‘Je bent een doorn in het oog, Aneesa Adani,’ grauwde hij. ‘Maar hoe ik het ook probeer, ik kan je niet negeren. Ik moet toegeven dat ik je een eigen woning aan wilde bieden, zogenaamd om je uit mijn appartement te krijgen… Maar telkens als ik je probeer weg te duwen, merk ik dat ik je weer naar me toe trek. Ik kan er niet tegen om je in de buurt te hebben, maar ik kan het idee dat je er niet bent ook niet verdragen…’
Nu ging haar hart wild tekeer. ‘Dat klinkt verwarrend.’
Hij trok een grimas. ‘Dat is het ook. Vooral omdat mijn leven tot nu toe heel duidelijk en eenvoudig was, en ik alles onder controle had.’
Zijn ogen hielden haar in zijn ban. ‘Ik zei tegen je dat ik meer tijd voor jou en de baby zou maken, en prompt brak ik mijn woord. Het spijt me.’
Hij kwam dichterbij, en Aneesa haalde moeizaam adem. Haar ogen gingen naar zijn mond. Hij pakte haar middel vast, trok haar naar zich toe, en ze kon zijn opwinding voelen. Haar eigen lichaam reageerde hulpeloos enthousiast, ondanks alle verwarring die ze voelde.
Koppig legde ze haar handen tegen zijn borstkas en probeerde het verraderlijk smeltende gevoel tussen haar benen te negeren. ‘Sebastian, je kunt dit niet blijven doen, me aantrekken en me dan weer wegduwen. Het is niet eerlijk.’
‘Ik weet het,’ zei hij rustig. ‘Ik denk niet dat ik de kracht heb om je weer weg te duwen.’
Hij slaakte een diepe zucht zodat ze zijn borstkas onder haar handen op en neer voelde gaan.
‘Maar, Aneesa, ik kan je ook geen gelukkig einde beloven. Er zijn verschrikkelijke dingen in mijn familie gebeurd. Het is een lange geschiedenis van leed en pijn. Dat is wel het laatste dat ik mijn eigen kind wil nalaten.’
Alles in haar kwam tegen die bewering in opstand. ‘Maar jij zou nooit –’
Om haar tot zwijgen te brengen legde hij een vinger op haar lippen. ‘Na alles wat ik heb gezien, wil ik niet trouwen alleen omdat het zogenaamd zo hoort. Mijn vader heeft vreselijke verwoestingen aangericht, en ik kan niet beloven dat ik het beter zal doen.’
Ze voelde een enorm verdriet in zich opwellen, ofschoon ze zijn eerlijkheid op prijs stelde. Eigenlijk zei hij dat zijn gevoelens voor haar niet sterk genoeg waren om het risico te nemen zijn angsten te overwinnen. En was zij sterk genoeg om zijn koppigheid te weerstaan? Om te proberen hem in te doen zien dat de geschiedenis zich niet hoefde te herhalen? Wat had het voor zin als zijn gevoelens niet verder gingen dan lichamelijke begeerte?
‘Als je terug naar huis wilt, zal ik je niet tegenhouden. En natuurlijk zal ik naar je toe komen als de baby wordt geboren. Maar als je besluit om hier bij mij in Engeland te blijven… Je moet weten dat ik je niets meer kan beloven dan wat ik je al heb gegeven.’
Aneesa moest bijna huilen om zijn eerlijkheid. Hij stelde haar voor een onmogelijke keuze en alleen een masochist zou de keuze maken die zij voor ogen had. ‘Ik kan nog niet naar huis, vooral niet omdat nu pas bekend is geworden wie de vader is. Ik moet mijn ouders bellen.’ Haar ogen gingen van het knoopje op zijn overhemd naar zijn gezicht. ‘Dus ik ben bang dat je voorlopig met me opgescheept zit.’
‘Weet je dat zeker, Aneesa?’
Ze knikte. Op dat moment wist ze helemaal niets zeker, maar ze wist dat de gedachte om bij hem weg te gaan, veel moeilijker was dan het alternatief.
‘Nou, als je je ouders hebt gebeld, moeten we maar eens wat boodschappen gaan doen.’
‘Boodschappen?’ vroeg ze fronsend.
‘Als je echt van plan bent om naar die bruiloft te gaan, ga je niet alleen.’
Aneesa onderdrukte het hoopvolle gevoel dat in haar opwelde. Sebastian zei het ene, maar zijn daden gaven een andere boodschap. Haar hart maakte een sprongetje. Grimmig antwoordde ze: ‘Dat ben ik echt van plan.’
Hij slaakte een zucht. ‘In dat geval heb ik een nieuw pak nodig, en jij een feestelijke jurk.’
Aneesa leek in niets op de vrouwen die Sebastian had gekend. Ze was dapper. Haar succesvolle carrière was verwoest, ze was uit haar land verdreven en naar de andere kant van de wereld gereisd om een persoonlijke crisis onder ogen te zien. En toch had ze die middag pas tranen in haar ogen gekregen toen ze zag dat een overspannen moeder haar zoontje met zoveel kracht een draai om zijn oren gaf dat het kind het uitgilde. Later had ze zich verontschuldigd. ‘Het zijn vast mijn hormonen,’ had ze gezegd.
Maar het was des te meer reden voor Sebastian om zich niet in een relatie vast te leggen. Hij had wel sympathie voor het kind gevoeld, maar hij was er niet van geschrokken. En het was die ongevoeligheid die hem angst aanjoeg.
In zijn jeugd had hij geleerd om voor de losse vuisten van zijn vader weg te duiken. Altijd was hij door een van zijn broers in bescherming genomen, en hij had vaak genoeg gezien dat zij een pak slaag kregen. Maar niets was zo verschrikkelijk geweest als de dag waarop zijn mooie oudere zus, Annabelle, door zijn vader genadeloos met een zweep was geslagen, een gebeurtenis waaraan ze blijvende littekens had overgehouden. Hij was te klein geweest om haar te helpen, waardoor zijn gevoel van eenzaamheid nog groter was geworden.