw voelde ze dat gevaarlijke sprankje hoop, dat ze vervolgens snel wegduwde.
Buiten stonden overal paparazzi. Een schreeuwende meute die door een cordon veiligheidsmensen werd tegengehouden. Maar Sebastian wist hen binnen een paar minuten het hotel binnen te loodsen, en nadat hij met zijn manager had overlegd om te zien of alles goed verliep, gingen ze naar de grote receptieruimte.
Als eerste stelde Sebastian haar voor aan zijn zus, Annabelle, die in de kerk en buiten foto’s had gemaakt. Ze was erg mooi – lang en slank, goed gekleed, met lang golvend blond haar en grijze ogen die een draaikolk van emoties waren. Instinctief wist Aneesa dat Annabelle het niet prettig zou vinden als iemand dat zag, en ze voelde zich met haar verbonden. Ze was blij verrast en geroerd toen Annabelle hen met de zwangerschap feliciteerde.
Daarna werd ze in willekeurige volgorde aan het gelukkige paar voorgesteld, dat alleen oog had voor elkaar, en aan twee andere broers, Lucas en Rafael, die beleefd en onderzoekend hadden gereageerd. De vriendin van Lucas, Grace, was er ook. Ze was lang en had blond haar. Toen Sebastian aan Rafael vroeg waar zijn vrouw, Leila was, flitsten zijn zwarte ogen waarschuwend op die typische Wolfe manier die Aneesa begon te herkennen. ‘Ze kon niet komen.’
Sebastian en Lucas hadden een ondoorgrondelijke blik gewisseld.
Al die tijd had Sebastian zijn arm strak om Aneesa’s middel gehouden, en haar gezicht begon pijn te doen van al het glimlachen. Opeens voelde ze hem verstrakken. Ze volgde zijn blik en zag de man op hen afkomen van wie ze vermoedde dat het Jacob was. Lang, met dik zwart haar, en met donkere ogen, net als Rafael. Op zijn gezicht lag een grimmige vastberaden blik. Aneesa kon gewoon voelen dat Sebastian zich om wilde draaien en weglopen. In gedachten vertelde ze hem dat hij moest blijven staan. Dat deed hij.
Maar toen de twee lange mannen tegenover elkaar stonden, duurde de stilte zo lang dat het onverdraaglijk werd. Abrupt zei Sebastian gekweld: ‘Ik kan dit niet.’ Waarop hij haar losliet en met grote stappen de receptieruimte verliet.
Met zijn blik volgde Jacob zijn broer, en Aneesa kon het verdriet in zijn zwarte ogen lezen. Voorzichtig raakte ze zijn mouw aan, waarop hij eindelijk zijn aandacht op haar richtte.