Dit keer werkte het echter niet. Om te beginnen lagen al zijn gevoelens gevaarlijk dicht aan de oppervlakte. En wat nog zorgelijker was, hij verlangde niet naar het verdovende gevoel van lichamelijke inspanning zoals hij altijd had gedaan. Zijn werk kon hem niet echt boeien. En het verwarrendste was dat hij de laatste weken uren achter elkaar kon slapen. Dan werd hij bij zonsopgang wakker, in plaats dat hij bij zonsopgang vermoeid van het hardlopen thuiskwam.
Hij bood bewust weerstand aan de intimiteit na de seks met Aneesa, door zich terug te trekken en afstand te houden.
Opeens voelde hij zich schuldig. Ze had vandaag een afspraak met de dokter – de eerste afspraak. Natuurlijk wist hij ervan, en toen ze hem aarzelend had gevraagd of hij mee wilde gaan, had hij kortaf gezegd dat hij moest werken. Bij de gedachte dat hij een baby op een zwart-wit scherm zou zien, was hij bevroren van angst.
Zijn gezicht betrok. Het werk dat hij als excuus had gebruikt om niet mee te hoeven, kon zijn aandacht niet vasthouden omdat Aneesa ergens in de stad meer over haar baby, hún baby, te weten kwam. Plotseling kwam hij in actie. Hij belde naar het appartement, maar fronste toen Daniel hem vertelde dat ze niet thuis was. Hij keek op zijn horloge. ‘Die afspraak is zeker al een uur geleden afgelopen,’ zei hij bezorgd.
‘Ze belde me om te vragen hoe ze bij Brick Lane moest komen – ze zei dat ze er in een boek over had gelezen – dus ik heb haar aanwijzingen gegeven…’
Meer hoorde Sebastian niet. Hij herinnerde zich hoeveel ontzag zijn bewaker voor Aneesa had gehad toen hij haar die eerste dag had ontmoet. Ze was een van Bollywoods grootste sterren, en ze was op weg naar een van de drukste Indiase wijken in Londen.
Onvervalste angst veroorzaakte een knoop in zijn maag. Hij smeet de telefoon neer en schreeuwde naar zijn secretaresse dat ze zijn auto voor moest laten rijden. Met wild bonzend hart vervloekte hij het feit dat hij Aneesa geen mobiele telefoon had gegeven. Hij hoopte maar dat ze een zonnebril en een pet ophad.
Aneesa was uit de metro gestapt en liep nu door de hoofdstraat van Bethnal Green, op zoek naar Brick Lane. Op haar gemak bekeek ze de uitgestalde waren op de kramen, en ze genoot van de levendige kleurrijke sfeer. Ze had een winkel gezien waar ze dvd’s verkochten en waar een poster van een van haar films op de deur hing. Alleen al het geluid van haar moedertaal die hier werd gesproken, bezorgde een glimlach op haar gezicht. Ze was blij dat ze hiernaartoe was gegaan.
Plotseling werd ze door een vrouw bij de arm gegrepen.
‘Aneesa Adani?’ riep de vrouw ongelovig uit.
Even was Aneesa geschrokken. Ze was bijna vergeten dat mensen haar zouden kunnen herkennen. Vriendelijk glimlachte ze naar de vrouw die opgewonden een paar vriendinnen naar zich toe riep. Binnen een paar seconden had zich een kleine menigte gevormd, en werd Aneesa met de groep vrouwen op de foto gezet.
Er bleven steeds meer mensen staan die zich afvroegen wat er aan de hand was, en die haar vervolgens herkenden. Ze konden niet geloven dat er een echte Bollywoodster bij hen in de straat stond. Aneesa werd heen en weer geduwd omdat nieuwkomers bij haar probeerden te komen, met haar op de foto wilden en haar handtekening wilden hebben. Pas toen ze bijna omver werd gelopen, voelde ze een eerste rilling van angst. Ze keek op en zag een zee van gezichten om zich heen.
Omdat ze merkte dat de menigte haar bijna verpletterde, probeerde ze zich om te draaien en weg te lopen, terwijl ze ondertussen verontschuldigend glimlachte. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt. In Mumbai was ze altijd door lijfwachten omringd. Nu was ze echter duizenden kilometers van Mumbai verwijderd en omringd door een groeiende menigte vreemden.
Opeens sloeg de stemming om. Een oude vrouw drong naar voren, spuwde op de grond en beet haar een belediging toe die Aneesa deed blozen. Het was duidelijk dat het nieuws over haar zwangerschap via de roddelbladen in Mumbai naar Engeland was overgewaaid.
Er verscheen een andere vrouw die haar handen naar Aneesa’s hoofd uitstak alsof ze aan haar haren wilde trekken. Nu voelde ze een wilde paniek opkomen, en angst dat haar en de baby misschien iets zou overkomen. Ze legde een beschermende hand op haar buik. Het enige wat ze kon zien was de menigte, en ze wist dat ze omver gelopen zou worden als ze niet snel ontsnapte. Juist op het moment dat ze zich dat realiseerde, werd de drom mensen dichter en ontstonden er vechtpartijtjes tussen mensen die haar wilden verdedigen en die haar wilden aanvallen.
Met samengeknepen keel keek ze om zich heen of ze kon ontsnappen. Ze kon slechts dom met haar ogen knipperen toen ze een auto met piepende remmen langs de weg zag stoppen waaruit een grimmig kijkende Sebastian tevoorschijn kwam. Vastbesloten baande hij zich een weg tussen de mensen door naar haar toe. Moeiteloos tilde hij haar in zijn armen, en onmiddellijk klampte ze zich aan zijn nek vast en krulde ze zich zo klein mogelijk op tegen zijn borstkas. En pas op dat moment, toen ze zijn sterke lichaam tegen haar aan voelde, geloofde ze dat hij echt was en voelde ze een golf van opluchting door zich heen gaan.