Tegen de tijd dat ze veilig in de auto zaten, zat ze op zijn schoot hevig te trillen. Sebastian troostte haar met sussende woorden en wreef zachtjes over haar rug alsof ze een kind was. Na een tijdje was ze eindelijk genoeg gekalmeerd om naar hem op te kijken.
‘Hoe… Hoe wist je waar ik was?’ stamelde ze.
Hij duwde een haarlok achter een van haar oren. ‘Van Daniel.’
Hij klemde zijn kaken op elkaar, en toen pas merkte Aneesa de spanning in zijn lichaam op.
‘En goddank heb je hem verteld waar je naartoe ging! Ik zag de menigte net voordat we Brick Lane in wilden rijden.’
Aneesa schudde haar hoofd. ‘Ik ben er niet eens geweest. Ik had geen idee – ik had nooit gedacht dat er iets als dit zou kunnen gebeuren.’ Opnieuw begon ze te beven toen ze dacht aan de menigte die binnen enkele minuten om haar heen was gegroeid en haar bijna had verpletterd. En toen dat van woede vervormde gezicht van die vrouw.
‘In het begin waren ze vriendelijk, maar toen was er een oude vrouw die afschuwelijke dingen over mij en mijn baby riep.’ Ze barstte bijna in tranen uit.
Sebastian kuste haar. Hij legde zijn hand op haar buik, raakte haar daar voor het eerst bewust aan.
‘Het is een nogal traditionele gemeenschap. Kijk maar waarom je uit Mumbai weg moest. Iedereen die hun traditie bedreigt, wordt als een bedreiging beschouwd. En mensen die hier zijn komen wonen, houden zich juist nog meer aan die wereld vast.’
Ze knikte en beet op haar lip. Ze probeerde rustig te worden, maar door zijn hand op haar buik voelde ze zich nog kwetsbaarder. Ze had het gevoel alsof ze bij hem altijd zat te huilen. ‘Ik weet het… Maar het was een schok om het van zo dichtbij mee te maken…’
Zijn hand duwde iets harder op haar buik. ‘En het is ook míjn baby,’ zei hij bars. ‘Onze baby.’
Ze keek hem aan. Het viel haar op dat hij heel erg bleek was.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Toen ik je in die menigte zag staan…’ Hij kon zijn zin niet afmaken. ‘Het spijt me dat ik vandaag niet met je naar de dokter mee ben gegaan. Het zal niet meer gebeuren.’
Nu voelde ze nog meer stomme tranen opkomen. ‘Het was prima, heus. Ik vind het niet erg. Ik weet dat het niet makkelijk voor je is om dit te accepteren.’
‘Evengoed ga ik de volgende keer mee.’
Eindelijk ontspande Aneesa haar dodelijke greep om Sebastians nek, en hij bewoog zich een beetje zodat ze iets beter op zijn schoot zat. De situatie was zo intiem dat ze bloosde. Ze wilde van hem af glijden, maar hij trok haar met een grauw terug.
‘Blijf waar je bent. Je gaat helemaal nergens meer heen zonder een ploeg van mijn lijfwachten.’
Ze voelde dat hij diep ademhaalde.
‘Ik weet dat ik een paar onderwerpen uit de weg ben gegaan, vooral als het om de baby gaat, en van nu af aan zal ik er voor je zijn.’
Er kwam een enorme tederheid in haar op. In zijn blauwe ogen zag ze een kwetsbaarheid waarvan ze wist dat hij het verschrikkelijk zou vinden als ze het zag. Dus streelde ze slechts zijn kaak en zei zachtjes: ‘Dank je wel.’
Daarna drukte ze een kus op zijn mond en gaf zich zwakjes aan hem over toen zijn tong de hare zocht en het vuur van hun onophoudelijke verlangen opstookte.
De rest van de dag behandelde Sebastian haar alsof ze van porselein was, tot op het punt dat ze haar ergernis moest onderdrukken toen hij erop stond haar na het avondeten naar de slaapkamer te dragen. Het was al erg genoeg dat Daniel de hele avond schuldbewust handenwringend om haar heen had gehangen. De man was volkomen overstuur geraakt toen hij hoorde dat hij Aneesa in gevaar had gebracht, en niets wat zij tegen hem zei kon hem opbeuren.
Maar nu verdween al haar ongeduld toen Sebastian haar voorzichtig op het bed legde en vroeg: ‘Heb je vandaag bij de dokter een uitdraai van de scan gekregen?’
Ze knikte, waarna ze opstond om haar tas te pakken. Haar hart bonsde. Sebastians stem had zenuwachtig geklonken. Ze haalde het stuk papier tevoorschijn met de zwart-witte afbeelding. ‘Het ziet er nu nog niet echt uit als een baby,’ zei ze met een scheef glimlachje, terwijl ze hem de uitdraai overhandigde. In kleermakerszit ging ze naast hem op het bed zitten. Ze wees hem het hoofdje aan en de ruggengraat. Toen legde ze een hand op haar buik. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat het in mijn lichaam zit. Vooral ook omdat ik nog niets voel bewegen.’
Onbeweeglijk, met een gespannen gezicht, keek Sebastian naar de afbeelding. Aangemoedigd door zijn merkbaar mildere stemming en door zijn tedere en zachtaardige gedrag van de avond, vroeg ze aarzelend: ‘Ik zag in de krant iets over je broer Nathaniel die over een paar dagen gaat trouwen. Ga je erheen?’
Onmiddellijk werd zijn houding gespannen, en Aneesa was bang dat hij zou opstaan en weglopen. Er trok een spiertje in zijn kaak, maar hij bewoog zich niet.